Pojezierze Suwalskie – polska część
Pojezierza Litewskiego
, rozciągającego się na wschód od właściwych
Mazur
. Odrębność tego terenu polega na innym kierunku ułożenia form polodowcowych ostatniego zlodowacenia, większym kontynentalizmie klimatu oraz innym położeniu
hydrograficznym
.
Północno-wschodni skrawek Polski leży w dorzeczu
Niemna
. Różnice klimatyczne zadecydowały o odmienności geobotanicznej Mazur i Pojezierza Litewskiego. Pojezierze Suwalskie bezpośrednio graniczy od zachodu z
Pojezierzem Ełckim
, a od południa z
Równiną Augustowską
. Najbardziej na wschód wysuniętym fragmentem omawianego terenu jest Pojezierze Sejneńskie.
Spośród około 250 jezior powyżej jednego hektara większość jest
jeziorami rynnowymi
. Spotyka się także
jeziora morenowe
, owalne, charakteryzujące się nieregularną linią brzegową. Większość jezior odznacza się czystymi wodami. Pod względem troficznym występują tutaj
jeziora oligotroficzne
,
eutroficzne
i
dystroficzne
. Mimo że większość jezior Pojezierza Suwalskiego należy do zbiorników płytkich, to właśnie tutaj znajdują się dwa z najgłębszych jezior w kraju –
Hańcza
i
Wigry
. Do najpiękniejszych pod względem krajobrazowych zaliczane są jeziora:
Wigry
,
Szelment Wielki
,
Boczne
,
Rospuda Filipowska
.
Pojezierze Suwalskie ma wiele północnych cech klimatycznych. We
florze
dominują gatunki borealne, subborealne oraz arktyczne i subarktyczne. W XVI wieku obszar Pojezierza Suwalskiego pokryty był niemal w całości lasami. Pośród olbrzymiej
puszczy
znajdowały się osady
Jaćwingów
zwanymi też Sudawami. Obecnie brak jest większych
kompleksów leśnych
. Jedynie okolice Wigier i
Puszcza Augustowska
tworzą zwarty i duży obszar leśny.
Ukształtowanie powierzchni
Ukształtowanie powierzchni Pojezierza Suwalskiego jest związane z działalnością najmłodszego na naszych ziemiach
lądolodu
zlodowacenia bałtyckiego
–
stadiału
pomorskiego i fragmentarycznie fazy Wigier tego zlodowacenia. Charakterystyczne są różnice wysokości, czyli
deniwelacje
, których nie potrafiły złagodzić nawet późniejsze procesy niszczenia –
erozja
i
denudacja
. Zaobserwowano tu jedynie dwa krótkotrwałe cykle niszczenia: w strefie peryglacjalnej i w okresie polodowcowym (
holoceńskim
).
Bibliografia
- Stanisław Herz, Pojezierze Suwalskie, Wydawnictwo Kraj, Warszawa 1983.
- Andrzej Ber, Pojezierze Suwalsko-Augustowskie, Przewodnik Geologiczny, Wydawnictwa Geologiczne, Warszawa 1981.