Bruzdogłowiec szeroki (Diphyllobothrium latum) –
pasożytniczy
tasiemiec
należący do płazińców (robaki płaskie).
Zarażenie
bruzdogłowcem szerokim wywołuje u ludzi chorobę zwaną
difylobotriozą
, rzadkim objawem może być
niedokrwistość złośliwa
(1%), wywołana niedoborem
witaminy B12
.
Morfologia
Osiąga od 3 do nawet 20 m długości, jest najdłuższym tasiemcem, jaki pasożytuje u człowieka. Składa się z około 3000
proglotydów
. Skoleks pasożyta jest mały (2-3 mm długości, około 1 mm szerokości), spłaszczony grzbietowo-brzusznie, zaopatrzony w bruzdy czepne (bothria). Za skoleksem znajduje się rozciągliwa cienka szyjka. Około 20% pierwszych członów jest jałowych, męskich i hermafrodytycznych. Dalsze 80% jest dojrzałych, w których znajduje się macica zawierająca jaja.
Występowanie
Występuje na półkuli północnej, w rejonach podbiegunowych i w klimacie umiarkowanym. W Europie spotykany przede wszystkim w krajach nadbałtyckich, w
Irlandii
,
Szwajcarii
, w delcie
Dunaju
; także w Azji, w
Turkiestanie
,
Izraelu
, północnej
Mandżurii
,
Japonii
, na
Syberii
. Do Ameryki Północnej prawdopodobnie zawleczony został z falą emigrantów z Europy na początku
XX wieku
. Pojedyncze przypadki zachorowań na difylobotriozę notowano w
Kanadzie
, w Afryce wschodniej, na
Madagaskarze
, w
Australii
.
Cykl rozwojowy
Cykl życiowy bruzdogłowca szerokiego.
Pierwszym
żywicielem pośrednim
jest
skorupiak
z rzędu
widłonogów
, drugim
ryba kostnoszkieletowa
.
Żywicielem ostatecznym
jest
ssak
, może być nim
człowiek
. Pierwszym stadium rozwoju jest
koracidium
, które żyje w środowisku wodnym. Zostaje zjedzone przez widłonoga, w którego organizmie uwalnia się
onkosfera
i przekształca się w
procerkoid
. Po zjedzeniu skorupiaka przez rybę larwa przyjmuje kolejne stadium rozwojowe –
plerocerkoid
. Plerocerkoid osiedla się w mięśniach ryby, gdzie może przebywać przez kilkanaście lat. Po połknięciu przez ssaka osiedla się w jego
jelitach
i osiąga postać dorosłą.
Difylobotrioza
Historia
Bibliografia
- Parazytologia i akroentomologia medyczna. Antoni Deryło (red.). Warszawa:
Wydawnictwo Naukowe PWN
, 2002, ss. 205-208. .
Linki zewnętrzne