Charles Pratt |
Portret autorstwa Nathaniela Dance'a |
Data i miejsce urodzenia | 21 marca 1714 (data chrztu)
Londyn
|
Data śmierci | 18 kwietnia 1794 |
Lord Kanclerz
|
Okres urzędowania | od 1766 do 1770 |
Poprzednik |
lord Northington
|
Następca | Charles Yorke |
Charles Pratt, 1. hrabia Camden (ochrzczony
21 marca
1714
w
Kensington
, zm.
18 kwietnia
1794
) -
brytyjski
prawnik, sędzia i polityk, członek stronnictwa
wigów
, prokurator generalny, Lord Kanclerz i przewodniczący Sądu Spraw Pospolitych.
Wczesne lata życia
Pratt pochodził ze starej szlacheckiej rodziny wywodzącej się z hrabstwa
Devon
. Był trzecim synem Johna Pratta, przewodniczącego Sądu Ławy Królewskiej w czasach
króla
Jerzego I
. Matka Charlesa, Elizabeth, była córką wielebnego Hugh Lewisa z Trefeglwys. Charles kształcił się w
Eton College
, gdzie zaprzyjaźnił się z
Williamem Pittem Starszym
, oraz w King's College na
Uniwersytecie Cambridge
. W tym czasie zainteresował się prawem konstytucyjnym i wolnościami obywatelskimi. W
1735
r. ukończył studia z tytułem bakałarza sztuk. W
1728
r. rozpoczął pracę w korporacji Middle Temple, a w
1738
r. został powołany do korporacji prawniczej.
Kariera prawnicza
Początkowo praktykował w sądach
common law
oraz w okręgu zachodnim. Ponieważ jego kariera rozwijała się powoli, Pratt chciał porzucić prawo na rzecz kariery w Kościele. Ostatecznie jego przyjaciel, sir
Robert Henley
, przekonał go aby pozostał przy prawie. Wkrótce Pratt rozpoczął pracę jako jeden z pomocników Henleya.
5 października
1749
r. poślubił Elizabeth Jeffreys, córkę Nicholasa Jeffreysa. Miał z nią jednego syna (
Johna Jeffreysa
) i cztery córki, z których najstarsza, Frances, poślubiła
1. markiza Londonderry
.
Sprawą, która zwróciła na Pratta uwagę opinii publicznej była sprawa Rex v. Owen z
1752
r. William Owen był wydawcą, który opublikował książkę The Case of Alexander Murray, Esq; in an Appeal to the people of Great Britain. Książka ta została potępiona przez
Izbę Gmin
jako "publiczne znieważenie władzy państwowej". Sprawa znalazła swój finał w sądzie. Pratt był tam obrońcą Owena i, wbrew stanowisku sędziego, przekonał ławę przysięgłych do oddalenia zarzutów przeciwko Owenowi. W
1755
r. został Radcą Króla.
Początki kariery politycznej
Od czasów nauki w Eton Pratt pozostawał w kontakcie z Williamem Pittem, który często konsultował się z nim w kwestiach prawnych i konstytucyjnych. Pratt związał się w grupą krytyków rządu
księcia Newcastle
, która spotykała się w Leicester House, rezydencji
księcia Walii
. W
1756
r. Newcastle zaoferował Prattowi stanowisko sędziego, ale Pratt wolał objąć funkcję prokuratora generalnego księcia Walii.
W lipcu
1757
r. powstał koalicyjny rząd złożony ze zwolenników księcia Newcastle i Williama Pitta. Dzięki staraniom tego ostatniego Pratt został mianowany prokuratorem generalnym. Jego nominacja została dokonana kosztem
radcy generalnego
Charlesa Yorke'a, związanego z księciem Newcastle. Współpraca między obu najwyższymi urzędnikami prawnymi Korona nie układała się dobrze, jednak udało im się wydać wspólną opinię na prośbę
Kompanii Wschodnioindyjskiej
, rozróżniającej terytoria zamorskie podbite zbrojnie i zajęte drogą układów pokojowych. Uznano w niej, że oba terytoria są podległe Wielkiej Brytanii, a ale te pierwsze w całości należą do Korony.
Równocześnie z uzyskaniem stanowiska w rządzie Pratt został wybrany do Izby Gmin jako reprezentant okręgu
Downton
. Nie brał jednak aktywnego udziału w pracach parlamentu. W
1758
r. zgłosił projekt poprawki do
Habeas Corpus Act
, który rozciągał obowiązek okazania nakazu sądowego na sprawy polityczne i cywilne. Mimo poparcia Pitta
Izba Lordów
odrzuciła poprawkę. W tym samym czasie Pratt z powodzeniem rozwijał swoją karierę prawniczą.
Jako prokurator generalny Pratt oskarżał w sprawie Florence Hensey,
Irlandki
, która szpiegowała na rzecz
Francji
oraz Johna Shebbeare'a, który opublikował Letters to the People of England i został oskarżony o publiczne krytykowanie władzy państwowej. W
1760
r. doprowadził do procesu lorda Ferrersa, powieszonego później za zamordowanie swojego służącego.
W Sądzie Spraw Pospolitych
Pitt opuścił rząd w październiku
1761
r., przez co Pratt utracił swojego politycznego patrona. Sam jednak już w styczniu
1762
r. oddał mandat deputowanego i został przewodniczącym Sądu Spraw Pospolitych. Otrzymał wówczas zwyczajowy tytuł szlachecki i miejsce w
Tajnej Radzie
.
Sąd Spraw Pospolitych zajmował się głównie sprawami cywilnymi, jednak Pratt zajmował się wówczas także sprawami o znaczeniu dla ustroju państwa.
30 kwietnia
1763
r. aresztowano pod zarzutem publicznej krytyki władzy na łamach The North Briton nr 45 deputowanego
Johna Wilkesa
. Sprawa traciła przed Sąd Spraw Pospolitych i Pratt nakazał wypuszczenie Wilkesa, jako że immunitet deputowanego chronił go przed aresztowaniem w takiej sprawie. Pratt podważył też legalność nakazu aresztowania, wystawionego bez podania nazwisk i obejmującego wszystkich biorących udział w publikacji gazety. Wywołało to falę pozwów przeciwko urzędników i zasądzenie na rzecz aresztowanych wysokich odszkodowań. Postawa Pratta w sprawie Wilkesa zdobyła mu popularność w kręgach
londyńskich
radykałów.
W
1765
r. Pratt wydał orzeczenie w sprawie Entinck v. Carrington. John Entinck był pisarzem, którego dom został bezprawnie przeszukany. Pratt uznał przeszukanie za nielegalne i postawił wymóg, aby takie działania podejmowane były z upoważnienia ustawowego lub na podstawie common law.
17 lipca
1765
r. Pratt otrzymał tytuł 1. barona Camden i zasiadł w
Izbie Lordów
.
Premier
Rockingham
doprowadził do tej nominacji mając nadzieję i Pratt i inni stronnicy Pitta poprą rząd w sprawie Stamp Act. Camden jednak poparł stanowisko kolonii amerykańskich, które domagały się, aby w organach nakładających na nich nowe podatki zasiadali ich przedstawiciele.
Lord Kanclerz
W maju
1766
r. Pitt (teraz już lord Chatham) stanął na czele brytyjskiego rządu.
30 lipca
Camden otrzymał stanowisko Lorda Kanclerza. W tym czasie Camden stał na czele Sądu Kanclerskiego i tylko jeden wydany w tym czasie wyrok został uchylony w drugiej instancji. W
1768
r. ponownie orzekał w Izbie Lordów w sprawie Johna Wilkesa, tym razem odrzucając jego apelację.
Klęska nieurodzaju w
1766
r. spowodowała w Wielkiej Brytanii wzrost cen zboża i klęskę głodu. Jako jedyne wyjście z tej sytuacji uznano zakaz eksportu zboża. Obowiązujący zakaz wygasł jednak
26 sierpnia
. Nie można było go przedłużyć, gdyż posiadający prawo do tego parlament miał przerwę między sesjami. Pitt i Camden wezwali wówczas Tajną Radę, aby wprowadziła ten zakaz drogą królewskiego dekretu. Wywołało to natychmiastową reakcję parlamentu, który oskarżył Pitta i Camdena o tyranię. Camden próbował przekonać parlament o konieczności podjęcia tego niezgodnego z prawem kroku, ale rząd został ostatecznie zmuszony do odwołania zakazu. Sprawę tą nazwano okresem "40-dniowej tyranii".
W
1767
r. Camden poparł ustawy Townshenda, wprowadzające cła od wielu towarów importowanych do amerykańskich kolonii. Później jednak nawoływał do bardziej ugodowej polityki wobec kolonii i przyznania im większej autonomii podatkowej. Był również jednym z nielicznych członków gabinetu, którzy zagłosowali za zniesieniem cła na herbatę. W
1768
r. ponownie został związany ze sprawę Wilkesa, który został wówczas wybrany do Izby Gmin ku niezadowoleniu nowego premiera,
księcia Grafton
. Rząd podjął wówczas kroki zmierzające do usunięcia Wilkesa z parlamentu, czemu Camden się sprzeciwiał. W styczniu
1770
r. poparł zgłoszony przez lorda Chathama sprzeciw wobec polityki rządu w sprawie Wilkesa.
17 stycznia
na żądanie króla
Jerzego III
został zdymisjonowany.
Dalsze lata
W okresie rządów lorda Northa w latach
1770
-
1782
, Camden pozostał politykiem opozycji. Nie brał jednak aktywnego udziału w pracach parlamentu z powodu swoich chłodnych relacji z liderem opozycji w izbie wyższej,
lordem Shelburne'em
. Sprzeciwiał się rozszerzeniu Royal Marriages Act z
1772
r. na wszystkich potomków
Jerzego II
, uznając to rozwiązanie za niepraktyczne. W sprawach dotyczących
zniesławienia
opowiadał się za przyznaniem ławie przysięgłych prawa do orzekania co jest zniesławieniem, a co nie. Po wybuchu
wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych
Camden krytykował podatki, które stały się przyczyną wojny. Sprzeciwiał się również siłowemu rozwiązaniu konfliktu z kolonistami.
Camden powrócił do gabinetu w
1782
r. obejmując stanowisko Lorda Przewodniczącego Rady w drugim rządzie Rockinghama. Pozostał na tym stanowisku także kiedy premierem został Shelburne. Zrezygnował w
1783
r., kiedy Izba Gmin odrzuciła proponowane warunki pokoju ze Stanami Zjednoczonymi. Kiedy w grudniu
1783
r. premierem został
William Pitt Młodszy
, Camden po kilku miesiącach ponownie został Lordem Przewodniczącym Rady. W
1786
r. otrzymał tytuł 1. hrabiego Camden i wicehrabiego Bayham.
Popierał projekt reformy parlamentarnej Pitta z
1785
r. oraz reformy w Irlandii. Z biegiem czasu coraz rzadziej uczestniczył w posiedzeniach gabinetu z powodu złego stanu zdrowia. Zmarł podczas pełnienia urzędu w
1794
r. Tytuły parowski odziedziczył jego najstarszy syn.
Linki zewnętrzne