Aleksiej Brusiłow

Aleksiej Aleksiejewicz Brusiłow, ros. Алексей Алексеевич Брусилов (ur. 19 sierpnia 1853 w Tbilisi (w tym czasie Tyflis), zm. 17 marca 1926 w Moskwie ) – rosyjski generał kawalerii.

Urodził się w rodzinie oficerskiej. Ojciec był generałem. Jego matka Maria Luiza Niestojemska (Мария-Луиза Антоновна Нестоемская), córka Antoniego Niestojemskiego, była Polką. Ukończył Korpus Paziów i rozpoczął służbę w armii od roku 1872 . Uczestniczył w wojnie rosyjsko-tureckiej w 1877 - 1878 na Kaukazie . Następnie od 1879 do 1906 wykładowca, później komendant w Oficerskiej Szkole Kawalerii. Od 1906 dowódca dywizji kawalerii, po tym od stycznia 1909 dowódca 14 Korpusu Kawalerii. W l. 1912 - 1913 pełnił funkcję zastępcy dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego. 6 grudnia 1912 mianowany generałem majorem. Od 15 sierpnia 1913 dowódca 12 Korpusu Kawalerii w Lublinie . Od początku mobilizacji 19 lipca 1914 dowódca Grupy Proskurowskiej, która 28 czerwca została przemianowana w 8 Armii.

Od początku I wojny światowej dowodził skutecznie 8 Armią w czasie walk w Galicji . W marcu 1916 dowódca Frontu Południowo-Zachodniego . Zaplanował i przeprowadził w lipcu 1916 udaną ofensywę na Wołyniu (tzw. ofensywa Brusiłowa ). Do końca roku jeszcze dwukrotnie podejmował działania zaczepne, jednak nie odniósł tak znaczącego sukcesu jak za pierwszym razem. Od 4 czerwca do 1 sierpnia 1917 najwyższy naczelny dowódca Armii rosyjskiej. Pod naciskiem Kiereńskiego podpisał rozkaz o wprowadzeniu kary śmierci na froncie za działalność rewolucyjną. W czasie rewolucji lutowej 1917 wywierał nacisk na Mikołaja II i poparł abdykację cara. W lipcu podjął kolejną ofensywę, zwaną też ofensywą Kiereńskiego , która ze względu na niskie morale wojsk i słabe wyposażenie szybko się załamała. Po niepowodzeniu operacji 19 lipca 1917 zdjęty ze stanowiska, wyznaczony jako doradca specjalny Rządu Tymczasowego . Po rewolucji październikowej 1917 w stanie spoczynku. Odrzucił prośbę sił białogwardzistów o przyłączeniu się do kontrrewolucji i przyjęciu dowództwa "wojsk białych".

Od 1919 w Armii Czerwonej. 2 maja 1920 na mocy rozkazu rządu sowieckiego wyznaczony przewodniczącym Rady Specjalnej przy Naczelnym Dowódcy. W skład Rady weszło kilkunastu generałów armii carskiej. 30 maja Rada, na czele z Brusiłowem, wsparła swoim autorytetem apel do byłych oficerów carskich, aby wstępowali w szeregi Armii Czerwonej do walki z wojskami polskimi w wojnie polsko bolszewickiej . W l. 1920 - 1923 w komisariacie obrony Armii Czerwonej. Zatem w latach 1923 - 1924 inspektor kawalerii. Od 1924 doradca ds. specjalnych w Rewolucyjnej Radzie Wojskowej ZSRR.

Wydał Moi wospominanija (1929).