Muzyka mechaniczna – muzyka wykonywana lub odtwarzana przez instrumenty muzyczne lub inne urządzenia najczęściej mechaniczne, a współcześnie mechaniczno-elektroniczne lub elektroniczne, wcześniej skomponowaną zapisaną na nośniku. Do urządzeń takich można zaliczyć także wytwarzające dźwięki na zasadzie przypadkowej. Przeciwieństwem muzyki mechanicznej w tym rozumieniu jest muzyka wykonywana na żywo.
Pierwszym urządzeniem odpowiadającej tej definicji była
harfa
eolska, budowana przez Greków już w drugim tysiącleciu przed naszą erą. Był to
instrument strunowy
, którego struny pobudzane były przez wiejący przezeń wiatr. Prawdziwa eksplozja instrumentów mechanicznych oraz muzyki mechanicznej to
XVII
i
XVIII wiek
, kiedy to wraz z rozwojem
mechaniki precyzyjnej
zaczęto budować coraz to bardziej skomplikowane
pozytywki
,
katarynki
oraz niezwykle popularne "mechaniczne ptaki", które nie tylko śpiewały, lecz także poruszały się.
Pierwszym urządzeniem służącym do zapisywania muzyki wykonywanej na żywo o wysokiej jakości odtwarzania, a zarazem instrumentem
instrumentem muzycznym
była
pianola
wynaleziona
1895
roku.
W
1877
Thomas Edison
wynalazł Phonograph, pierwsze urządzenie do mechanicznego zapisu dźwięku. Phonograf stał się prototypem gramofonu, który swą doskonałość osiągnął w latach sześćdziesiątych
XX wieku
, gdy zaczęto do tłoczenia płyt używać wysokiej klasy
winylu
, a do otworzenia przetworników elektromagnetycznych.
W
1898
Valdemar Poulson opatentował Telegraphone, pierwsze urządzenie, w którym dźwięk zapisywany był w postaci magnetycznej, na stalowym drucie. Stał się on prekursorem
magnetofonu
, który jako pierwszy wyprodukowany był w
1935
przez niemiecką firmę
AEG
. Magnetofon stał się dominującym urządzeniem do zapisu i odtwarzania dźwięku, tak w aplikacjach profesjonalnych jak i domowych w latach sześćdziesiątych
XX wieku
, i pozostał nim do początku lat dziewięćdziesiątych.
W
1965
został wyprodukowany pierwszy zestaw
hi-fi
. Wkrótce normy hi-fi stały się wiodącym standardem jakości odtwarzania dźwięku.
W
1980
po kilku latach prac badawczych został przedstawiony standard Compact Disk –
CD
. Wkrótce potem pojawiają się na rynku pierwsze odtwarzacze. W
1988
pojawiają się pierwsze domowego użytku nagrywarki CD.
W
1985
powstał standard
MIDI
, cyfrowego zapisy muzyki, umożliwiającego sterowanie
syntezatorami
i
sekwencerami
, a później także generowaniem muzyki przez komputery multimedialne.
W
1992
powstał format
MP3
, standard stratnej, cyfrowej kompresji dźwięku.
W
1997
utworzona standard Digital Versatile Disk –
DVD
, stworzony do przechowywania ruchomych obrazów (filmów), lecz później użyty także jako nośnik muzyki.