Tkanka wzmacniająca, tkanka mechaniczna –
tkanka roślinna
stanowiąca szkielet rośliny, który chroni jej wnętrze przed uszkodzeniami mechanicznymi. Umożliwia wzrost roślin w górę oraz warunkuje elastyczność i sztywność. Jest ona umiejscowiona w
łodydze
tuż pod
skórką
. Tkanka wzmacniająca jest przystosowana do obciążeń mechanicznych występujących w środowisku lądowym. Jej komórki mają zgrubiałe ściany, a ich odpowiednie rozmieszczenie w roślinie gwarantuje wytrzymałość na czynniki dynamiczne (np. wiatr), a także statyczne (np. masa liści czy owoców.)
Tkankę wzmacniającą dzielimy na
twardzicę
(sklerenchymę) i
zwarcicę
(kolenchymę).
Kolenchyma
zbudowana jest z komórek żywych, które mogą, ale nie muszą, posiadać
chloroplastów
.
Ściana komórkowa
posiada wzmocnienia celulozowo – pektynowe usytuowane w zależności od rodzaju kolenchymy.
Kolenchyma kątowa
posiada zgrubienia w rogach komórek,
płatowa
zaś pomiędzy jedną, a drugą warstwą komórek (tylko w miejscu, w którym się stykają, nie na około).
Sklerenchyma
zbudowana jest z komórek martwych, po których pozostały same, bardzo grube ściany komórkowe, inkrustowane ligniną (cukrem) – zdrewniałe. Włókna sklerenchymatyczne mają postać wydłużoną, natomiast
komórki kamienne
, inaczej zwane sklereidami, mogą być okrągławe (takie graniaste komórki kamienne występują na przykład w owocu gruszy przy gnieździe nasiennym).