Partia Ludowa, PP (
hiszp.
Partido Popular) - konserwatywna
partia polityczna
w
Hiszpanii
.
Sojusz Ludowy
PP wywodzi się z
Alianza Popular
(Sojusz Ludowy), federacji niewielkich partii prawicowych, założonych głównie przez byłych ministrów
frankistowskich
, która istniała od
1976
r. Schyłek AP to pierwsza połowa lat 80., kiedy w kolejnych wyborach zwyciężyła
socjaldemokratyczna
PSOE
.
AP była
prawicową
,
konserwatywną
partią, której przywódcą był
Manuel Fraga
. Działacz ten, były frankistowski minister jeszcze w czasach dyktatury opowiadał się za stopniowym dążeniem do demokratyzacji życia politycznego kraju. Pomimo tego, że Fraga starał się aby partia zyskała
reformistyczny
charakter, jego ugrupowanie było postrzegane przez elektorat jako reakcyjne i
autorytarne
. W czasie wyborów w
lipcu
1977
roku AP uzyskała tylko 8,3 proc. głosów.
Krótko po wyborach wewnątrz partii doszło do konfliktów dotyczących stosunku do kształtu proponowanej nowej konstytucji. Część skrajnie prawicowych członków AP było jej zupełnie przeciwnych, opowiadając się za obraniem ostrego kursu. Jednakże Fraga był zwolennikiem przesunięcia pozycji partii w kierunku centrum, pragnąc utworzyć większe,
centroprawicowe
ugrupowanie. Skrajnie prawicowi członkowie AP opuścili partię, a Fraga wraz z pozostałymi połączył AP z innymi, mniejszymi konserwatywnymi ugrupowaniami, tworząc
Koalicję Demokratyczną
(Coalicion Democratica, CD). Mieli oni nadzieję, iż CD przejmie głosy tych, którzy oddali je na
Unię Demokratycznego Centrum
(UCD) w
1977
roku, a którzy zawiedli się na rządzie
Adolfo Suáreza
. Jednak podczas wyborów w
marcu
1979
roku, CD uzyskało tylko 6,1 proc. głosów. Głęboko zawiedziony, Fraga zrezygnował z przywództwa w partii.
Jednak w czasie III Kongresu AP w
grudniu
1979
roku, wielu liderów partii ubolewało nad zaangażowaniem ugrupowania w CD. Wielu czuło iż stworzenie tej koalicji zdezorientowało wyborców i postanowili iż należy wzmocnić odrębność ideową AP. Fraga powrócił na pozycję lidera, a dokument przyjęty przez Kongres potwierdził konserwatywną orientację AP.
W wczesnych latach 80.
XX wieku
Fraga zjednoczył wiele ugrupowań prawicowych pod swoim przywództwem. Pomagała mu w tym stopniowa dezintegracja UCD. Podczas wyborów w
październiku
1982
roku, AP zyskał głosy zarówno byłych zwolenników UCD, jak i skrajnych prawicowców, otrzymując 25,4 proc. głosów i stając się największą partią opozycyjną. Partia weszła w sojusz z mniejszą
chadecką
Demokratyczną Partią Ludową (PDP)
i w 1982 roku dysponowała 106 miejscami w parlamencie. Wzrost poparcia dla AP przełożył się na wyniki wyborów municypalnych i regionalnych z
maja
1983
roku, kiedy to partia otrzymała 26 proc. głosów. Wydawało się, iż elektorat dał się przyciągnąć hasłami stawiającymi na prawo i porządek, jak również postulaty probiznesowe.
Przed kolejnymi wyborami AP postanowił poszerzyć swą bazę wyborczą, wchodząc w sojusz ponownie z PDP oraz z
Partią Liberalną (PL)
i tworząc CP. Powstała koalicja stawiała na hasła walki z
terroryzmem
,
prywatyzacji
, redukcji wydatków i obniżenia podatków. CP nie udało się powiększyć ilości posiadanych mandatów w wyborach
1986
roku i wkrótce zaczęła się dezintegrować.
Gdy wybory regionalne
1986
roku potwierdziły nieefektywność koalicji, Fraga zrezygnował z przywództwa w AP, pozostając jednak wciąż deputowanym tej partii. Na Kongresie partii w
lutym
1987
jego miejsce zajął Hernandez, który zadeklarował iż pod jego przywództwem AP stanie się "umiarkowaną, prawicową partią europejską". Ale brakowało mu doświadczenia politycznego na szczeblu ogólnokrajowym, a kryzys partyjny nasilał się. Gdy poparcie dla AP jeszcze zmniejszyło się podczas wyborów regionalnych w
lipcu
1987
roku, stało się jasne, iż miano największej partii opozycyjnej przejęte zostało przez
Centrum Demokratyczne i Socjalne
(CDS) Suareza.
Po 1989 roku
Wreszcie w roku
1989
nadzwyczajny kongres przekształcił Sojusz w samodzielną Partię Ludową, która położyła większy nacisk na elementy neoliberalne Alianza Popular, zaś zredukowała elementy konserwatywne. W skład PP weszły także PDP i PL.
Pierwszym przewodniczącym partii został ponownie Manuel Fraga. Krótko później przewodnictwo objął
José María Aznar
, podówczas prezydent autonomicznego regionu
Kastylia i León
. Jego kandydaturę zarekomendował sam Fraga, a sam zadowolił się honorowym przewodnictwem w partii. W
1996
r. po serii skandali korupcyjnych oraz tzw.
aferze GAL
, rządząca niepodzielnie od kilkunastu lat
PSOE
przegrała wybory i PP objęła rządy w państwie, zaś
Aznar
został premierem
Hiszpanii
. PP opuściła Międzynarodówkę Konserwatywną i przeniosła się do
Międzynarodówki Chrześcijańskich Demokratów (EPP)
.
W
2000
PP niepodzielnie wygrała wybory parlamentarne, dzięki czemu mogła odciąć się od
nacjonalistycznych
formacji
katalońskich
i
baskijskich
, które dotąd wspierały istnienie rządu prawicowego.
Zamachy bombowe w Madrycie
i protesty przeciw udziałowi Hiszpanii w
interwencji w Iraku
spowodowały jednak, że po czteroletnich rządach partia przegrała wybory parlamentarne w
2004
r. (choć utrzymała przewagę w Senacie), a władzę w państwie objęła
PSOE
.
Jeszcze przed wyborami z przywództwa w partii zrezygnował Jose María Aznar, zapowiadając, że po ukończeniu kadencji wycofa się z polityki. Władzę w Partido Popular objął
Mariano Rajoy
, zaś Aznarowi przyznano tytuł honorowego przewodniczącego.
PP jest największą partią opozycyjną w Kongresie Deputowanych, mając 148 na 350 deputowanych, a w Senacie brakuje jej tylko 4 miejsc do większości, posiadając 126 na 259 senatorów. W
Parlamencie Europejskim
jest członkiem
Europejskiej Partii Ludowej
, mając 23 eurodeputowanych (na wszystkich 50 pochodzących z Hiszpanii) co pozwala jej być tam największą hiszpańską partią (socjaliści z PSOE mają 21 mandatów).
Zobacz też
Linki zewnętrzne