Okres babiloński w starożytnym Izraelu trwał w latach 586 – 539 p.n.e.[1]
W 586 p.n.e.
królestwo Judy
zostało zajęte przez króla
Babilonu
,
Nabuchodonozora II
. Za opór stawiany przez stolicę Judy,
Jerozolimę
, miasto to zostało w
586 p.n.e.
złupione,
Świątynia
została zburzona, a znaczna część ludności uprowadzona w niewolę do
Babilonii
[2].
W kraju pozostała głównie ludność rolnicza, która wzniosła niewiele do materialnej i duchowej kultury Zydów. Głównym ośrodkiem religii i kultury żydowskiej stały się Babilonia, oraz, w mniejszym stopniu, Egipt[3].
Okres babiloński w samej Judzie jest słabo poznany. Juda była spustoszona i opustoszała, jednak generalnie nie była zasiedlana[3], choć
Edomici
i
Ammonici
zgłaszali pretensje do tego obszaru[4].
Nabuchodonozor ustanowił w Judzie namiestnika
Godoliasza
. Skupiła się wokół niego ludność pozostawiona w kraju, a także ci Judejczycy, którzy po klęske schronili się w państwach sąsiednich, a teraz powrócili. Godoliasz został jednak zamordowany przez
Izmaela
, po czym reszta ludności judzkiej, z obawy przed zemstą, uciekła do Egiptu[5].
Ziemie Izraela pod panowaniem Babilonii |
Zobacz także
Przypisy
- ↑ Gądecki, s. 351.
- ↑ Tschirschnitz, s. 260.
- ↑ 3,0 3,1 Gądecki, s. 352.
- ↑ Tschirschnitz, s. 261.
- ↑ Tschirschnitz, ss. 260-261.
Bibliografia
-
Stanisław Gądecki
: Archeologia biblijna. T. I. Gniezno: Gaudentinum, 1994. .
- Alfred Tschirschnitz: Dzieje ludów biblijnych. Wyd. I. Warszawa: M. Sadren i S-ka, 1994. .