Posąg Plancusa na dziedzińcu ratusza w Bazylei

Lucjusz Munatius Plancus (łac. Lucius Munatius Plancus, ok. 87 p.n.e. - ok. 15 p.n.e. ) był rzymskim senatorem, konsulem w 42 r. p.n.e. i cenzorem w 22 r. p.n.e. razem z Emiliuszem Lepidusem Paullusem . Obok Talleyranda osiemnaście wieków później stanowi przykład osoby, która potrafiła przetrwać niesprzyjające okoliczności przez ciągłe zmiany sojuszy.

Początki jego kariery są raczej niejasne i niewiele o nim wiadomo. Było oficerem Juliusza Cezara podczas podboju Galii i w wojnie domowej przeciw Pompejuszowi . W czasie zamordowania Cezara 15 marca 44 r. p.n.e. Plancus był prokonsulem prowincji Gallia Comata. W następnym roku jednak poparł Marka Antoniusza i objął urząd konsula razem z Markiem Emiliuszem Lepidusem w 42 r. p.n.e. Został prokonsulem Azji ok. 40 r. p.n.e. Podczas wyprawy Marka Antoniusza do Armenii i Partii , aby pomścić śmierć Krassusa , Plancus został prokonsulem Syrii . Ale kiedy upadła kampania Antoniusza przeciw Partom, opuścił go i przyłączył się do Oktawiana Augusta . Według Swetoniusza, to Plancus zaproponował Oktawianowi przyjąć tytuł Augusta raczej niż być nazywanym Romulusem – drugim założycielem Rzymu. (Suet. Aug. 7) .

W 22 r. p.n.e. August wyznaczył Plancusa i Emiliusza Lepidusa Paullusa na urząd cenzora (Suet. Aug. 37 , Claud. 16 ; Dio, liv.2 ). Okres ich urzędowania nie odznaczył się niczym szczególnym, ale był ostatnim, w którym wyznaczano cenzorów.

Plancus jest jedną z niewielu osobistości rzymskich, których grób zachował się do dziś, choć jego ciała dawno już nie ma. Mauzoleum Plancusa, masywny grób w kształcie cylindra znajduje się w miejscowości Gaeta , na nadmorskim wzgórzu; w środku jest poświęcona mu stała wystawa.