Walery Przyborowski, pseudonim Zygmunt Lucjan Sulima (ur.
27 listopada
1845
w
Domaszowicach
koło Kielc – zm.
13 marca
1913
w Warszawie), polski pisarz, uczestnik i historyk
powstania styczniowego
.
Biografia
Przyborowski urodził się w rodzinie nauczyciela, byłego księdza katolickiego, który dokonał konwersji na
luteranizm
. Uczestniczył w
powstaniu styczniowym
, po którego upadku był przez kilka miesięcy więziony przez władze carskie. Po studiach na Wydziale Filozoficzno-Historycznym w warszawskiej
Szkole Głównej
współpracował z różnymi czasopismami, w latach
1885
-
1886
redagował pismo "Chwila". Po
1900
był nauczycielem gimnazjalnym w
Radomiu
, gdzie uczył historii. Jako
powieściopisarz
debiutował w
1869
. Opublikował również kilka ważnych prac historycznych dotyczących powstania styczniowego: Historja dwóch lat 1861/62 (
1892
-
1896
), Ostatnie chwile powstania styczniowego (
1887
-
1888
), Dzieje 1863 r. (
1897
)[1].
Ogromną popularność zyskały mu powieści historyczno-przygodowe dla młodzieży (publikowane często pod pseudonimem Zygmunt Lucjan Sulima), które przypominały wydarzenia narodowej historii i budziły świadomość narodową, m.in.: Bitwa pod Raszynem (
1881
), Szwoleżer Stach (
1900
),
Szwedzi w Warszawie
(
1901
), Upiory (
1902
), Noc styczniowa (
1903
), Rycerz bez skazy i trwogi (
1913
).
Pod pseudonimem Zygmunta Lucjana Sulimy wydał "Pamiętnik powstańca z 1863 roku" oraz "Wspomnienia ułana z 1863 roku". Pisał także wielotomowe dzieła historyczne na ten temat. Pisarz umieszczał także akcję swoich utworów literackich na Kielecczyźnie.
Wybrana bibliografia
Przypisy