Warszawa
|
ulica | |
Wąski Dunaj |
Stare Miasto
|
Długość: | 160 m |
| Wylot ulicy na rynek przy Kamienicy Książąt Mazowieckich |
Wylot ulicy na rynek przy Kamienicy Książąt Mazowieckich |
|
|
Wąski Dunaj – ulica warszawskiego
Starego Miasta
, biegnąca od
Rynku Starego Miasta
i
ul. Nowomiejskiej
do
ul. Podwale
.
Historia
Pierwotna nazwa – Dunay – była wspólnym, używanym jeszcze w XIX wieku określeniem zarówno ul. Wąski Dunaj, jak i
ul. Szeroki Dunaj
. Wzięła swój początek od nazwy strumienia Dunaj, wypływającego ze źródełka, które znajdowało się na dzisiejszej ul. Szeroki Dunaj, i uchodzącego do fosy biegnącej wzdłuż
ul. Podwale
.
U zbiegu Szerokiego Dunaju z linią
murów obronnych
od początku ich istnienia stała baszta, zastąpiona w latach 1598–1612 Bramą Nową, zwaną też od połowy XVII wieku
Bramą Poboczną
– trzykondygnacyjną i prostokątną w przekroju budowlą, rozebraną w roku 1804.
Wyburzenie Bramy Pobocznej pozwoliło na połączenie Wąskiego Dunaju z
ul. Podwale
. Zabudowa ulicy, częściowo przyporządkowana numeracji
Rynku Starego Miasta
, ul. Nowomiejskiej i
Piwnej
powstawała etapami od
XVI wieku
, choć zabudowania drewniane stały tu jeszcze w wieku XVIII.
Granica domu nr 5 wyznacza bieg nieistniejącej już uliczki zwanej Żydowską lub Abrahamowską i dochodzącej niegdyś do ul.
Rycerskiej
. Jej nazwa związana była z istnieniem na przełomie XIV/XV wieku drewnianej
bożnicy
pod numerem 7/9.
Cała zabudowa ulicy została zniszczona w roku 1944; powojenna rekonstrukcja z lat 1949–62 nie objęła domu nr 7/9; przy okazji zmieniono numerację ulicy, wznosząc pojedyncze kamienice na miejscu dwóch istniejących wcześniej.
Pod numerem 8 znajduje się
kamienica pod Chrystusem
, pierwotnie z
1632
, która w wyniku rekonstrukcji także otrzymała zmieniony wystrój rzeźbiarski.
Otoczenie
- Muzeum Rzemiosł Skórzanych im.
Jana Kilińskiego
- Cech Rzemiosł Skórzanych im. J. Kilińskiego
- Ośrodek Ochrony Dziedzictwa Archeologicznego
Bibliografia
- Praca Zbiorowa: Katalog Zabytków Sztuki tom XI część 1: Stare Miasto. Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, 1993, s. 396. .
Linki zewnętrzne