Legia Naddunajska – to
polska
formacja wojskowa utworzona w dniu
8 września
1799
roku w
Republice Batawskiej
(obecna
Holandia
) z byłych żołnierzy armii
austriackiej
- (Polaków), którzy dostali się do niewoli
francuskiej
lub zbiegli z szeregów wojsk austriackich.
Legia składała się z 4
batalionów
piechoty, 4
szwadronów
jazdy i
kompanii
lekkiej artylerii - łącznie 5970 żołnierzy. Początkowo oddziałami Legii Naddunajskiej dowodził
generał
Karol Otto Kniaziewicz
.
Legioniści walczyli w latach
1800
-
1801
przeciw armii austriackiej (reńskiej). Pomogli odnieść zwycięstwo w
bitwie pod Marengo
i
pod Hohenlinden
. Po
pokoju w Lunéville
legia skierowana została do
Włoch
. Wielu legionistów, łącznie z Kniaziewiczem, podało się do dymisji, wyrażając tym swój protest przeciwko pominięciu sprawy polskiej w układach pokojowych z Austrią.
Po podaniu się do dymisji
generała
Kniaziewicza i odejściu części legionistów, legia przeformowana została w 3 półbrygadę polską, a następnie w 113 półbrygadę francuską.
Półbrygadę pod dowództwem generała
Władysława Franciszka Jabłonowskiego
wysłano w 1801 na
San Domingo
(
Haiti
), gdzie zostali zdziesiątkowani przez choroby tropikalne i walki z miejscową ludnością, sprzeciwiającą się francuskiemu panowaniu. Legia Naddunajska przestała istnieć w roku
1802
.
Zobacz też
Literatura
- Mała Encyklopedia Wojskowa, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1967, Wydanie I, Tom 2