Otton III Rudy (ur.
980
, zm.
23 stycznia
1002
) – władca niemiecki z dynastii
Ludolfingów
.
Król Niemiec
od
983
,
cesarz rzymsko-niemiecki
od
996
roku.
Jako dziecko jeszcze za życia ojca został wybrany na króla
Niemiec
w
983
roku. Po śmierci
Ottona II
został koronowany na
cesarza rzymsko-niemieckiego
21 maja
996
.
Jego matka,
Teofano
, sprawowała władzę jako regentka do swojej śmierci w
991
roku. Następnie matka Ottona II,
Święta Adelajda
rządziła jako regentka do osiągnięcia przez Ottona III dojrzałości.
Otton III dążył do ustanowienia w
Rzymie
swojej cesarskiej stolicy i budowy uniwersalnej władzy cesarskiej na wzór antycznego imperium rzymskiego. Po śmierci swojego kuzyna,
Grzegorza V
, zapewnił wybór w
999
roku na tron papieski swojego współpracownika (a wcześniej nauczyciela) Gerberta z Aurillac, który przyjął imię
Sylwester II
.
W
1000
roku, przy okazji pielgrzymki do grobu
świętego Wojciecha
, chcąc również pozyskać
Bolesława Chrobrego
do swych idei
cesarstwa uniwersalistycznego
, przybył do
Gniezna
. Podczas
zjazdu gnieźnieńskiego
utworzono niezależną polską organizację kościelną z metropolią w Gnieźnie i biskupstwami w
Krakowie
,
Kołobrzegu
i
Wrocławiu
. Status utworzonej również diecezji
poznańskiej
pozostaje sporny.
Arcybiskupem gnieźnieńskim
został brat Wojciecha
Radzim (Gaudenty)
. Bolesław Chrobry został również uznany przyjacielem
Świętego Cesarstwa Rzymskiego
i niezależnym władcą, cesarz wyróżnił go dając mu kopię
włóczni św. Maurycego
.
Otton III zmarł
23 stycznia
1002
roku, w zamku
Paterno
, w trakcie próby zdobycia
Rzymu
, z którego musiał uchodzić przez wybuch rebelii ludowej w Rzymie. Powody jego śmierci są niejasne. Według niektórych źródeł zmarł na
malarię
, według innych zatruł się jedzeniem, a według jeszcze innych został celowo otruty. Nie pozostawił potomków. Za jego panowania cesarstwo nie zyskało żadnych ziem – wręcz przeciwnie, utraciło
Połabie
,
Milsko
i
Łużyce
. Tron po nim objął jego kuzyn
Henryk II Święty
.