Bitwa morska pod Kolberger Heide (znana również jako bitwa w Zatoce Kilońskiej) miała miejsce
11 lipca
(
1 lipca
)
1644
podczas wojny
wojny duńsko-szwedzkiej 1643-1645
toczonej w ramach ogólnoeuropejskich zmagań
wojny trzydziestoletniej
.
Bitwa została stoczona przez
duńską
flotę
(40 okrętów i 927
dział
), dowodzoną przez Görana Winda (okręt flagowy - 48 działowy
liniowiec
Patientia), przy asyście Grabowa i
króla
Danii
Chrystiana IV
, oraz
szwedzką
flotę (34 okręty, 1018 dział i 7 branderów) dowodzoną przez Klasa Fleminga (okręt flagowy – 68 działowy liniowiec Krona), przy asyście Ulfsparre'a i Bjelkenstjerny. Duńska flota płynęła ze wschodu, a szwedzka przeciwnie, z zachodu. Obie floty spotkały się na północ od niemieckiej wyspy
Fehmarn
(Femern). Szwedzi wykonali zwrot i pożeglowali na południe zachodniego wybrzeża wyspy Fehmarn, gdzie roiło się od zdradliwych płycizn. Duńczycy postępowali za Szwedami, ale bardziej oddaleni od brzegu wyspy. W miarę trwania bitwy obie floty obróciły się pod wiatr, na północ a następnie z powrotem na południowy wschód wyspy
Langeland
. W miarę jak obie strony zbliżały się do wyspy
Lolland
, Szwedzi dokonali zwrotu na południe i w końcu wpłynęli do
Zatoki Kilońskiej
, podczas gdy Duńczycy kontynuowali rejs w kierunku południowo-wschodni i zakotwiczyli na wschód od wyspy Fehmarn. Żadna ze stron nie straciła okrętu. Duńczycy stracili 37 zabitych (wśród nich wódz floty Göran Wind) i 170 rannych, a Szwedzi – 32 zabitych i 69 rannych. W bitwie tej po stronie szwedzkiej walczył przyszły słynny wódza francuski
Abraham Duquesne
.
Bitwa właściwie była nierozstrzygnięta, jednak powszechnie uważa się, że była ona zwycięstwem floty duńskiej, która zablokowała okręty szwedzkie w Zatoce Kilońskiej, uniemożliwając nieprzyjacielowi atak na wyspy duńskie.
W bitwie wielką odwagą osobistą popisał się król Danii Chrystian IV. W ogniu walki szwedzki pocisk działowy doprowadził do ekspolozji, w wyniku której odłamki drewna i metalu raniły króla w trzynastu miejscach, oślepiając go na jedno oko. Król jednak nie zważał na rany, szybko się pozbierał i dalej uczestniczył w bitwie, zagrzewając swych poddanych do walki.
Literatura
- Naval wars in the Baltic 1559-1850 (1910) - R. C. Anderson