Język brytyjski – język używany w starożytności w
Brytanii
, przodek współczesnych języków z podgrupy
brytańskich
języków
celtyckich
. Używany na terenach południowej i środkowej
Brytanii
aż do południowej
Szkocji
. Możliwe, że był używany także w północnej części Szkocji, skąd w średniowieczu został wyparty przez
gaelik
. Do dnia dzisiejszego nie zachowały się praktycznie żadne źródła pisane tego języka. Przetrwała jedynie inskrypcja na metalowym wisiorku odkrytym w roku
1979
. Kontynuację języka brytyjskiego stanowią współczesne języki
walijski
,
bretoński
i
kornwalijski
.
Nazwy miejsc
Język brytyjski przetrwał do dnia dzisiejszego w nazwach niektórych miejsc i rzek. Jednakże, niektóre z nich mogą wywodzić się z języka staroceltyckiego. Najlepszym przykładem jest nazwa rzeki Avon, która pochodzi z brytyjskiego abona "rzeka" (por. walijski afon, kornwalijski avon, irlandzki abhainn, bretoński aven).
Lista nazw pochodzących z języka brytyjskiego
Brytyjskie nazwy miejsc występują na terenie całej Anglii, najczęściej jednak w West Country, część przykładów podano poniżej:
Avon od abonā = "rzeka"
Britain od britani = "pomalowani (ludzie)"
Dover od dubrīs = "wody"
Kent od cantus = "granica"
Severn od sabrīna
Thanet od tan-arth = "fire-height"
Thames od tamesis
York od ebor-acon = "miejsce gdzie rosną cisy " (w wolnym tłumaczeniu)
Niektóre brytyjskie nazwy są znane współcześnie, jednakże wyszły z użycia.