James Bradley (ur. w marcu
1693
, zm.
13 czerwca
1762
) –
angielski
astronom
, od roku
1742
astronom królewski. Największym odkryciem Bradleya stało się zaobserwowanie
aberracji światła
czyli pozornego ruchu gwiazd na niebie wynikającego z ruchu orbitalnego Ziemi. Potwierdzenie istnienia aberracji umacniało
kopernikański
model
Układu Słonecznego
z gwiazdą w centrum i krążącą wokół niej Ziemią. Pomiary aberracji pozwoliły astronomom na określenie odległości do najbliższych gwiazd Odkrycie Bradleya bardzo przyczyniło się do zwiększenia wiedzy naukowej dotyczącej
Wszechświata
.
Młodość
Bradley urodził się w Sherborne, niedaleko
Cheltenham
w hrabstwie
Gloucestershire
. 15 marca
1711
roku rozpoczął naukę w Balliol College znajdującym się w
Oksfordzie
. Tytułu licencjata i magistra uzyskał w latach
1714
i
1717
. Pierwsze obserwacje Bradley prowadził pod kierunkiem wuja, wielebnego Jamesa Pounda. Bradley został członkiem
Royal Society
6 listopada
1718
roku.
W tym samym roku Bradley przyjął święcenia i został duchownym. Pracował w parafii w Bridstow oraz w innej parafii znajdującej się na obszarze
Walii
. Kiedy w roku
1721
otrzymał posadę jako astronom na Uniwersytecie Oksfordzkim porzucił stan duchowny.
Kariera astronoma
Odkrycie aberracji światła ogłosił w Royal Society w styczniu
1729
[1]. Obserwacje, na których oparł publikacje, przeprowadził w domu Molyneuxa w Kew Green. Równocześnie Bradley zaobserwował
nutację
, czyli zaburzenia osi obrotu Ziemi wywołane oddziaływaniem grawitacyjnym Księżyca. Pracę na ten temat opublikował
14 lutego
1748
, kiedy potwierdził swoje wyliczenia po 18,6 latach obserwacji pełnego cyklu tych zmian[2].
W roku
1742
Bradley został astronomem królewskim zastępując na tej funkcji
Edmunda Halleya
. Dzięki powszechnemu poważaniu udało mu się zdobyć fundusze na budowę precyzyjnych przyrządów astronomicznych. Główne obserwatorium Bradleya mieściło się w
Greenwich
. Dokładne obserwacje Bradleya posłużyły potem
Friedrichowi Wilhelmowi Besselowi
, który korzystając z opracowanych przez siebie metod obliczeń wyznaczył na ich podstawie dokładne pozycje 3222 gwiazd.
Przypisy
- ↑ „Philosophical Transactions of the Royal Society xxxv. 637”.
- ↑ „Philosophical Transactions of the Royal Society xlv. I”.