Wacław Makowski (ur.
15 listopada
1880
w
Wilnie
, zm.
28 grudnia
1942
w
Bukareszcie
) – polski
prawnik
i
polityk
,
marszałek Sejmu
,
wicemarszałek Sejmu
,
wicemarszałek Senatu
,
wolnomularz
[1].
Życiorys
W 1898 ukończył gimnazjum w Wilnie. Do 1902 studiował prawo w Warszawie, a następnie odbył studia uzupełniające na Wydziale Filozoficznym
Uniwersytetu Jagiellońskiego
w Krakowie, a także we Lwowie i w Paryżu. W 1901 i 1906 był aresztowany przez władze rosyjskie za działalność o charakterze niepodległościowym. Pracował jako pomocnik adwokata, a w latach 1905–1907 działał w Kole Obrońców Politycznych. Podczas
I wojny światowej
organizował sądownictwo obywatelskie, działał w Milicji Obywatelskiej w Warszawie, a także w Radzie Głównej Opiekuńczej (1915). W 1917 został dyrektorem Departamentu Sprawiedliwości
Tymczasowej Rady Stanu
, a w 1918 (od 27 lutego do 4 kwietnia) był kierownikiem
Ministerstwa Sprawiedliwości
.
Profesor
Uniwersytetu Warszawskiego
, wykładał prawo karne na Wydziale Prawa. Był ministrem sprawiedliwości w
rządzie Juliana Nowaka
w 1922, następnie po
przewrocie majowym
w
pierwszym
,
drugim
i
trzecim
rządzie
Kazimierza Bartla
w 1926. W marcu 1928 został wybrany do
Sejmu
z listy
BBWR
w okręgu poleskim. W 1930 uzyskał reelekcję w okręgu warszawskim. W latach 1931–1935 był wicemarszałkiem Sejmu, a w okresie 1935–1938 wicemarszałkiem
Senatu
. Od 28 listopada 1938 do wybuchu
II wojny światowej
pełnił urząd marszałka
Sejmu
z ramienia
Obozu Zjednoczenia Narodowego
.
W latach 1935–1937 był dziekanem Wydziału Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W 1937 otrzymał nominację na
profesora zwyczajnego
prawa państwowego. W 1939 został internowany w
Rumunii
, po ewakuacji tam polskich władz.
Był autorem wielu prac naukowych z zakresu prawa karnego i państwowego, współautorem Kodeksu Karnego z 1932 oraz Konstytucji Kwietniowej z 1935. Został odznaczony
Orderem Odrodzenia Polski II klasy
.
Przypisy
Źródła