Dagmar Krause |
Dagmar Krause 1997 |
Pseudonim | Dagmar |
Data i miejsce urodzenia |
4 czerwca
1950
Hamburg
|
Pochodzenie |
Niemcy
|
Typ głosu |
alt
|
Gatunek |
rock awangardowy
,
rock progresywny
, muzyka eksperymentalna ,
muzyka klasyczna
,
kabaret
|
Zawód | muzyk |
Aktywność | Od 1964 |
Wytwórnia płytowa
|
Hannibal
,
Island
, Voiceprint, RēR |
Powiązania |
Faust
, Anthony Moor, Peter Blegvad,
Fred Frith
,
Chris Cutler
, Lutz Glandien, Tim Hodgkinson,
Lindsay Cooper
,
Kevin Coyne
, Michael Newman Band, Heiner Goebbels, Alfred 23 Harth, Marie Goyette |
Zespół |
The City Preachers, The I.D. Company, Slapp Happy,
Henry Cow
,
Art Bears
, News from Babel, Duck and Cover |
Dagmar Krause (ur.
4 czerwca
1950
) – niemiecka piosenkarka i śpiewaczka; związana była z wieloma awangardowymi twórcami (m.in. grupy
Henry Cow
,
Art Bears
, muzycy tacy jak
Fred Frith
,
Chris Cutler
,
Lindsay Cooper
, Lutz Glandien i inni); wykonawczyni utworów
Kurta Weilla
i
Hannsa Eislera
.
Biografia artystyczna
Wczesne lata
Urodziła się w
Hamburgu
. Karierę rozpoczęła jako 14-letnia piosenkarka w klubie nocnym w hamburskiej dzielnicy 'czerwonych latarni' Reeperbahn.
W
1968
r. wstąpiła do zaangażowanej politycznie grupy
folkowej
The City Preachers. W tym samym roku zespół wydał album Der Kaürbis, Das Transportproblem und Die Traumtänzer z muzyką do spektaklu telewizyjnego. W 1969 r. grupa ta się rozpadła, jednak jej wokalistki, czyli Inga Rumpf i Dagmar nagrały w
1970
r. album I.D. Company[1] Utwory nagrane przez Dagmar wykazują już jej zamiłowanie do niekonwencjonalnego, awangardowego podejścia do muzyki, które będzie się pogłębiać w następnych latach. W
1971
r. ukazał się jeszcze jeden album The City Preachers Back to the City.
W 1971 r. Krause wstąpiła do grupy Slapp Happy, która powstała w Wumme w Niemczech. Było to międzynarodowe trio; oprócz Niemki Dagmar jego członkami byli
Anglik
Anthony Moore (
instrumenty klawiszowe
) i
Amerykanin
Peter Blegvad (
gitara
,
wokal
). Wkrótce Dagmar i Anthony stają się małżeństwem.
Grupa ta dla wzbogacenia swojego brzmienia rozpoczęła współpracę z zespołem
Faust
, który towarzyszył im na dwóch pierwszych albumach: Sort of... z
1972
r. i Casablanca Moon z
1973
r. Ta druga płyta została niewydana.
W
1974
r. Slapp Happy przenieśli się do
Londynu
i ponownie nagrali materiał z niewydanego albumu. Nowe nagrania ukazały się na płycie zatytułowanej Slapp Happy. Oryginalne niewydane nagrania z grupą Faust zostały ostatecznie wydane dopiero w
1980
r. jako Acnalbasac Noom[2], przez firmę
Chrisa Cutlera
Recommended Records.
Henry Cow
W 1974 r. Slapp Happy zaczęli współpracę z
awangardowym
,
lewicowym
zespołem
Henry Cow
a w październiku obie grupy połączyły się i rozpoczął się prawie roczny okres ich ścisłej kooperacji.
Jeszcze w tym samym roku ukazał się ich pierwszy album
Desperate Straights
firmowany przez oba zespoły.
W lutym i marcu
1975
r. muzycy weszli do studia i nagrali album
In Praise of Learning
.
Po nagraniu tej płyty Moore i Blegvad odeszli z zespołu, jednak Dagmar zdecydowała się pozostać w bardziej awangardowo nastawionym Henry Cow.
Po nagraniu In Praise of Learning grupa udała się na tournée po
Francji
. Rozpoczęło się ono w Champs Elysees w
Paryżu
połączonym koncertem z
Robertem Wyattem
. Zespół otrzymał także natychmiast zaproszenie i propozycje koncertów od
Włoskiej Partii Komunistycznej
(
PCI
). Przez następnych 10 miesięcy Henry Cow z Dagmar Krause koncertował w
Szwajcarii
,
Szwecji
, Francji,
Danii
,
Norwegii
,
Finlandii
,
Belgii
,
Holandii
i
Hiszpanii
.
W Norwegii wydany został podwójny album
Concerts
.
W maju 1976 r. Dagmar musiała ze względu na stan zdrowia zrezygnować z niezwykle intensywnych tras koncertowych grupy i powróciła do Hamburga, obiecując zespołowi, że dołączy do nich podczas nagrywania następnego albumu.
Podczas nagrywania następnego albumu w Szwajcarii na początku
1978
r. doszło w zespole do rozłamu; część muzyków pragnęła aby płyta była całkowicie instrumentalna, a część optowała za płytą wokalną. W rezultacie sporu, nowy i ostatni już album Henry Cow
Western Culture
był prawie całkowicie instrumentalny, a trio: Dagmar Krause,
Fred Frith
i
Chris Cutler
założyło nowy zespół
Art Bears
.
Art Bears
Grupa ta wydała utwory z wokalem Dagmar na albumie zatytułowanym
Hopes and Fears
w 1978 r. Na płycie gościnnie wystąpili pozostali muzycy z Henry Cow.
W listopadzie trio bez żadnych dodatkowych muzyków nagrało drugi album grupy
Winter Songs
.
W
1979
r. zespół odbył swoje jedyne tournée posiłkując się Peterem Blegvadem (gitara, gitara basowa) i Markiem Hollanderem (instrumenty klawiszowe i klarnet).
W tym samym roku Dagmar nagrała album z
Kevinem Coyne'em
zatytułowany Babbles.
W sierpniu
1980
r. trio Art Bears nagrało trzeci i ostatni album
The World as It Is Today
.
News From Babel
W
1983
r. Dagmar wstąpiła do grupy News From Babel. Innymi muzykami zespołu byli Chris Cutler,
Lindsay Cooper
i Zeena Parkins.
Zespół ten wydał dwa albumy: Work Resumed on the Tower (
1984
) i Letters Home (
1986
)
Inne kolaboracje
Po rozwiązaniu News From Babel Dagmar współpracowała z takimi muzykami i grupami jak Michael Newman Band (album The Kiss and Other Movements z
1985
r.), Lindsay Cooper (album Music for Other Occasions z
1986
r.).
W
1991
r. Dagmar, Moore i Blegvad odnowili współpracę, tworząc dla
BBC
operę Camera (
włos.
pokój), powstałą według pomysłu Dagmar, ze słowami Blegvada i muzyką Moore'a. Dagmar grała i wykonywała partie wokalne głównej postaci opery Meluzyny (Melusine). W dwa lata później dzieło to zostało wykonane w studiu telewizji publicznej Channel 4.
Następnie współpracowała z takimi artystami jak Chris Cutler i Lutz Glandien (album Domestic Stories z
1992
r.), Tim Hodgkinson (album Each in Out Own Thoughts z
1994
r.). Wspólnie z Marie Goyette firmowała album A Scientific Dream and a French Kiss (
1998
)
W
1997
r. reaktywowała się grupa Slapp Happy i wydała w 1998 r. album Ça Va.
Prace solowe
Dagmar zawsze fascynowała się
kabaretem
Republiki Weimarskiej
oraz twórczością
Bertolda Brechta
i jego muzycznych współpracowników
Kurta Weilla
i Hannsa Eislera. W 1978 r. występowała w londyńskim wystawieniu sztuki Brechta Rozkwit i upadek miasta Mahogany.
W 1985 r. zaśpiewała "Surabaya Johnny" na albumie Lost in the Stars: The Music of Kurt Weil[3], którego producentem był Hal Willner.
W 1986 r. Dagmar wydała dwa albumy: Supply and Demand. Songs by Brecht/Weil oraz Tank Battles: The Songs of Hanns Eisler. Oba albumy ukazały się także w wersji śpiewanej w
języku niemieckim
. Utwory z tych znakomitych płyt Dagmar wykonywała później na koncertach, z których podkreślić trzeba występ na Festiwalu w Edynburgu.
Głos
Dagmar dysponuje oryginalnym, niezwykle plastycznym altem, mocnym i głębokim, z dość dużym wibratem. Jego plastyczność powoduje, że Dagmar może znakomicie wyrażać słodycz prostych piosenek ale i zmienić się diametralnie w dramatycznych, krańcowych utworach. Jej styl wykonawczy cechuje oryginalność i idiosynkratyzm. Dodatkowym elementem jest także jej niemiecki akcent, który w piosenkach śpiewanych w
języku angielskim
podkreślał politycznie zaangażowane utwory Henry Cow.
Repertuar, do którego sięga, rozciąga się od muzyki eksperymentalnej, poprzez progresywny i awangardowy rock, songi Brechta do muzyki
Mozarta
.
Dyskografia
- The City Preachers. Der Kürbis, Das Transportproblem und dir Traumtänzer. 1968
- I.D. Company. I.D. Company. 1970
- The City Preachers. Back to the City. 1971
- Slapp Happy. Sort of..., 1972
- Slapp Happy. Acnalbasac Noom, 1973 (wyd. 1980)
- Slapp Happy. "Just a Conversation/Jumpin' Jonah", 1973
- Slapp Happy. "Casablance Moon/Slow Moon Rose", 1974
- Slapp Happy. Charly and Charly, 1974
- Slapp Happy. Slapp Happy, 1974
- Slapp Happy/Henry Cow.
Desperate Straights
, 1974
- Henry Cow.
In Praise of Learning
, 1975
- Various Artists. Virgin Sound V, 1975
- Utopic Sporadic Orchestra De Futura, 1975
- Slapp Happy Mr. Rainbow, 1975
- Henry Cow.
Concerts
, 1976
- Art Bears.
Hopes and Fears
, 1978
- Various Artists. Dead on Arrival, 1978
- Art Bears.
Winter Songs
, 1979
- Kevin Coye & Dagmar Krause. Babble, 1979
- Slapp Happy. "Charly and Charly"/instr., 1979
- Art Bears. "Rats and Monkeys/ Collapse", 1979
- Art Bears.
The World as It Is Today
, 1981
- Art Bears. Coda to Man and Boy, 1981
- Goebbels & Harth. Indianer fuer Morgen, 1981
- Goebbels & Harth. Bertold Brecht: Zeit Wirdknapp, 1981
- Commuters. Commuters, 1982
- ReR Records Sampler, 1982
- Slapp Happy. "Everybody's Slimmin'/ Blue Eyed William", 1983
- Paul Young. No Parlez, 1983
- Lindsay Cooper. The Small Screen - Music for Television, 1984
- The Stranglers. Skin Deep, 1984
- News from Babel. Contraries, 1984
- News from Babel. The Work Resumed on the Tower, 1984
- Anthony Moore. The Only Choice, 1984
- Various Artists. Lost in the Stars - The Music of Kurt Weill, 1985
- The ReR records quarterly. Vol.1 No.2, 1985
- Michael Nyman. The Kiss and Other Movements, 1985
- Lindsay Cooper. Music for Other Occasions, 1986
- News from Babel. Letter Home, 1986
- Dagmar Krause. Angebot und Nachfrage, 1986
- Dagmar Krause. Supply and Demand, 1986
- ReR Quarterly. Vol.II No.1, 1987
- Dagmar Krause. Panzerschlacht, 1988
- Dagmar Krause. Tank Battles, 1988
- Fred Frith. Gravity, 1990
- Fred Frith. Speechless, 1991
- ReR Quarterly. Vol. 1 Selections, 1991
- Henry Cow. The Virgin Years, Souvenir Box 1991 1991
- Heiner Goebbels, Alfred 23 Harth. Goebbels/Harth, 1992?
- The Grid 456, 1992
- Chris Cutler & Lutz Glandien. Domestic Stories, 1992
- Dagmar Krause. Radio Session, 1993
- Slapp Happy. Camera, 1993?
- Tim Hodgkinson. Each in Our Own Thoughts, 1994
- Robert Wyatt. Flotsam Jetsam, 1994
- Slapp Happy. Ça va, 1998
- Dagmar Krause & Marie Goyette. A Scientific Dream and a French Kiss, 1998
- Slapp Happy. Live in Japan - May, 2000, 2001
Linki zewnętrzne
Przypisy
- ↑ I odnosiło się do Ingi a D do Dagmar.
- ↑ Jest to odwrócony tytuł Casablanca Moon
- ↑ # "Introduction from Mahagonny Songspiel" - Steve Weisberg
- "The Ballad of Mac The Knife" (from The Threepenny Opera) -
Sting
i Dominic Muldowney
- "The Cannon Song" (from The Threepenny Opera) - The Fowler Brothers i
Stan Ridgway
- "Ballad of the Soldier's Wife" -
Marianne Faithfull
i Chris Spedding
- "Johnny Johnson Medley" - Van Dyke Parks
- "Overture"
- "Johnny's Melody"
- "Aggie's Sewing Machine"
- "Alabama Song" (z Mahagonny) - Ralph Schuckett z Richard Butler, Bob Dorough, Ellen Shipley i John Petersen
- "Youkali Tango" - Armadillo String Quartet
- "Der Kleine Leutnant Des Lieben Gottes" (The Little Lieutenant of the Loving God) (z Happy End) -
John Zorn
- "September Song" (from Knickerbocker Holiday) -
Lou Reed
- "Lost in the Stars" - Carla Bley i Phil Woods
- "What Keeps Mankind Alive?" (z The Threepenny Opera) -
Tom Waits
- "Surabaya Johnny" (from Happy End) - Dagmar Krause
- "Oh Heavenly Salvation" (from Mahagonny) - Mark Bingham i Johnny Adams oraz
Aaron Neville
- "Call From The Grave/Ballad In Which MacHeath Begs All Men For Forgiveness" (z The Threepenny Opera) - Todd Rundgren i Gary Windo
- "Speak Low" (from One Touch of Venus) -
Charlie Haden
i Sharon Freeman
- "In No Man's Land" (from Johnny Johnson) - Van Dyke Parks
- To CD zostało wznowione z dodatkowymi utworami
- "The Great Hall" - Henry Threadgill
- "Johnny's Speech" - Van Dyke Parks
- "Klops Lied" (Meatball Song) - Elliott Sharp
- "Hurricane Introduction" - Mark Bingham