Unia Polityki Realnej (UPR) – polska
konserwatywno-liberalna
partia polityczna
, założona jako stowarzyszenie Ruch Polityki Realnej 14 listopada 1987 w
Józefowie
. Sygnatariuszami byli m.in.
Ryszard Czarnecki
,
Stefan Kisielewski
,
Janusz Korwin-Mikke
,
Stanisław Michalkiewicz
,
Robert Smoktunowicz
,
Andrzej Sadowski
. 6 grudnia 1990 ugrupowanie zostało zarejestrowane jako partia pod nazwą "Konserwatywno-Liberalna Partia Unia Polityki Realnej" (nazwę "Unia Polityki Realnej" stowarzyszenie przyjęło jesienią 1988)[1].
Do podstawowych postulatów partii należą:
- znaczne obniżenie
podatków
;
- redukcja administracji państwowej;
- zniesienie regulacji prawnych utrudniających prowadzenie
działalności gospodarczej
;
-
prywatyzacja
, m.in. państwowej służby zdrowia, szkolnictwa oraz spółek państwowych;
- ograniczenie roli publicznych ubezpieczeń społecznych, majątkowych i osobowych;
- przywrócenie kary śmierci dla morderców.
Historia
UPR jako stowarzyszenie
7 kwietnia 1989 Unia Polityki Realnej została zarejestrowana jako stowarzyszenie. Jego prezesem został
Janusz Korwin-Mikke
, I wiceprezesem
Lech Pruchno-Wróblewski
, II wiceprezesem Wojciech Merklejn, a sekretarzem
Stanisław Michalkiewicz
. Janusz Korwin-Mikke zgłosił swoją kandydaturę w
wyborach prezydenckich w 1990
, jednak nie uzyskał 100 000 podpisów poparcia, co uniemożliwiło mu rejestrację[1].
Działalność partii w Sejmie
W
wyborach parlamentarnych w Polsce w 1991
na UPR oddano w skali całego kraju 253 024 głosy (2,26%)[1]. Partia wprowadziła do Sejmu trzech posłów:
Janusza Korwin-Mikkego
(z
Poznania
),
Lecha Pruchno-Wróblewskiego
(z
Warszawy
) i
Andrzeja Sielańczyka
(z
Katowic
). W trakcie kadencji do koła poselskiego UPR dołączył poseł
Antoni Dzierżyński
(z
Legnicy
). W swych działaniach w Sejmie posłowie UPR skupiali się na zagadnieniach gospodarczych, w tym
prywatyzacji
i
reprywatyzacji
.
Najważniejszą inicjatywą UPR był, wniesiony przez
Janusza Korwin-Mikke
, projekt
uchwały lustracyjnej
nakazującej
ministrowi spraw wewnętrznych
ujawnienie nazwisk
posłów
,
senatorów
,
ministrów
,
wojewodów
,
sędziów
i
prokuratorów
będących
tajnymi współpracownikami
UB
i
SB
. Uchwałę
Sejm
podjął 28 maja 1992, a gwałtowna reakcja przeciw jej wykonaniu była bezpośrednią przyczyną upadku rządu
Jana Olszewskiego
(więcej w artykule
Lista Macierewicza
)[1].
Inne inicjatywy ustawodawcze koła poselskiego UPR w Sejmie I kadencji dotyczyły projektów:
Konstytucji RP
(autorstwa Stanisława Michalkiewicza, nie był rozpatrywany z uwagi na brak poparcia – zamiast wymaganych 56 podpisało go 25 posłów), ustawy o
większościowej ordynacji wyborczej
(
jednomandatowe okręgi wyborcze
, odrzucony), o Radzie Stanu (odrzucony), o
reprywatyzacji
i rekompensatach (dwukrotnie), o obniżeniu
ceł
na samochody (zablokowany przez
Komisję Ustawodawczą
), o zmianie pozycji prawnej
związków zawodowych
(odrzucony), o zmianie ustawy o zwalczaniu zbrodni
ludobójstwa
(rozszerzenie definicji ludobójstwa na zbrodnie popełnione w ramach "walki klasowej" z likwidacją ich przedawnienia) oraz projekty ustaw o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (zmiana stawki
VAT
z 22% na 7%), które nie zostały rozpatrzone z powodu rozwiązania Sejmu[1].
Gdy w maju 1993 w Sejmie głosowano wotum nieufności dla rządu
Hanny Suchockiej
, posłowie UPR poparli ten wniosek. Głosowanie przeciw wotum posłowie UPR uzależnili od zagwarantowania przez rząd przeprowadzenia reprywatyzacji lub obniżenia stawki podatku
VAT
. Rząd odmówił przyjęcia tego warunku[1], po czym upadł większością 1 głosu.
W Sejmie I kadencji lider UPR oprócz swoich działań zasłynął wieloma barwnymi wypowiedziami. Wyrażenie "rząd rżnie głupa" weszło już na trwałe do języka polskiego[2].
Działalność od 1993
Wojciech Popiela na konwencji wyborczej LPR (2007)
W
wyborach parlamentarnych w 1993
na UPR oddano 438 559 głosów (3,2%)[1]. W niektórych okręgach (np.
Szczecin
) poparcie dla partii znacząco przekroczyło średnią ogólnopolską[]. Jednak mimo znacznego wzrostu poparcia, UPR nie wprowadziła do parlamentu ani jednego przedstawiciela. W trakcie kadencji do UPR wstąpił
Jan Skrobisz
wybrany z listy
KPN
[1].
Podczas
wyborów prezydenckich w 1995
Janusz Korwin-Mikke uzyskał 428 969 głosów (2,4%)[1].
W grudniu 1995 Mariusz Dzierżawski (wiceprezes partii od 1991) wraz z frakcją swoich zwolenników próbował obalić ówczesnego prezesa Janusza Korwin-Mikkego. W wyniku niepowodzenia opuścił partię wraz z grupą działaczy UPR i w styczniu 1996 powołał
Stronnictwo Polityki Realnej
, zostając jego prezesem. W 1997 SPR przystąpiło do
Akcji Wyborczej Solidarność
. Wkrótce zaprzestało swojej działalności.
Do
wyborów parlamentarnych w 1997
UPR startowała wraz z innymi mniejszymi partiami (m.in.
partia Republikanie
) jako komitet
Unia Prawicy Rzeczypospolitej
. Na listy tego komitetu padło 266 317 głosów (2,1%)[1].
W
wyborach prezydenckich w 2000
Janusz Korwin-Mikke uzyskał 252 499 głosów (1,4%)[1].
Podczas
wyborów parlamentarnych w 2001
kandydaci UPR startowali z listy
Platformy Obywatelskiej
. Wedle umowy kandydaci na posłów z rekomendacji Unii Polityki Realnej znaleźli się na ostatnich miejscach list Platformy Obywatelskiej w każdym okręgu wyborczym. Do Senatu UPR wystartowała samodzielnie z wyjątkiem
Wrocławia
, gdzie lider partii
Janusz Korwin-Mikke
startował z ramienia komitetu
Blok Senat 2001
[3]. W wyniku wyborów nikt z UPR nie dostał się do Parlamentu RP[1].
W październiku 2002 na skutek dymisji dotychczasowego prezesa funkcję szefa partii objął
Stanisław Wojtera
– radny m.st. Warszawy wybrany z listy
Prawa i Sprawiedliwości
. Za jego kadencji UPR podjęła m.in. działania na rzecz likwidacji obowiązku montowania kas fiskalnych w taksówkach oraz protesty przeciwko wprowadzeniu ustawy o biopaliwach. Przygotowano projekty nowelizacji ustaw znoszące finansowanie partii politycznych z budżetu państwa oraz likwidujące podatek spadkowy. Wiosną 2004 w wyborach uzupełniających do
Senatu
we Wrocławiu kandydat UPR
Janusz Korwin-Mikke
uzyskał 18% poparcia, zajmując 2. miejsce[4]. W
wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2004
UPR zarejestrowała swe listy we wszystkich okręgach wyborczych, gromadząc ponad 160 tysięcy podpisów poparcia. W wyborach – przy niskiej frekwencji – UPR uzyskała zaledwie 1,87% głosów i nie zdobyła ani jednego mandatu.
W wyniku wyborów do Parlamentu Europejskiego z list
Platformy Obywatelskiej
dostał się
Paweł Piskorski
, zaś zwolnione przez niego miejsce sejmowe zajął wiceprezes UPR
Leszek Samborski
, który jednak w październiku 2004 opuścił partię i został członkiem mazowieckich władz PO. W 2005 bezskutecznie kandydował z listy PO do Sejmu.
4 czerwca 2005 Konwentykl UPR wezwał prezesa Stanisława Wojterę do ustąpienia ze stanowiska. Wobec odmowy usiłowano dokonać konstruktywnej zmiany na stanowisku prezesa, jednak żaden z kandydatów nie zdołał uzyskać wymaganej większości 4/5 głosów. W tej sytuacji Konwentykl zwrócił się do Straży o usunięcie prezesa z partii, aby umożliwić zmianę na tym stanowisku, co też wkrótce nastąpiło (wymagana większość w tym przypadku również wynosi 4/5). Był to pierwszy w historii UPR przypadek usunięcia z partii urzędującego prezesa. Na następcę Wojtery został wybrany
Jacek Boroń
[5]. 19 czerwca 2005 działania te zostały unieważnione przez Sąd Naczelny partii[6]. 2 lipca 2005 Konwentykl UPR ponownie wybrał Jacka Boronia na stanowisko prezesa[7]. 19 listopada 2005 złożył on dymisję, a nowym prezesem został
Wojciech Popiela
[8].
W
wyborach parlamentarnych w 2005
członkowie UPR startowali z list nowo powołanej
Platformy Janusza Korwin-Mikke
, zdobywając 1,57% głosów przy pięcioprocentowym progu wyborczym. Kandydatem UPR w
wyborach prezydenckich
był
Janusz Korwin-Mikke
, który uzyskał 214 116 głosów (1,43%)[9] i nie przeszedł do II tury.
Janusz Korwin-Mikke w czasie kampanii przed wyborami parlamentarnymi (2007)
W
wyborach parlamentarnych w 2007
członkowie UPR zdecydowali się kandydować do
Sejmu
z list
Ligi Polskich Rodzin
w ramach porozumienia
Liga Prawicy Rzeczypospolitej
, w którego skład weszły, obok UPR, także Liga Polskich Rodzin i
Prawica Rzeczypospolitej
. Powodem wspólnego startu był termin wyborów (uniemożliwiający zebranie odpowiedniej liczby podpisów) oraz nadzieja na wspólne przekroczenie progu wyborczego. W
Warszawie
listę LPR otwierał prezes partii
Wojciech Popiela
, a
Janusz Korwin-Mikke
startował z pierwszego miejsca na liście w
Gdańsku
. Komitet Wyborczy LPR zebrał 209 171 głosów w skali kraju (1,3%) i nie uzyskał mandatów poselskich[10]. UPR wystawiła również własnych kandydatów do
Senatu
, jednak w tej izbie również nie uzyskała mandatów.
W maju 2008 prezes Unii Polityki Realnej
Wojciech Popiela
zgłosił chęć kandydowania w
wyborach uzupełniających do Senatu na Podkarpaciu
, jednak ze względu na odmowę zarejestrowania go jako kandydata zrezygnował z funkcji prezesa UPR. Obowiązki prezesa partii przejął tymczasowo
Stanisław Żółtek
[11].
Na Konwentyklu UPR zakończonym 7 czerwca 2008 na nowego prezesa partii został wybrany
Bolesław Witczak
, pokonując w głosowaniu
Janusza Korwin-Mikkego
[12].
24 listopada 2008 UPR ogłosiła samodzielny start w
wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009
[13]. W wyborach 7 czerwca 2009 uzyskała 81 146 głosów[14] (1,1%), nie osiągając progu wyborczego i zajmując 9. miejsce[15].
W październiku 2009 z partii odszedł
Janusz Korwin-Mikke
, a
Stanisław Michalkiewicz
zrezygnował z nadanego mu honorowego członkostwa.
Rozłam w UPR
9 stycznia 2010 Konwentykl UPR po raz pierwszy w historii partii powołał na prezesa kobietę, dotychczasową I wiceprezes partii – Magdalenę Kocik[16]. Znaczna część działaczy UPR zakwestionowała jednak legalność Konwentyklu twierdząc, iż podczas poprzedzającego Konwentykl posiedzenia Rady Głównej doszło do złamania Regulaminu Rady Głównej, wobec czego usunięcie przez Radę Główną niektórych członków władz partii miało zostać dokonane bezprawnie[17].
17 lutego 2010 ponownie został zwołany Konwentykl, który tym razem obrał prezesem
Stanisława Żółtka
[18]. Wyboru nie uznała część działaczy, związana z Magdaleną Kocik. W UPR powstały dwa zwalczające się ośrodki władzy, które funkcjonują do dziś.
We wrześniu 2010 sąd rejestrowy uznał wybór Magdaleny Kocik na prezesa partii za nieważny, pozostawiając w rejestrze jako prezesa
Bolesława Witczaka
[19].
UPR Magdaleny Kocik
Oficjalną witryną tej części partii jest
http://www.upr.org.pl
. Stronnictwo nie wystawiło kandydata na prezydenta w
przyspieszonych wyborach prezydenckich
. Mimo orzeczenia sądu rejestrowego z września nie uznało innego prezesa partii.
UPR Stanisława Żółtka
Oficjalną witryną tej części partii jest
http://www.uniapolitykirealnej.pl
. Frakcja ściśle współpracuje z partią
Wolność i Praworządność
. Nie wystawiła kandydata na prezydenta, udzielając jednak czynnego poparcia
Januszowi Korwin-Mikkemu
[20]. 9 października 2010 formacja podjęła decyzję o połączeniu się z WiP i utworzeniu ugrupowania pod nazwą "Unia Polityki Realnej – Wolność i Praworządność"[21].
Program partii
Ogólny kierunek programowy
- Prywatyzacja szkolnictwa wszystkich szczebli i zakazanie władzom państwowym narzucania programów oświatowo-wychowawczych.
- Uznanie zasady, iż Kościoły rządzą się własnymi prawami, uznanie prawa każdego do wykonywania przepisów swojej religii zarówno prywatnie, jak i publicznie (chyba że stanowi to czyn zabroniony pod groźbą kary, albo sprzeciwia się porządkowi publicznemu lub obyczajności publicznej).
- Konstytucyjny zakaz ustanawiania przez państwo monopoli, obejmujący również systemy koncesyjne i inne formy reglamentacji działalności gospodarczej, przywileje dla niektórych producentów, rządowe gwarancje zbytu produktów.
- Ustanowienie konstytucyjnej zasady, że nikomu nie wolno, wbrew stronom, podważyć umowy ani zmienić jej treści, chyba że stanowi ona przestępstwo, wynika zeń, albo ma je na celu.
- Zniesienie przymusu ubezpieczeń społecznych, majątkowych i osobowych.
- Zniesienie przymusu przynależności do organizacji
samorządu zawodowego
.
- Konstytucyjny zakaz wprowadzania cenzury oraz koncesjonowania działalności wydawniczej, radiowej i telewizyjnej.
- Likwidację przywilejów związków zawodowych oraz wszystkich innych przywilejów grupowych, poprzez konsekwentne przestrzeganie zasady równości obywateli wobec prawa, również bez względu na narodowość, czy przynależność organizacyjną.
- Zwiększenie bezpieczeństwa kraju za pomocą wprowadzenia dobrowolnego, ale powszechnego szkolenia wojskowego mężczyzn oraz znacznie ułatwienia w dostępie do broni.
- Wpisanie do Konstytucji artykułu zakazującego zadłużania Państwa.
Program szczegółowy
- Rdzeń programu Unii Polityki Realnej nie był zmieniany od momentu założenia partii. UPR ma na celu wyeliminowanie przejawów
socjalizmu
w sferze polityki i gospodarki. Środkami do osiągnięcia powyższego celu są: ochrona wolnego rynku i wolności obywateli, szczególne poszanowanie własności prywatnej oraz wprowadzenie prostego, surowego i respektowanego prawa. Jest to podejście
konserwatywno-liberalne
, co oznacza
konserwatyzm
w życiu społecznym oraz
liberalizm
w
gospodarce
. Partia jest przeciwna istnieniu przywilejów dla jakichkolwiek
grup społecznych
(np. górników, rolników, przedstawicieli mniejszości narodowych, związków zawodowych czy homoseksualistów lub katolików). Konsekwencją takiego stanowiska jest m.in. sprzeciw wobec finansowania partii politycznych z budżetu państwa.
- Według Unii Polityki Realnej przymus ubezpieczeń powinien zostać zlikwidowany – ubezpieczeniami powinny zająć się firmy prywatne, a w przypadku ubezpieczeń rentowych i emerytalnych – licencjonowane przez państwo. Opieka społeczna powinna być prowadzona przez organizacje i osoby prywatne, kościoły czy instytucje charytatywne (np. "
Caritas
").
- Unia Polityki Realnej jest przeciwna nadmiernej biurokracji, subwencjom i dotacjom, polityce koncesji oraz istnieniu urzędów przyznających granty lub umarzających podatki wybranym podmiotom gospodarczym. Według UPR wybiórcze dofinansowanie ze środków publicznych zaburza konkurencję oraz stanowi przyczynę afer i nadużyć, a
koncesjonowanie
działalności gospodarczej jest szkodliwe.
- Według UPR państwo powinno zajmować się wyłącznie
wojskiem
,
policją
,
sądownictwem
,
dyplomacją
, utrzymaniem publicznej infrastruktury drogowej oraz
ochroną środowiska
. Zdaniem partii politycy, urzędnicy państwowi i samorządowi nie powinni ingerować w pozostałe sfery życia obywateli, a o potrzebach konsumentów powinni decydować oni sami.
- Według UPR, rezygnacja państwa z większości jego dotychczasowych zadań (obniżenie wydatków budżetowych) pozwoli na znaczne obniżenie
podatków
i uproszczenie prawa, co ma prowadzić do przyspieszenia koniunktury oraz do zwiększenia liczby inicjatyw przedsiębiorczych. Prywatyzacja państwowych przedsiębiorstw ma być dokonywana tylko w drodze licytacji.
- Unia Polityki Realnej postuluje zniesienie podatku dochodowego, gdyż może on zniechęcać do wytężonej pracy. Podstawą systemu mają być podatki lokalne, które mają być zredukowane jedynie do kilku. Pozostałe podatki obrotowe, dochodowe, od wynagrodzeń, spadkowe, od kupna-sprzedaży, VAT, konsumpcyjne oraz akcyza na paliwo mają być zniesione. Wprowadzenie podatków "regulujących" powinno być konstytucyjnie zakazane. Podatek drogowy ukryty w cenie paliwa powinien w całości być przeznaczany na budowę i utrzymanie dróg.
- Unia Polityki Realnej popiera integrację gospodarczą Polski z innymi krajami na zasadach wolnorynkowych (strefy wolnego handlu, wolnego przepływu pracowników, zniesienie ceł i wiz). Przeciwstawia się jednak uniom politycznym, które mogą poważnie ograniczać suwerenność państwa.
- Unia Polityki Realnej opowiada się za zmniejszeniem liczby stanowisk państwowych (w tym liczby posłów z obecnych 460 do 120) i
ordynacją większościową
(
jednomandatowe okręgi wyborcze
). Partia zwraca uwagę, że liczba urzędników państwowych od 1989 zwiększyła się ponad czterokrotnie, liczba branż podlegających koncesjonowaniu zwiększyła się z ośmiu do 216, liczba instytucji państwowych kontrolujących przedsiębiorców zwiększyła się z 16 do 40, liczba ustaw i rozporządzeń zwiększyła się dziesięciokrotnie. UPR postuluje likwidację większości państwowych komisji i inspekcji, na rzecz zwiększenia roli sędziów.
- Unia Polityki Realnej uważa silną gospodarkę za czynnik przyczyniający się do spadku przestępczości i zmniejszenia liczby patologii społecznych. Ponadto jednak postuluje surowe prawo karne. Unia Polityki Realnej popiera przywrócenie w Polsce
kary śmierci
, ale tylko za morderstwo z premedytacją i w przypadku braku wątpliwości co do winy sprawcy.
- Podstawę obronności kraju powinna stanowić Armia Zawodowa, profesjonalnie wyszkolona i uzbrojona. Uzupełniona ochotniczą Gwardią Narodową i dobrowolnym, ale powszechnym szkoleniem wojskowym mężczyzn. UPR postuluje również znaczne ułatwienia w dostępie do broni.
"Tożsamość prawicy"
Zwolennicy UPR często głoszą pogląd, że UPR to jedyna partia w Polsce, która w pełni wyznaje wartości typowe dla prawicy, ze szczególnym naciskiem na wolny rynek. Jest on szczegółowo omówiony w dokumencie Tożsamość prawicy[22], uchwalonym na Konwencie UPR w 1996, będącym zdaniem działaczy partii wyznacznikiem ideowym partii prawicowej, ze szczególnym uwzględnieniem stosunku do
wolności
,
własności
i
tradycji
.
Wolność obywateli może być osiągnięta według UPR poprzez maksymalne uproszczenie procesu decyzyjnego w państwie, wprowadzenia autonomii poszczególnych władz przy równoczesnym umożliwieniu łatwego egzekwowania ich odpowiedzialności karnej. UPR opowiada się za systemem w którym władza (w szczególności ustawodawcza), nie ma możliwości ingerencji w obszar wolności człowieka wyznaczony przez prawa naturalne (chyba że jest to niezbędne dla ochrony życia, wolności lub własności innych osób). W szczególności ma to dotyczyć praw rodzicielskich, wolności sumienia i wyznania, swobody podejmowania działalności gospodarczej, wolności umów, wolności nauki, wolności słowa i swobody poruszania się.
Stanowisko wobec Unii Europejskiej
Unia Polityki Realnej jest
partią eurosceptyczną
, krytykując
UE
zwraca uwagę na:
- socjalistyczne rozwiązania regulujące gospodarkę UE,
- relatywizm światopoglądowy dominujący w wielu krajach UE,
- ograniczanie suwerenności kraju poprzez dalszą integrację z UE,
UPR jest przeciwna planowanemu przystąpieniu Polski do
strefy euro
[23].
Symbolika UPR
Flaga Unii Polityki Realnej przedstawia wariację kolorystyczną
krzyża św. Jerzego
, patrona rycerzy. Kolory flagi mają symbolizować: walkę o wierność (kolor niebieski), czystość (kolor biały) i wolność (kolor czarny). Władze krajowe UPR używają czasem flagi z biało-czerwoną wstęgą biegnącą skośnie pod krzyżem, a władze lokalne – ze wstęgą w barwach regionu, względnie herbem umieszczonym na lewym dolnym kantonie flagi. Partia posiada również własny hymn[24].
Struktura i działacze
Prezesi UPR
Poparcie
Wyniki w wyborach parlamentarnychWybory | Poparcie | Zmiana punktów procentowych | Mandaty (Sejm) | Zmiana | Mandaty (Senat) | Zmiana |
---|
1991
| 2,26% | - | 3 | - | 0 | - |
1993
| 3,18% | 0,92 | 0 | 3 | 0 | - |
1997
[25] | 2,03% | 1,15 | 0 | - | 0 | - |
2001
[26] | - | - | 0 | - | 0 | - |
2005
[27] | 1,57% | - | 0 | - | 0 | - |
2007
[28] | - | - | 0 | - | 0 | - |
Wyniki w wyborach do Parlamentu EuropejskiegoWybory | Poparcie | Zmiana punktów procentowych | Mandaty | Zmiana | L. miejsc dla Polski |
---|
2004
| 1,87% | - | 0 | - | 54 |
2009
| 1,10% | 0,77 | 0 | - | 50 |
Wyniki w wyborach prezydenckichWybory | Kandydat | Głosowanie | Poparcie | Uwagi |
---|
1995
| Janusz Korwin-Mikke | I tura | 2,40% | Kandydat nie przeszedł do II tury |
2000
| Janusz Korwin-Mikke | I tura | 1,43% | Druga tura się nie odbyła |
2005
| Janusz Korwin-Mikke | I tura | 1,43% | Kandydat nie przeszedł do II tury |
Zobacz też
-
Politycy Unii Polityki Realnej
-
kapitalizm
,
konserwatywny liberalizm
,
leseferyzm
,
liberalizm
,
libertarianizm
,
monarchizm
,
minarchizm
,
monetaryzm
,
wolność słowa
,
wolny rynek
-
prawica
-
Wolność i Praworządność
-
Najwyższy CZAS!
-
Centrum im. Adama Smitha
,
Instytut Misesa
,
PAFERE
-
Partia Konstytucyjna
,
Partia Libertariańska
,
Partia Niepodległości Zjednoczonego Królestwa
,
Partia Wolnych Obywateli
Przypisy
- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11
Historia UPR
. upr.gniezno.pl. [dostęp 18 maja 2010].
- ↑
Rząd rżnie głupa, "Wprost"
, Numer: 24/2004 (1124)
- ↑
Serwis PKW – Wybory 2001
- ↑
Serwis PKW – Wybory 2004
- ↑
Prezes Wojtera wyrzucony z UPR-u
. prawica.net, 5 czerwca 2005. [dostęp 18 maja 2010].
- ↑ Jacek Boroń:
Oświadczenie Prezesa UPR
. upr.org.pl, 22 czerwca 2005. [dostęp 18 maja 2010].
- ↑ Stanisław Żółtek:
Konwentykl UPR
. upr.org.pl, 3 lipca 2005. [dostęp 18 maja 2010].
- ↑ Stanisław Żółtek:
Nowe Władze Unii Polityki Realnej
. upr.org.pl, 21 listopada 2005. [dostęp 18 maja 2010].
- ↑
Serwis PKW – Wybory 2005
- ↑
Serwis PKW – Wybory 2007
- ↑
Wojciech Popiela ustąpił z funkcji prezesa UPR
. upr.org.pl, 14 maja 2008. [dostęp 18 maja 2010].
- ↑ Wojciech Popiela:
Gratulacje dla nowego Prezesa UPR!
. upr.org.pl, 7 czerwca 2008. [dostęp 18 maja 2010].
- ↑
Unia Polityki Realnej ogłosiła start w wyborach do Parlamentu Europejskiego
. upr.org.pl, 24 listopada 2008. [dostęp 18 maja 2010].
- ↑
Serwis PKW – Wybory 2009
- ↑
Serwis PKW – Wybory 2009
- ↑
Magdalena Kocik nowym prezesem UPR!
. upr.org.pl, 10 stycznia 2010. [dostęp 29 września 2010].
- ↑ Krzysztof Pawlak:
Próba operetkowego puczu w Unii Polityki Realnej
. asme.pl, 10 stycznia 2010. [dostęp 18 maja 2010].
- ↑
Nowe władze UPR. Stanisław Żółtek nowym Prezesem
. uniapolitykirealnej.pl, 17 lutego 2010. [dostęp 18 maja 2010].
- ↑ Tomasz Dalecki:
Wieści z KRS
. uniapolitykirealnej.pl, 23 września 2010. [dostęp 29 września 2010].
- ↑ Stanisław Żółtek:
JKM na Prezydenta
. upr.pl, 27 kwietnia 2010. [dostęp 18 maja 2010].
- ↑
UPR połączyła się z partią Korwin-Mikkego
. interia.pl, 9 października 2010. [dostęp 9 października 2010].
- ↑
Tożsamość prawicy
. upr.org.pl, 15 maja 2004. [dostęp 18 maja 2010].
- ↑
UPR zapowiada ofensywę przeciw wprowadzeniu euro
. upr.org.pl, 3 listopada 2008. [dostęp 18 maja 2010].
- ↑
Symbolika Unii Polityki Realnej
. uprdebata2008.prv.pl, 3 listopada 2008. [dostęp 18 maja 2010].
- ↑ Jako Unia Prawicy Rzeczypospolitej.
- ↑ Członkowie kandydowali z list PO.
- ↑ Jako Platforma Janusza Korwin-Mikke.
- ↑ Członkowie kandydowali z list LPR.
Linki zewnętrzne