Życie
wieczne
- pośmiertna, niekończąca się egzystencja człowieka.
Życie wieczne jest postulatem większości religii i niektórych systemów filozoficznych. Często ma związek z poprzedzającym je życiem doczesnym.
Termin, który w
chrześcijaństwie
ma specyficzne znaczenie. Wynika to z faktu, że człowiek wg
doktryny
chrześcijańskiej składa się z trzech czynników:
1. ciała - materialny aspekt widzialnego świata.
2. duszy - siedlisko ludzkich emocji.
3. ducha - czynnik duchowy nadany przez
Boga
przez jego tchnienie (
gr.
- 'pneuma').
Ciało jako element materialny zawsze podlega
śmierci
i rozkładowi. Przeciwnie - duch jako czynnik pochodzący od Boga jest nieśmiertelny. W związku z tym istnienie ludzkie, którego tożsamość (świadomość własnego 'ja') znajduje się w czynniku duchowym człowieka, jest nieśmiertelne.
Życie wieczne jako wynik aktu zbawczego
Boga
oznacza egzystencję istnienia ludzkiego po śmierci ciała w określonym miejscu zwanym
rajem
tzn. w bezpośrednim sąsiedztwie Boga, pod jego opieką, miłością i zaopatrzeniem w przeciwieństwie od egzystencji w miejscu wiecznego potępienia zwanym
piekłem
jako miejscu oddalonym od
miłości
, opieki i jego zaopatrzenia.
Zobacz też
Bibliografia
- Encyklopedia powszechna, Gutenberg Print, W-wa, 2003, t. 46/24
Literatura uzupełniająca
- Küng, Hans(
Hans Küng
) : Życie wieczne?, przeł. Tadeusz Zatorski, Oficyna Literacka, Kraków, 1993
- Ziemiński, Ireneusz: Śmierć, nieśmiertelność, sens życia. Egzystencjalny wymiar filozofii
Ludwiga
Wittgensteina
, Aureus, Kraków, 2006