Yedikule (Twierdza Siedmiu Wież,
gre.:
καστέλλιον) – forteca w
Stambule
w
Turcji
. Stanowi część murów miejskich dawnego
Konstantynopola
.
Jeszcze przed wzniesieniem murów miejskich cesarz
Teodozjusz I
wzniósł w miejscu dzisiejszej twierdzy
łuk triumfalny
. Został on w latach
413
–
439
włączony do budowanych murów miejskich i stał się miejscem świętowania zwycięstw[1]. Wieża przy bramie została obłożona marmurem, ozdobiono ją posągami z brązu i złota, a wrota złotem i odtąd nazywano ją "
Złotą Bramą
". Była ona przeznaczona wyłącznie dla cesarza. U schyłku
Bizancjum
brama została zamurowana, by ułatwić obronę miasta.
Forteca Siedmiu Wież, 1827
Pierwsza forteca za "
Złotą Bramą
" została wybudowana za panowania
Jana I Tzimiskesa
. Zwano go Pentapyrgion, ponieważ posiadał pięć wież. W trakcie
czwartej wyprawy krzyżowej
fort uległ zniszczeniu.
Jan VI Kantakuzen
w
1350
odbudował go. Fort zdobiło pięć wież, co wraz z dwiema wieżami "Złotej Bramy" dawało siedem, stąd nazywano go Heptapyrgion (Siedem Wież). W
1391
Jan V Paleolog
został zmuszony przez sułtana
Bajazyda I
do zburzenia fortecy w zamian za nieoślepienie syna Jana V –
Manuela
. W
1434
za panowania
Jana VIII Paleologa
próbowano odbudować twierdzę, zostało to udaremnione przez sułtana
Murada II
.
Po zdobyciu Konstantynopola sułtan
Mehmed II Zdobywca
odbudował twierdzę wraz z siedmioma wieżami: cztery wieże po wewnętrznej stronie murów oraz trzy po zewnętrznej. Twierdza zwana była odtąd Yedikule Hisar (Forteca Siedmiu Wież). Za panowania Mehmeda II forteca pełniła funkcję skarbca i najbardziej wysuniętej strażnicy miasta. Za panowania
Murada III
skarbiec został przeniesiony do pałacu, a twierdza do
1831
była więzieniem dla mężów stanu i posłów[2].
Po klęsce wojsk Rzeczypospolitej
pod Cecorą
w twierdzy przez trzy lata więziono
Stanisława Koniecpolskiego
, wówczas hetmana polnego koronnego. Wykupiło go dopiero w
1623
wielkie polskie poselstwo na czele z
Krzysztofem Zbaraskim
.
Przypisy