Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Nie znaleziono szukanej frazy! Poniżej znajduje się fraza najbardziej przypominająca szukaną.

Aleksander Lednicki

Aleksander Lednicki

Aleksander Lednicki

Aleksander Lednicki w okresie prezesury Komisji Likwidacyjnej
Data i miejsce urodzenia14 lipca 1866
okolice Mińska
Data i miejsce śmierci11 sierpnia 1934
Warszawa

Aleksander Lednicki (ur. 14 lipca 1866 w majątku rodzinnym koło Mińska , zm. 11 sierpnia 1934 w Warszawie ), polityk Imperium Rosyjskiego , polski działacz społeczny i polityczny, adwokat i filantrop.

Urodzony w polskiej rodzinie ziemiańskiej, syn Roberta Lednickiego, w latach 1878 - 1888 uczęszczał do rosyjskiego gimnazjum w Mińsku . Kilkakrotnie karany tam za posługiwanie się językiem polskim.

Od 1885 w Moskwie rozpoczyna studia prawnicze na miejscowym uniwersytecie . Tam angażuje się w działalność polskich nieformalnych organizacji studenckich. Stopniowo wchodzi coraz bardziej w życie społeczno-politycznej polskiej społeczności w Moskwie, a następnie rosyjskie życie polityczne. Poznaje wielu znanych rosyjskich intelektualistów i polityków. W 1887 wydalony z Moskwy za udział w demonstracji, w wyniku której uniwersytet zostaje zamknięty na cały semestr. Kończy studia na uniwersytecie w Jarosławiu . W 1889 wraca do Moskwy i żeni się Marią Odlanicką-Poczobutt Kriwonosow. 1890 zostaje sekretarzem powstałego wówczas Katolickiego Stowarzyszenia Pomocy Wzajemnej w Moskwie, zaś w 1891 członkiem Macierzy Szkolnej dla Księstwa Cieszyńskiego . W 1896 wybrany jego prezesem. Angażuje się w życie społeczno-polityczne, a jego dom w Moskwie staje się centrum polskiego życia kulturalnego.

W 1904 współzałożyciel Stronnictwa Postępowo-Demokratycznego . W październiku 1905 Lednicki brał udział w powstawaniu Partii Konstytucyjno-Demokratycznej (Kadetów) . W 1906 zasiadł w pierwszej Dumie z ramienia Partii Kadetów jako poseł ziemi mińskiej. Wypowiadał się tam w obronie wszystkich mniejszości narodowych Rosji, ale krytykowany był przez Narodowych Demokratów za brak lojalności dla sprawy polskiej. W Dumie utworzył "Grupę Parlamentarną Terytoriów Zachodnich", która jednoczyć miała nie-rosyjskich posłów z Kresów oraz "Związek Autonomistów i Federalistów", będący frakcją działającą na rzecz równouprawnienia obywateli Rosji niezależnie od ich narodowości .

W czasie I wojny światowej zaangażował się w organizację akcji ratunkowej Polaków na Wschodzie, stając na czele Polskiego Komitetu Pomocy Ofiarom Wojny. Po rewolucji lutowej 1917 r. stanął na czele Komisji Likwidacyjnej do spraw Królestwa Polskiego , reprezentującej interesy polskie przy Rządzie Tymczasowym księcia Lwowa , później Kiereńskiego . W komisji posiadał uprawnienia ministra Rządu Tymczasowego . Po zniesieniu Komisji przez Bolszewików działał krótko jako przedstawiciel Rady Regencyjnej przy rządzie sowieckim. Józef Piłsudski wysoko ocenił jego działalność w Rosji, pisząc m.in. Działalność Pańska czasu wojny znajdzie sprawiedliwą i słuszną ocenę w przyszłości (list z 18 kwietnia 1919 r.).

Lednicki odmówił uznania Komitetu Narodowego Polskiego w Paryżu pod przewodnictwem Romana Dmowskiego . W proteście członkowie Narodowej Demokracji opuścili kierowaną przez Lednickiego Komisję Likwidacyjną . Lednicki był przeciwnikiem tworzenia w Rosji armii polskiej, która miałaby walczyć z Niemcami, za co był szczególnie silnie krytykowany. Jego stanowisko było zgodne z polityką Rządu Tymczasowego bojącego się powstawania na terenie Rosji armii narodowych, a sprzeczne z oczekiwaniami aliantów zachodnich, u których Lednicki nie znalazł w związku z tym, w przeciwieństwie do Dmowskiego , uznania.

Na początku 1918 został wydalony z Rosji przez Bolszewików . W niepodległej Polsce nie udało mu się wrócić do polityki, głównie ze względu na postrzeganie go za zbyt "rosyjskiego". W latach 1919 - 1923 wydawał w Warszawie tygodnik "Tydzień Polski" propagujący paneuropeizm i popierający uznanie niepodległości Litwy , Łotwy , Estonii , Finlandii i Gruzji . W 1934 popełnił samobójstwo w związku z oskarżeniami wysuwanymi wobec niego o reprezentowanie obcych interesów w polsko-francuskim sporze o inwestycje w Żyrardowie .

Odznaczony estońskim Orderem Krzyża z Orłem (1931)[1].

Przypisy

Literatura

  • Wacław Lednicki. Pamiętniki. Londyn: B. Świderski, tom.1, 1963-67.
  • Mieczysław Smoleń. Działalność polityczna Aleksandra Lednickiego w Rosji: 1905-1918. Rozprawa doktorska. Uniwersytet Jagielloński, Kraków 1979.
  • Włodzimierz Dzwonkowski. Aleksander Lednicki [w:] Rosja a Polska, Warszawa: Oficyna Wydawnicza Interim, 1991.
  • Zygmunt Nagórski. Aleksander Lednicki (1866-1924), Zeszyty historyczne 1, 1962, p.29.
  • Paul Milyukov. Alexander Lednicki, Slavonic and East European Review 13, 1934/35.
  • Paweł Milukow. Aleksander Lednicki jako rzecznik polsko-rosyjskiego porozumienia, Przegląd Współczesny18, 1939, p.25
  • Zenowiusz Ponarski. Wokół sprawy polskiej na Wschodzie, Toruń: Adam Marszałek, 2003.
  • Andrew Kier Wise. Aleksander Lednicki: a Pole among Russians, Mots pluriels, no 7. 1998, [1]

Archiwum Lednickiego

Archiwum osobiste Aleksandra Lednickiego przekazał w 1968 do Polish Institute of Arts and Sciences of America (PIASA) w Nowym Jorku jego wnuk Jan Lednicki. Informacja o zasobach archiwalnych: [2] [3]


Inne hasła zawierające informacje o "Aleksander Lednicki":

Tampere ...

Władysław Komar ...

1499 ...

XVI wiek ...

Dwudziestolecie międzywojenne na świecie ...

Elegia ...

1362 ...

1361 ...

1884 ...

Bereza (Białoruś) ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Aleksander Lednicki":

229 Stosunki państwo-Kościół w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (plansza 9) ...

233 Życie religijne w XX wieku (plansza 7) ...

009. Imperium Macedońskie (plansza 4) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie