Ludzka albumina osocza krwi

Albumina – białko rozpuszczalne w wodzie, obecne w osoczu krwi , produkowane przez wątrobę (zarówno hepatocyty, jak i komórki Browicza-Kupfera). Jest głównym białkiem występującym w osoczu, stanowi 60% wszystkich zawartych w nim białek. Można je znaleźć również w mleku i białku jaja kurzego. Charakteryzują się około 20-dniowym okresem półtrwania . Albuminy należą do małych białek, mają masę od 20-60 kDa , są hydrofilowe i dzięki przewadze aminokwasów kwaśnych posiadają ładunek ujemny co zapobiega przedostawaniu się tego białka z krwi do moczu .

Albuminy pełnią kluczową rolę w utrzymaniu ciśnienia onkotycznego niezbędnego do zachowania prawidłowych proporcji między ilością wody zawartą we krwi, a ilością wody w płynach tkankowych. Rolą albumin jest także działanie buforujące pH, transport niektórych hormonów , leków , kwasów tłuszczowych i barwników żółciowych oraz wiązanie i transport dwutlenku węgla . U każdego człowieka występuje 1 rodzaj albuminy, bardzo rzadko wątroba produkuje 2 rodzaje tego białka (bisalbuminemia) lub nie produkuje go w ogóle (analbuminemia – powoduje obrzęki, niskie ciśnienie krwi). Naruszenie poziomu albumin w osoczu zakłóca wszystkie procesy związane z filtracją i przenikaniem wody przez ściany naczyń krwionośnych , takie jak powstawanie moczu , płynu zewnątrzkomórkowego i chłonki . Prawidłowy poziom albuminy u człowieka wynosi 35–50 mg/ml krwi (dla dzieci poniżej 3 roku życia 25–55 mg/ml)^[1][2].

Albuminy często stosuje się w leczeniu oparzeń. Typowe leczenie poparzenia trzeciego stopnia (30-50% powierzchni ciała) wymaga 600 gramów albumin.

Przypisy