Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Aleksandr Suworow

Aleksandr Suworow

Aleksandr Wasiljewicz Suworow
ros. Алекса́ндр Васи́льевич Суво́ров
Aleksandr Wasiljewicz Suworow, portret namalowany przez George Dawe'a ok. 1830

Aleksandr Wasiljewicz Suworow, portret namalowany przez George Dawe 'a ok. 1830
generalissimus
Data i miejsce urodzenia24 listopada 1729
Moskwa ,   Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci18 maja 1800
Sankt Petersburg ,   Imperium Rosyjskie
Przebieg służby
Lata służby1741-1800
Siły zbrojne
Armia Imperium Rosyjskiego
Stanowiskagłównodowodzący armii carskiej
marszałek polny Austrii
Główne wojny i bitwy Wojna szwedzko-rosyjska (1741-1743)
Wojna o sukcesję austriacką
Wojna siedmioletnia
Konfederacja barska
V wojna rosyjsko-turecka
VI wojna rosyjsko-turecka
II koalicja antyfrancuska
Insurekcja kościuszkowska
Odznaczenia
Order Św. Andrzeja
Order Św. Jerzego
Order Św. Włodzimierza
Order Św. Aleksandra Newskiego
Order Św. Anny
Order Czarnego Orła
Order Czerwonego Orła
Order Domowy pw. świętych Maurycego i Łazarza
Order Św. Stanisława
Order Marii Teresy
Pour le Mérite
Znaczek pocztowy Związku Radzieckiego, Aleksander Suworow, 1980 (Michel 5009, Scott 4878)

Aleksandr Wasiljewicz Suworow ( ros. Алекса́ндр Васи́льевич Суво́ров) (ur. 24 listopada 1729 w Moskwie , zm. 18 maja 1800 w Sankt Petersburgu ) – książę italski 1799 , książę Sardynii, hrabia Rymnika 1789 , hrabia Świętego Cesarstwa Rzymskiego, rosyjski generalissimus 1799 , marszałek polny Austrii. Dowódca i teoretyk wojskowy. Był sławny ze względu na odniesione sukcesy militarne.

Już w dzieciństwie pod nadzorem ojca gen. lnt. Wasilija Iwanowicza Suworowa (1705-75) – doradcy cara Piotra I uczył się matematyki, literatury, historii sztuki, astronomii i języków obcych, a także studiował takie działy z dziedziny wojskowości jak: jeździectwo, strzelectwo, szermierka, taktyka, kartografia, artyleria, sztuka fortyfikacyji, i historię sztuki wojennej. Ze względu na słaby stan zdrowia we wczesnym dzieciństwie, szczególnie pieczołowicie poddany był usprawniającym ćwiczeniom fizycznym. Jeszcze jako chłopiec w 1742 został wcielony do wojska jako szeregowy żołnierz i służył w Siemionowskim pułku Gwardii Cesarskiej, w którym dosłużył się w 1748 rangi kaprala. W 1754 po ukończeniu nauki w Akademi Wojskowej jest mianowany porucznikiem (oficerem) i skierowany do Jegiermanlandzkiego pułku piechoty. W okresie od 1756 do 1758 służył w Kolegium Wojennym. W czasie wojny siedmioletniej 1756 - 1763 od 1758 na stanowiskach sztabowych i dowódczych. Walczył w bitwie pod Kunowicami 1759 , w opanowaniu Berlina 1760 i Kołobrzegu 1761 . Od 1762 mianowany do stopnia pułkownika i wyznaczony na dowódcę Astrachańskiego pułku piechoty. Od 1763 - 1769 dowódca Suzdalskiego pułku piechoty. W l. 1764 - 1765 napisał i wprowadził do użytku "Instrukcję pułkową" – instrukcję o porządku wojskowym, metodach szkolenia i wychowania żołnierza i oficera.

W 1761 został inicjowany do petersburskiej loży masońskiej Des Trois Etoiles. Wyższe stopnie wtajemniczenia uzyskał w Królewcu , w loży Zu Den Drei Kronen.

W latach 1768 - 1772 dowodził pułkiem piechoty, następnie brygadą i w końcu wielką jednostką (dywizją) w korpusie gen. ltn. Iwana Wejmarna. Brał udział w rozgromieniu konfederacji barskiej . 13 września 1769 r. odniósł zwycięstwo nad Józefem i Kazimierzem Pułaskimi w bitwie pod Orzechowem . 23 maja 1771 pokonał konfederatów pod wodzą Charlesa Dumourieza w bitwie pod Lanckoroną . W nocy z 22 na 23 września 1771 rozgromił oddziały konfederatów litewskich, dowodzone przez hetmana wielkiego litewskiego Michała Kazimierza Ogińskiego w bitwie pod Stołowiczami . Przeprowadził udane oblężenie Wawelu , zakończone kapitulacją jego załogi 23 kwietnia 1772 . W 1770 mianowany do stopnia generała majora.

W 1772 został dowódcą Sanktpetersburskiej Dywizji.

W lutym 1773 na własną prośbę skierowany na na front wojny rosyjsko-tureckiej do 1 Armii gen. płk P. A. Rumiancewa-Zadunajskiego . W okresie od maja do czerwca 1773 jednostka Suworowa dwa razy sforsowała Dunaj i rozbiła Turków pod Turtukajem. We wrześniu 1773 zorganizował obronę Girsowa i po odparciu uderzenia Turków, śmiałym kontratakiem rozbił ich siły. W czerwcu 1774 razem z gen. płk M. F. Kamieńskim rozbił 40 tysięczny korpus turecki pod Kozłudżą .

W sierpniu 1774 na rozkaz Katarzyny II został skierowany do stłumienia powstania Pugaczowa na Powołżu. Jednak siły powstańców zostały rozbite tuż przed przybyciem Suworowa. Suworow przejął buntownika Pugaczowa i konwojował go do Sibirska .

W l. 1774- 1786 dowodził dywizjami i korpusami w różnych rejonach Rosji. Kierował budową Kubańskiej Linii Umocnionej i fortyfikacjami na Krymie . Zapobiegł przeprowadzeniu desantu przez Turków w Achtiarskiej zatoce w 1778 , co zapobiegło próbie rozpętania nowej wojny przez Turcję w niesprzyjającej dla Rosji sytuacji politycznej. W 1786 mianowany generałem anszefem.

W latach 1787 - 1791 podczas wojny z Turcją dowodził 30 tysięcznym korpusem broniącym wybrzeża od Chersonia do Kinburna na Krymie . W październiku zniszczył desant Turków w rejonie Kinburna. W 1788 uczestniczył w okrążeniu Oczakowa , gdzie był ranny. W 1789 dowodził dywizją w Mołdawii i wraz z Austriakami rozbił Turków pod Fokszanami 1 sierpnia 1789 . 22 września odniósł świetne zwycięstwo nad wojskami wielkiego wezyra w bitwie nad Rymnikiem . Po szybkim szturmie zdobył 22 grudnia 1790 twierdzę Izmaił . Tam wypełniając rozkaz Suworowa żołnierze rosyjscy wymordowali przeszło 10 000 ludności cywilnej (w tym wiele kobiet i dzieci).

W latach 1791-1794 dowodził związkami taktycznymi i operacyjnymi w Finlandii i na południu Rosji, kierował pracami fortyfikacyjnymi w różnych rejonach Rosji.

W 1794 rozbroił na Ukrainie pułki polskie wcielone w 1793 do armii rosyjskiej.

W 1794 zaniepokojona wybuchem insurekcji kościuszkowskiej Katarzyna II pisała do Suworowa: "Hrabio Aleksandrze Wasiljewiczu! Znany wam z pewnością buntownik Kościuszko, podburzywszy Polskę, w swych kontaktach z potworami rządzącymi Francją, zamierza wszędzie rozsiewać bunt na złość Rosji".

Suworow stanął na czele korpusu ukraińskiego, który miał zadać ostateczny cios powstańcom kościuszkowskim. W okresie od września do października zepchnął gen. K. Sierakowskiego pod Krupczanami i pobił pod Terespolem , gen. J. Meyena i gen. A. Byszewskiego pod Kobyłką. Przypuścił 4 listopada szturm na Warszawę (dokonując rzezi ludności Pragi ), za co został awansowany do stopnia feldmarszałka . Meldował Katarzynie II : "Ura! Szturm! Praga!" caryca odpowiedziała awansując go: "Ura! Feldmarszałku!". Rosyjscy historycy obciążają odpowiedzialnością za rzeź (częściowo niezależnych) Kozaków, Suworow miał nakazać zniszczenie mostów, aby uchronić lewobrzeżną Warszawę. Pozostawał w Polsce do 31 stycznia 1796 jako dowódca wojsk okupacyjnych.

Po powrocie z Polski objął dowództwo wojsk na południu Rosji w Tulczynie. Tam wydał dzieło "Nauka zwyciężać" (ros. Наука побеждать), gdzie przekazał wieloletnie doświadczenia w szkoleniu i wychowaniu żołnierza. Dzieło to stało się przeciwstawne nowo wydanemu przez cara Pawła I nowemu regulaminowi zapożyczonemu z armii pruskiej. Krytyka nowego regulaminu i odmowa wprowadzania jego w życie wojskowe w podporządkowane związki doprowadziła do zwolnienia Suworowa z armii 17 lutego 1797 i jego zsyłkę do miejscowości Konczałowskie (Nowogrodzka gubernia).

W związku z powstaniem drugiej antyfrancuskiej koalicji z udziałem Rosji Paweł I na prośbę koalicjantów w lutym 1799 wyznaczył Suworowa naczelnym dowódca wojsk rosyjskich skierowanymi do Włoch. Suworowowi podporządkowano także wojska austriackie. W czasie kampanii włoskiej na czele wojsk austriacko-rosyjskich odniósł wiele zwycięstw nad Francuzami opanowując północne Włochy. Opracowany przez Suworowa plan działań strategiczno-operacyjnych przewidywał natarcie razem z tworzoną armią Piemontu na Grenoble – Lion – Paryż we współdziałaniu z armią austriacką księcia Karola, która powinna nacierać ze Szwajcarii. Plan jednak został zatrzymany przez Austriaków. Rząd Austrii chciał tylko zajęcia Włoch i wymusił na Pawle I przerzut wojsk Suworowa do Szwajcarii. W czasie przerzutu we wrześniu 1799 wojska rosyjskie pokonały trudności przebazowania przez góry i wyjścia z okrążenia. W czasie kampanii włoskiej stoczył Suworow kilka bitew m. in. nad Trebbią i pod Novi ).

W październiku 1799 koalicja z Austrią była przez Pawła I rozwiązana, a wojska Suworowa wróciły do Rosji. Za swoje sukcesy we Włoszech został mianowany generalissimusem i księciem italskim w 1799. W Rosji znowu okazał się banitą za naruszenie "najwyższego Regulaminu" i wkrótce zmarł w 1800 . Został pochowany w Petersburgu .

Suworow zwykł mawiać " Kula jest głupia, bagnet zuch!" i chętnie posyłał swoich żołnierzy do walki na bagnety, kto zawracał, był rozstrzeliwany. Być może w ten sposób skutecznie mobilizował swoich żołnierzy do walki, jednak historycy wojskowości twierdzą, że już pod koniec XVIII wieku bagnety powodowały zaledwie niewielki procent ran bitewnych.

Suworow był wybitnym wodzem swojej epoki. Zerwał z szablonowa taktyką i bezmyślną dyscypliną, wzorowaną na armii Prus. Jego sztukę wojenna cechowała zaczepność, szybkość działania i umiejętność wykorzystania manewru siłami, dążenie do decydującego rozstrzygnięcia w walce. Kładł duży nacisk na wyszkolenie żołnierza i wszczepienie mu wiary w siłę jego armii i we własne siły.

Suworow był kawalerem 5 rosyjskich orderów: św. Andrzeja, św. Jerzego, św. Włodzimierza, św. Aleksandra Newskiego i św. Anny; oraz zagranicznych: austriackiego Marii Teresy, pruskiego Czarnego Orła, pruskiego Czerwonego Orła, pruskiego Pour la Merite, sardyńskiego świętych Maurycego i Łazarza, bawarskiego św. Huberta, bawarskiego Złotej Lwicy, polskiego św. Stanisława i polskiego Orła Białego. Był też kawalerem wielkiego krzyża Połączonych Rycerskich i Szpitalnych Zakonów Św. Łazarza z Jerozolimy i Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel , kawalerem wielkiego krzyża Orderu św. Maurycego i Łazarza, oraz kawalerem wielkiego krzyża Wojskowego i Szpitalnego Zakonu św. Jana z Jerozolimy (Maltańskiego) , którego wielkim mistrzem był Paweł I (car rosyjski) .

Podwładnymi i wychowankami Suworowa byli: Michaił Kutuzow , Matwiej Płatow , Michaił Miłoradowicz i inni. Najsławniejszym uczniem Suworowa był gruziński książę Piotr Bagration , zdecydowanie najlepszy spośród dowódców rosyjskich Epoki Napoleońskiej.

Zobacz też

Bibliografia

  • Mała Encyklopedia Wojskowa MON Warszawa 1971,
  • Bolszaja Sowietskaja Encykłopedia t. 25 Moskwa 1976.
  • Aleksander Fomicz Pietruszewski : Генералиссимус князь Суворов [1]


Inne hasła zawierające informacje o "Aleksandr Suworow":

1749 ...

1777 ...

Insurekcja kościuszkowska ...

Aleksandr Suworow ...

Order Orła Białego ...

1932 ...

Alaksandr Łukaszenka ...

1964 ...

1717 ...

Ekspresjonizm (styl muzyczny) ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Aleksandr Suworow":

131 Powstanie kościuszkowskie i III rozbiór Polski (plansza 12) ...

127. Na ratunek Rzeczpospolitej (plansza 11) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie