Anakreontyk – wierszowany utwór literacki o tematyce biesiadnej, wesołej lub rubasznej, sławiący uroki życia, opowiadający o miłości w sposób żartobliwy. Nazwa gatunku pochodzi od greckiego poety Anakreonta z Teos (VI w. p.n.e), który ukształtował styl i miarę wierszową wiersza anakreontejskiego^[1].

Anakreontyki pisano stylem niskim ze względu na poruszane tematy, jednak forma tych utworów była przeważnie kunsztowna^[2]. Zbiór antycznych utworów Anakreonta opublikował po raz pierwszy Henricus Stephanus w 1554 roku; stały się one wzorem dla wszystkich późniejszych twórców anakreontyków, przede wszystkim renesansowych . Pisali je m.in. Torquato Tasso , Wolter , André de Chénier , Friedrich von Hagedorn , Johann Wilhelm Ludwig Gleim , Thomas Moore , Aleksander Puszkin oraz poeci francuskiej Plejady . W Polsce anakreontyki tworzyli m.in. Jan Kochanowski , Józef Bartłomiej Zimorowic , Jan Andrzej Morsztyn , Adam Stanisław Naruszewicz , Stanisław Trembecki ^[1], a także Adam Asnyk .

Antyczne wiersze anakreontejskie zbudowane były z 8-zgłoskowych wersów: dymetrów akatalektycznych z joników wzrastających^[1]:

także w formie z przestawieniem stóp długich i krótkich (tzw. anaklazy):

Przypisy

Zobacz też

• Fraszka