Paschalis III, właśc. Guido di Crema (ur.
1110
w
Cremie
, zm.
20 września
1168
w
Rzymie
) – włoski duchowny katolicki,
kardynał
,
antypapież
w latach 1164-1168.
Życiorys
Pochodził z miasta Crema w Lombardii z rodziny hrabiów Camisano. W
1145
roku
papież Eugeniusz III
mianował go kardynałem-diakonem S. Maria in Portico. W
1148
był legatem w Polsce w celu upomnienia się o prawa księcia
Władysława II
, pierworodnego syna
Bolesława Krzywoustego
, wygnanego przez młodszych przyrodnich braci. Guido rzucił wówczas klątwę na braci Władysława i ich stronników, nie zdołał jednak wyegzekwować przywrócenia go na tron. W następnych latach był jednym z liderów partii procesarskiej w kurii papieskiej. W 1154/55 wspólnie z kardynałami Ottaviano z S. Cecilia i Bernardem z S. Clemente był legatem w Niemczech w celu negocjowania nowego traktatu Stolicy Apostolskiej z cesarzem
Fryderykiem I
; traktat ten został faktycznie podpisany w Konstancji, jednak nie wszedł w życie, a już wkrótce papież
Adrian IV
popadł z cesarzem w konflikt i zawarł sojusz z sycylijskimi Normanami. Kardynał Guido wraz z grupą kilku innych kardynałów był przeciwnikiem tej zmiany polityki papiestwa, mimo to w marcu
1158
Adrian IV promował go do rangi kardynała-prezbitera S. Maria in Trastevere. Sygnował bulle papieskie między
10 października
1145
a
23 maja
1159
. W trakcie
podwójnej elekcji w 1159
poparł wybór pro-cesarskiego kandydata
Wiktora IV
, i stał się jednym z jego najgorliwszych stronników. Sygnował bulle Wiktora IV między jesienią 1159 a 18 kwietnia 1164. Jako legat we Francji bezskutecznie usiłował nakłonić władców Francji i Anglii do poparcia antypapieża. Po śmierci Wiktora IV w
Lukka
(
20 kwietnia
1164) został naznaczony na nowego antypapieża przez
Rainalda z Dassel
, arcybiskupa Kolonii i zatwierdzony przez "wiktoryńskich" kardynałów (
22 kwietnia
1164). Przyjął imię Paschalis III. Sakrę biskupią przyjął od biskupa Henryka z Liège
26 kwietnia
.
Nowy antypapież miał duże problemy ze zdobyciem uznania. Po śmierci Wiktora IV znaczna część niemieckiego episkopatu uznała
Aleksandra III
i była przeciwna kontynuowaniu schizmy. Również cesarz Fryderyk Barbarossa początkowo się wahał, ostatecznie jednak na synodzie w
Würzburgu
w maju
1165
uznał go i wymusił to samo na niemieckich i północnowłoskich biskupach; oporni byli pozbawiani urzędu. W rewanżu Paschalis w dniu
29 grudnia
1165 kanonizował w
Akwizgranie
Karola Wielkiego
, na co nalegał Fryderyk. Wiadomo, że podczas kanonizacji byli obecni biskupi z Polski, co świadczy, że również Polska wspierała wówczas antypapieża. Poza Cesarstwem i Polską Paschalis miał jednak praktycznie zerowe poparcie, a i w samym Cesarstwie (zwł. w Bawarii i Lombardii) istniała dość silna opozycja przeciw niemu. W listopadzie 1165 Aleksander III powrócił do Rzymu, a antycesarski bunt w Lombardii doprowadził do wygnania prawie wszystkich biskupów wspierających Paschalisa i zastąpienia ich aleksandryjczykami. Dopiero zbrojna interwencja Fryderyka I we Włoszech w
1167
doprowadziła do częściowego spacyfikowania buntu i umożliwiła Paschalisowi zainstalowanie się w Rzymie. Tam
22 lipca
1167 został uroczyście intronizowany i koronowany, a
1 sierpnia
koronował (powtórnie) Fryderyka I i jego żonę Beatrycze. Zmarł nieco ponad rok później w Rzymie, bez pojednania z Aleksandrem III.
Kardynałowie z nominacji antypapieża Paschalisa III
Linki zewnętrzne
[1]
[2]
[3]
I.S.Robinson, The Papacy 1073-1198. Continuity and innovation, Cambridge University Press, 1990
Zobacz też
