Ars antiqua ( łac. sztuka dawna) – okres w wielogłosowej muzyce kościelnej w XIII w. związany z paryską szkołą Notre Dame oraz działalnością późniejszych teoretyków muzyki, takich jak Franco z Kolonii i Petrus de Cruce.

Niebagatelny wpływ na rozwój muzyki tego okresu wywarła technika tropowania. Według niektórych teorii tropowanie głosu duplum w technice discantowej doprowadziło do powstania motetu , wiodącego gatunku muzyki XIII wieku.

W szkole Notre-Dame istniejącej przy katedrze Notre-Dame uprawiano przede wszystkim takie gatunki muzyki polifonicznej jak: conductus , organum i motet . Do głównych przedstawicieli należeli: magister Leoninus (mistrz techniki organalnej) i magister Perotinus (mistrz techniki discantowej).

Zobacz też

• Ars nova