Współczesny autobus miejski ( Mercedes-Benz Citaro ) na ulicach Oxfordu .

Autobus – pojazd samochodowy fabrycznie wyposażony w więcej niż 9 miejsc (wg polskich przepisów), łącznie z miejscem dla kierowcy. Autobus przystosowany jest do przewozu pasażerów i ich bagażu. Może mieć jeden lub dwa pokłady, może ciągnąć przyczepę bagażową.

Historia konstrukcji

Dawny autobus ( omnibus )

Dawny autobus

Jelcz M121M/4 Mastero

Poprzednikami autobusów w drogowym transporcie pasażerskim były dyliżanse i omnibusy ciągnięte przez konie. W niektórych krajach ( Wielka Brytania i Francja ) już w XIX wieku rozpowszechniły się także omnibusy o napędzie parowym , jednak konieczność wożenia dużych masowo i objętościowo zapasów wody oraz paliwa nie sprzyjały rozwojowi konstrukcji tych pojazdów. W Anglii w 1865 rozwój parowych omnibusów zablokowała tzw. ustawa o czerwonej fladze (Red Flag Act), praktycznie zakazująca ich używania.

Wynalezienie silnika spalinowego pod koniec XIX wieku umożliwiło powstanie omnibusów spalinowych – czyli autobusów (auto - sam, bus - końcówka łacińskiego przypadku ze słowa omnibus = dla wszystkich, dosłownie - wszystkim). Pierwsze konstrukcje (pierwotna nazwa Atomobil-Omnibus, następnie Auto-Omnibus) powstały w firmie Benz na początku jej istnienia i w 1895 roku podjęły komunikację w Niemczech. Pierwsze autobusy powstawały przez zabudowę kabiny pasażerskiej na podwoziu samochodu ciężarowego i były napędzane silnikami o zapłonie iskrowym. Trzecia - po fabrykach Daimlera i Benza - niemiecka fabryka pojazdów silnikowych, Stoewer w Szczecinie była pierwszą fabryką autobusów^[1] sensu stricto. Produkcję rozpoczęto tam w latach 1899 - 1900 . Wykonywano wtedy m.in. podwozia na eksport, karosowane w miejscu dostarczenia.

Od okresu międzywojennego coraz szerzej stosowano silniki o zapłonie samoczynnym ( Diesel ). Już w latach 20. XX wieku budowano autobusy z jedną kabiną pasażerską (pierwsze konstrukcje miały osobne stanowisko kierowcy). Powstanie nadwozi samonośnych w latach 20. XX w. w trolejbusach , a 30. - w samochodach dostawczych umożliwiło ich zastosowanie w autobusach, co uczyniła firma Chausson w 1942 . Autobusy te po wojnie jeździły m.in. w Warszawie .

Potrzeba zwiększenia zdolności przewozowej przyczyniła się do budowy pierwszych konstrukcji wieloosiowych (w tym przegubowych) i piętrowych, a także stosowania przyczep autobusowych. Od lat 50. XX wieku, ze względu na intensywną politykę budowy darmowych dróg przez państwa rozwinięte, autobusy zastępowały często koleje lokalne.

W tym czasie autobusy zaczęły wyróżniać się konstrukcyjnie od budowy innych pojazdów drogowych tj. w miejsce klasycznego układu napędowego (silnik umieszczony z przodu, napędzane koła tylne) zaczęto stosować coraz częściej silnik umieszczony z tyłu lub pod podłogą. Stosowano jednak wspólne kadłuby dla wersji lokalnych i miejskich oraz dalekobieżnych i turystycznych ( Ikarus 260 jest tego ostatnim przykładem). W autobusach stosowanych w ruchu lokalnym upowszechniły się drzwi automatycznie otwierane przez kierowcę. Ze względów bezpieczeństwa, stopniowo zaniechano również stosowania przyczep na rzecz autobusów przegubowych.

Autosan A1012T Lider

Solbus Solcity 12 LNG

Problemem było tu obniżenie podłogi w związku z występowaniem ciągniętej przyczepy (stosowano m.in. silnik podpodłogowy - dotychczas w Ikarusie ). Przełomem było zastosowanie przez firmę Mercedes-Benz urządzenia przeciw wężykowaniu, co umożliwiło umieszczenie silnika z tyłu - w przyczepie i niskiej podłogi. Człon tylny pcha człon przedni.

W konstrukcji autobusów turystycznych, w odróżnieniu od dalekobieżnych autobusów komunikacji publicznej, powszechnie stosowano duże, panoramiczne okna i przeszklone dachy. W autobusach dalekobieżnych oraz turystycznych (zwanych autokarami) zaczęto stosować toalety o zamkniętym obiegu i klimatyzację , co zbliżyło komfort podróżowania nimi do jazdy pociągiem. Autokary wyposażane są ponadto powszechnie w instalację nagłaśniającą, barek, możliwość projekcji filmów.

W latach 60. XX w. powstały konstrukcje polepszające widoczność w autobusach miejskich - świetliki w dachu, a następnie jego podniesienie w celu powiększenia okien ( Chausson ). Po 1970 w konstrukcji autobusów miejskich zarysowała się tendencja do obniżania podłogi, aby ułatwić wsiadanie osobom o ograniczonej zdolności poruszania się i przyspieszyć wymianę podróżnych na przystankach. Rozwiązania te znane były wcześniej w tramwajach .

Od początku lat 90. XX wieku, ze względu na dużą rolę silników spalinowych w zanieczyszczeniu środowiska, stosuje się coraz bardziej rygorystyczne normy emisji spalin , a przedsiębiorstwa transportowe coraz częściej kupują autobusy napędzane mniej szkodliwym gazem ziemnym ( CNG , ostatnio również biogazem i LNG ). W rozwiniętych krajach Europy zachodniej coraz wyraźniejszy jest również trend powrotu w obszarach silnie zurbanizowanych do bardziej ekologicznych tramwajów . Wprowadza się również autobusy o napędzie hybrydowym .

W krajach Ameryki Południowej od dawna stosowane są autobusy o długości przekraczającej 18 metrów. Mogą one mieć dwa przeguby i długość blisko 25 metrów. Ta tendencja pojawia się również w niektórych aglomeracjach w krajach europejskich, na liniach o dużym obciążeniu. Powstały m.in. takie autobusy jak Mercedes-Benz CapaCity czy MAN Lion's City GXL . Dodatkową zaletą jest zmniejszenie zapotrzebowania na kierowców, wadą trudności w manewrowaniu w ciasnych centrach miast.

Autobusy w Polsce

Miejski Ikarus 260 .04 – MZA Warszawa

Pętla autobusowa w Warszawie

W Polsce pierwsze autobusy budowano w okresie międzywojennym w zakładach Ursus . Były to niewielkie pojazdy na podwoziu lekkiej ciężarówki, nienadające się do obsługi większych miejscowości. Ze względu na ograniczenia importowe, powstające wówczas firmy autobusowe zmuszone były sprowadzać z krajów zachodnich duże podwozia autobusowe (np. Leyland ) i budować karoserie we własnym zakresie (powszechnie stosowano wówczas karoserie drewniane z blaszanym poszyciem).

Po 1945 produkcja autobusów rozwinęła się w Jelczu i Sanoku . W Jelczu budowano przede wszystkim pojazdy duże na licencji zagranicznej (czechosłowacka Škoda 706 , później francuski Berliet , opracowano także hybrydę francuskiego nadwozia z węgierskim podwoziem Ikarusa 260 ). Sanocka wytwórnia wyspecjalizowała się w midibusach (kolejne wersje autobusów San , później bardzo udany Autosan H9 ).

Nową polską marką jest Solaris Bus & Coach , fabryka tworząca nowoczesne autobusy, powstała na bazie istniejącej wcześniej montowni firmy Neoplan . Z kolei Fabryka Autobusów Solbus , rozpoczynająca produkcję od modeli licencyjnych czeskiej firmy SOR Libchavy , obecnie oferuje jedynie modele własnej konstrukcji. Wprowadza również nowości w postaci autobusów zasilanych gazem LNG .

Autobusy całkowicie niskopodłogowe z silnikiem w zabudowie wieżowej w tylnym narożniku nadwozia stały się standardem w segmencie miejskim.

W nadwoziach autobusowych montowane są również trolejbusy (Chausson-Vetra, Solaris Trollino , Jelcz 120MT , Mercedes-Benz O405N ). Przez wiele lat były one przeważnie osobnymi konstrukcjami.

Rodzaje autobusów

Solaris Urbino 18

MAN NG 272 w barwach Kaliskich Linii Autobusowych

• ze względu na przeznaczenie:
  • autobusy komunikacji publicznej:
    • lokalne
      • miejskie
        • tradycyjne (miejskie na olej napędowy i nowoczesne na gaz ziemny - CNG lub LNG, hybrydowe oraz całkowicie elektryczne zasilane z akumulatorów ^[2][3])
        • trolejbusy (zasilany prądem )
          • duobusy (nowoczesne, zasilane dwoma źródłami energii: silnikiem elektrycznym pobierającym energię z sieci trakcyjnej i silnikiem spalinowym)
      • podmiejskie
      • międzymiastowe
    • dalekobieżne
  • turystyczne (autokar)
  • szkolne
  • autobusy lotniskowe (o ograniczonej liczbie miejsc siedzących i powiększonej liczbie i szerokości drzwi)
  • specjalne (np. policyjne , dla Służby Więziennej, Straży Granicznej, strażackie , medyczne , itp.)
• ze względu na rozmiary
  • mikrobus (autobus w nadwoziu samochodu dostawczego)
  • klasa mini, tzw. minibus (mały autobus, <7 m długości)
  • klasa midi, tzw. midibus (średniej wielkości autobus, 7–10 m długości)
  • klasa maxi (duży autobus, 10–12 m długości)
  • klasa mega (autobus wieloosiowy, zwykle ponad 15 m długości)
• ze względu na konstrukcję nadwozia
  • klasyczny
  • autobus przegubowy zwany również członowym – większość autobusów klasy mega
  • piętrowy
• ze względu na wysokość podłogi
  • niskopodłogowy (wejście bez stopni, podłoga na spodzie nadwozia, do 35 cm nad poziomem jezdni)
  • średniopodłogowy (jeden stopień wejściowy, podłoga na poziomie ok. 36 - 75 cm nad poziomem jezdni)
  • wysokopodłogowy (dwa lub więcej stopni wejściowych, podłoga na poziomie od 76 cm wzwyż nad poziomem jezdni)
  • wysokopokładowy (podłoga na poziomie ponad 100 cm nad poziomem jezdni, osobny dolny pokład przeznaczony na luki bagażowe, konstrukcja typowa dla autobusów dalekobieżnych i turystycznych)
  • niskowejściowy (częściowo niskopodłogowy – najczęściej w przedniej części, a w tylnej wysokopodłogowy)

Marki autobusowe

Współczesne

Marka	Kraj
AEC	Wielka Brytania
Agrale	Brazylia
Alexander-Dennis	Wielka Brytania
AMZ-Kutno	Polska
Anadolu-Isuzu	Turcja
APTS	Holandia
ARC	Węgry
Automet	Polska
Autosan	Polska
Ayats	Hiszpania
Beulas	Hiszpania
BMB	Włochy
BMC	Turcja
Bohdan	Ukraina
Busscar	Brazylia
Cacciamali	Włochy
Caetano	Portugalia
CAIO	Brazylia
Castrosua	Hiszpania
Ciferal	Brazylia
Comil	Brazylia
Contrac	Niemcy
Credo	Węgry
Daewoo Bus	Korea Południowa
Dennis	Wielka Brytania
EOS	Belgia
Ernst Auwärter	Niemcy
GMC	Stany Zjednoczone
GołAZ	Rosja
Gūleryūz	Turcja
Hess	Szwajcaria
Héuliez	Francja
Hino	Japonia
Hispano	Hiszpania
Hyundai	Korea Południowa
Ikarus	Węgry
Ikarbus	Serbia
Indcar	Hiszpania
Irisbus	Francja
Irizar	Hiszpania
Isuzu	Japonia
Kapena	Polska
KAwZ	Rosja
King Long	Chińska Republika Ludowa
LAZ	Ukraina
LiAZ	Rosja
MAN	Niemcy
Marcopolo	Brazylia
Markavim	Izrael
MAZ	Białoruś
Mercedes-Benz	Niemcy
MJT	Węgry
NABI	Stany Zjednoczone
NefAZ	Rosja
Neobus	Serbia
Neoplan	Niemcy
Nieman	Białoruś
Noge	Hiszpania
Nova Bus	Kanada   Kanada
Novoplan	Słowacja
Obradors	Hiszpania
Optare	Wielka Brytania
Orion	Kanada   Kanada
PAZ	Rosja
Plaxton	Wielka Brytania
Prevost	Stany Zjednoczone
Roman	Rumunia
Sanos	Macedonia
Scania	Szwecja
Setra	Niemcy
Sfakianakis	Grecja
Slovbus	Słowacja
Solaris	Polska
Solbus	Polska
SOR	Czechy
Sunsundegui	Hiszpania
Tata	Indie
Tedom	Czechy
Temsa	Turcja
Thomas	Stany Zjednoczone
TVM	Słowenia
Ugarte	Hiszpania
Unvi	Hiszpania
Wołżanin	Rosja
Wright	Wielka Brytania
Van Hool	Belgia
VDL Berkhof	Holandia
VDL Bova	Holandia
VDL Jonkheere	Holandia
VDL Kusters	Holandia
Viseon	Niemcy
Volvo	Szwecja

Historyczne

Marka	Kraj
Avia	Czechy
Berliet	Francja
Büssing	Niemcy
BMC	Wielka Brytania
Chausson	Francja
Czawdar	Bułgaria
DAB	Dania
DAF	Holandia
El Detalle	Argentyna
Fleischer	Niemiecka Republika Demokratyczna   NRD
Iveco	Włochy
Jelcz	Polska
KAG	Litwa
KMC	Cypr
Karosa	Czechy
LAG	Belgia
Neoplan Polska	Polska
Otoyol	Turcja
Renault	Francja
Robur	Niemiecka Republika Demokratyczna   NRD
Rocar	Rumunia
San	Polska
Saurer	Szwajcaria
TAM	Słowenia
TAZ	Chorwacja

Przypisy

Literatura

• Grochowiak R., Molewicz M., Autobusy komunikacji miejskiej w Szczecinie 1928-2008, Wyd. Muzeum Techniki i Komunikacji - Zajezdnia Sztuki w Szczecinie, Szczecin 2008.

Polskie marki autobusów

• AMZ-Kutno
• Automet
• Autosan
• Jelcz
• Kapena
• Neoplan Polska
• San
• Solaris
• Solbus

Linki zewnętrzne

• Rejestr książek poświęconych historii komunikacji miejskiej w Polsce