Autonomia galicyjska to nazwa całości praw społeczno-politycznych, które Galicja uzyskała w latach 1860 – 1873 wskutek ugody austriacko-polskiej , m.in. wprowadzenie języka polskiego w 1869 roku jako urzędowego do administracji i sądownictwa Galicji, powołanie urzędu ministra ds. Galicji w 1871 roku.

Do lat 60. XIX wieku była to zwykła prowincja państwa Habsburgów , dopiero po 1860 podjęto starania o nadanie autonomii Galicji, nie tylko polityczną ale i kulturalną, którą ostatecznie uzyskano po roku 1867 .

Struktura władzy

Część urzędników była mianowana przez rząd austriacki, najważniejszymi z nich byli namiestnicy . W Galicji powstały liczne instytucje objęte autonomią , należały do nich Sejm Krajowy , Wydział Krajowy i Rada Szkolna Krajowa . Ważnym osiągnięciem było wprowadzenie do szkół, również wyższych i urzędów, języka polskiego , a do sądownictwa również ukraińskiego . W Galicji Wschodniej powstały szkoły ludowe i średnie z językiem ukraińskim, na Uniwersytecie we Lwowie tworzono katedry ukraińskie. Po uzyskaniu autonomii decydującą rolę polityczną w autonomicznych instytucjach odgrywało polskie ziemiaństwo.

Organami samorządu w terenie były obieralne rady powiatowe i gminne, organami wykonawczymi Wydział Krajowy, wójtowie i naczelnicy miast. Na czele miast Lwowa i Krakowa stali ich prezydenci.

Ruchy robotnicze i chłopskie

W Galicji, najwcześniej na ziemiach Polskich rozwinął się zorganizowany ruch ludowo-rolniczy, a w 1895 powstało Stronnictwo Ludowe . Na początku lat 80. XIX wieku pojawiły się organizacje robotnicze (również ukraińskie). To w Galicji Wschodniej rozwinął się ukraiński ruch domagający się pełnego równouprawnienia, a nawet wyodrębnienia Galicji Wschodniej jako autonomii dla Ukraińców , co powodowało ostry konflikt między narodowościami. Galicja jako jedyny wówczas obszar, na którym w sposób niemal nieskrępowany przez zaborcę rozwijało się życie narodowe Polaków i Ukraińców, stała się głównym ośrodkiem zarówno polskiego, jak i ukraińskiego ruchu niepodległościowego.