Barok
Barok - (z por. barocco – "perła o nieregularnym kształcie", lub z fr. baroque – "bogactwo ozdób") – główny kierunek w kulturze środkowo i zachodnioeuropejskiej, którego trwanie datuje się na zakres czasowy od końca XVI wieku do XVIII wieku. Barok obejmował wszystkie przejawy działalności literackiej i artystycznej, a także filozofię i architekturę. U jego podstaw leżał sprzeciw wobec renesansowego klasycyzmu, głęboka religijność, mistycyzm i egzystencjalny niepokój.
W epoce zwanej barokiem wykształciły się dwa zasadnicze nurty myślowe: racjonalizm, który zakładał, że mądrość uzyskać można jedynie dzięki potędze umysłu oraz empiryzm, którego z kolei założeniem było poznawanie świata dzięki zmysłom, doświadczeniu, umysł odgrywał tutaj mniejsze znaczenie.
Termin
Początkowo sporadycznie używana nazwa barok była terminem o charakterze pejoratywnym. W XVIII wieku oznaczała ona wszelkie dziwactwa i zwyrodnienia (m.in. nowych tendencji w rzeźbie Michała Anioła), jakie pojawiały się w sztuce XVI-XVII wieku. Myśl epoki Oświecenia, która jako pierwsza zrodziła mocny fundament ukształtowanej później krytyki literackiej, nie uznawała bowiem działalności artystów barokowych za przejaw nowej epoki. Przykładem może być dzieło Jacoba Burckhardta Der Cicerone (1855), które wprost nazywa barok zwyrodniałą formą renesansu. Opinia taka utrwaliła się na długi czas, zwłaszcza w dziedzinie literatury; należne miejsce sztuce baroku przywróciły dopiero badania XX-wieczne.
Wiadomości ogólne
Barok wyrósł na gruncie renesansu i manieryzmu, we Włoszech, w II połowie XVI wieku. W XVII stuleciu rozpowszechnił się w niemal całej Europie, chociaż jego najsilniejszym ośrodkiem pozostała Italia. W XVIII wieku najpierw przeszedł w rokoko, a potem ustąpił miejsca klasycyzmowi w sztuce i oświeceniu w nauce.
Jego nazwa o niewyjaśnionej genezie prawdopodobnie pochodzi od słowa barocco, które po portugalsku oznacza perłę o nieregularnym kształcie. W odniesieniu do kierunku w sztuce użyli jej jako pierwsi w połowie XIX wieku Jacob Burckhardt i Wilhelm Lübke. Z kolei Benedetto Croce w 1929 przeniósł ją na całokształt kultury.
Najważniejszymi cechami baroku są:
- bogactwo środków
- oryginalność
- kontrast
- ruch
- patos
- emocjonalność
- łączenie różnych elementów
- nawiązywanie do kultury ludowej, współczesności i codzienności
- tematyka religijna i mitologiczna
- dynamika
- ekspresja, teatralność
- znaczna rola koloru
- posługiwano się alegorią i personifikacją
- światłem wydobywano dominantę (czyli motyw najważniejszy)
- w kompozycji dominują kierunki ukośne
W zakresie formy barok dążył przede wszystkim do jak najsilniejszego oddziaływania na odbiorcę. Jeśli chodzi o treść, barok wyznawał po pierwsze konserwatyzm (choć w mniejszym stopniu dotyczy to nauk przyrodniczych).
Inne hasła zawierające informacje o "Barok":
Linz
...
Brno
...
Ratusz w Kownie
...
XVI wiek
...
Klasztor w Pożajściu
...
Wittenberga
...
Canaletto
...
Złota wolność szlachecka
2,0 2,1
"WIEM"
↑
HERALDYKA - Wywodzenie pochodzenia
↑
,,szlachcic Na Zagrodzie Równy Wojewodzie"
↑
Barok w Polsce
...
Adam Naruszewicz
...
Szczekociny
...
Inne lekcje zawierające informacje o "Barok":
109 Kultura europejskiego baroku (plansza 12)
Kultura europejskiego Baroku
Stopniowe rezygnowanie z monumentalności i stosowanie delikatniejszych dekoracji na początkach XVIII ...
109 Kultura europejskiego baroku (plansza 15)
Kultura europejskiego Baroku
Wybitnym kompozytorem Baroku był, mieszkający przez większość życia w Anglii, Georg ...
116. Barok (plansza 3)
Rzeźba Barokowa
Barok
Sztuka przepojona była głęboką religijnością. Styl jaki panował w XVII w. ...
|