Wasilij Błochin

Wasilij Michajłowicz Błochin, j. ros. Васи́лий Миха́йлович Блохи́н (ur. 1895 , zm. 3 lutego 1955 ) – rosyjski funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa, generał-major ( kombryg ), naczelnik Komendantury w Zarządzie Administracyjno-Gospodarczym OGPU następnie Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych ( NKWD ), w okresie od 1924 do 1953 własnoręcznie zastrzelił około 50 tys. ludzi.

W czasie I wojny światowej był żołnierzem w armii carskiej, a po rewolucji październikowej opowiedział się po stronie bolszewików . Od 1921 był funkcjonariuszem WCzK . Pierwszą egzekucję przeprowadził w sierpniu 1924 na Łubiance . To jemu Stalin powierzał wykonywanie wyroków szczególnej wagi. Uczestniczył w realizacji czystek politycznych z lat 1936 - 1938 i późniejszych wykonując wyroki między innymi na Lwie Kamieniewie , Grigoriju Zinowjewie , Michaile Tuchaczewskim i Nikołaju Jeżowie . Błochinowi przypisuje się także zabicie pisarza Izaaka Babla ^[1].

Po wybuchu II wojny światowej był jednym z głównych organizatorów i wykonawców zbrodni katyńskiej , jako członek grupy operacyjnej w skład której weszli także major NKWD Nikołaj Siniegubow i Michaił Kriwienko. Kierował bezpośrednio egzekucjami na polskich oficerach z obozu filtracyjno-represyjnego w Ostaszkowie , wykonując wiele wyroków osobiście. Egzekucje trwały od 5 kwietnia 1940 , w budynku przy ul. Sowieckiej 2 w Kalininie (obecnie Twer). Ofiary mordu chowane były w Miednoje na terenie letniskowym kalinińskiego NKWD. Zamordowano co najmniej 6300 polskich oficerów i funkcjonariuszy policji. Za udział w akcji Błochin został nagrodzony premią w wysokości miesięcznego uposażenia.

Wasilij Błochin wprowadził też wiele usprawnień do pracy NKWD, m.in. zastąpił szybko nagrzewające się rewolwery Nagant niemieckimi Waltherami PP i nakazał zaadaptowanie skórzanych fartuchów używanych w rzeźniach tak, aby mundur funkcjonariusza NKWD pozostał "zawsze czysty i schludny".

Po śmierci Józefa Stalina w 1953 przeszedł na emeryturę. Na krótko przed śmiercią został pozbawiony stopnia generała-majora. Zmarł na wylew we własnym łóżku 3 lutego 1955 . Pochowany w alei zasłużonych Cmentarza Dońskiego ^[1] w centrum Moskwy .

Według zeznań Dmitrija Tokariewa, Błochin dręczony wyrzutami sumienia popełnił samobójstwo.

Odznaczenia

• Order Lenina
• Order Czerwonego Sztandaru – dwukrotnie
• Order Czerwonego Sztandaru Pracy
• Order "Znak Honoru"
• Order Wojny Ojczyźnianej I klasy
• Order Czerwonej Gwiazdy

Przypisy

Źródła

• Artykuł Krzysztofa Kęcika ”Wasilij Błochin. Kat Stalina” w ”Focus Historia” nr. 6/2007 wrzesień
• Artykuł Wacława Radziwinowicza "Kim byli kaci z Katynia" w Gazecie Wyborczej 15 grudnia 2008