Franciszek Bieda (ur. 17 grudnia 1896 w Sowlinach koło Limanowej , zm. 20 września 1982 w Krakowie ) – polski paleontolog, profesor .

Życiorys

W czasie nauki w liceum na ochotnika zapisał się do Legionów i walczył w ich szeregach, odnosząc poważną ranę. Po pierwszej wojnie światowej studiował geologię na Uniwersytecie Jagiellońskim , po ukończeniu której został na UJ asystentem. W 1933 przeprowadził habilitację . Po ucieczce Niemców z Krakowa został kierownikiem Zakładu Geologii UJ, pełniąc tę funkcje do końca 1945, a na UJ pracując do 1951. Od 1 września 1947 kierował geologią na krakowskiej WSP , gdzie doprowadził do utworzenia Wydziału Przyrodniczo-Geograficznego, którego został w 1948 dziekanem, piastując tę funkcję do II 1951^[1]. W 1951 został kierownikiem Zakładu Paleontologii Akademii Górniczo-Hutniczej ^[2], co wynikło z przeniesienia geologii z UJ na AGH^[3]. W 1967 przeszedł na emeryturę. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim . Głównym kierunkiem badawczym Franciszka Biedy były badania otwornic kenozoicznych . Autor obszernego podręcznika akademickiego Paleozoologia.

Wybrane publikacje

• Franciszek Bieda, 1966: Paleozoologia, tom I, Bezkręgowce. Wydawnictwa Geologiczne, str. 662.
• Franciszek Bieda, 1969: Paleozoologia, tom II, Strunowce. Wydawnictwa Geologiczne, str. 582.
• Franciszek Bieda, 1976: Zarys dziejów paleontologli w Krakowie. Zakład Narodowy im. Ossolińskich.

Przypisy

Bibliografia

• Krach W., 1983: Franciszek Bieda (1897–1982). Przegląd Geologiczny nr 4: 269–270.
• Strona Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie