Bitwa nad Piawą I wojna światowa
Data	15 - 23 czerwca 1918
Miejsce	rzeka Piave
Wynik	decydujące zwycięstwo aliantów
Terytorium	Wenecja Euganejska
Strony konfliktu   Włochy   Francja   Wielka Brytania   Austro-Węgry Dowódcy Armando Diaz Arz von Straussenburg Siły 58 włoskich dywizji 3 brytyjskie dywizje 2 francuskie dywizje 57 dywizji Straty 87 tys. (ranni i zabici) 125 tys. (ranni i zabici), 25 tys. (jeńcy)

Bitwa nad Piawą ( wł. Battaglia del solstizio (Bitwa przesilenia), Battaglia di Mezzo Giugno (Bitwa "połowy czerwca")).

Po klęskach roku 1917 sytuacja wojsk włoskich nie była najlepsza. Włosi zostali odrzuceni na linie obronne w pobliżu Wenecji nad rzeką Piawą (do tej pory armia włoska straciła 600 tys. ludzi). Jednak z upływem czasu sytuacja uległa poprawie. W listopadzie 1917 roku na froncie włoskim zaczęli się pojawiać Francuzi i Brytyjczycy. Natomiast wiosną 1918 roku Niemcy wycofali z frontu włoskiego swoje oddziały, aby użyć je w ofensywie wiosennej przeciwko Francji.

Bitwa nad Piawą rozpoczęła się 15 czerwca 1918 austriackimi atakami pozorującymi w pobliżu przełęczy Tonale oraz huraganowym ostrzałem artyleryjskim. Ataki austriackie po pierwszych sukcesach, zostały jednak zatrzymane. Cele ofensywy wojsk cesarskich zostały zdradzone dowództwu włoskiemu przez dezerterów austriackich, wykorzystując te informacje Włosi skoncentrowali na kierunku uderzenia dwie armie. Na innym odcinku natarcia Austriacy pod dowództwem Svetozara Boroevića von Bojny odnieśli większe sukcesy, ale zostali odcięci od linii zaopatrzeniowych przez lotnictwo alianckie, ponadto w miejscu tym pojawiły się posiłki włoskie. 19 czerwca 1918 Włosi wsparci wojskami sojuszniczymi przeszli do kontruderzenia i wyparli przeciwnika z zajętych po pierwszych sukcesach terenów. Bitwa, zakończona 25 czerwca 1918 stanowiła symbol agonii monarchii Austro-Węgierskiej ,wykazała jej słabość militarną i wewnętrzną.