Bitwa o Singapur II wojna światowa , wojna na Pacyfiku
Gen. Arthur Percival w drodze na rozmowy kapitulacyjne
Data	31 stycznia – 15 lutego 1942
Miejsce	Singapur i okolice
Przyczyna	japońskie roszczenia terytorialne
Wynik	Decydujące zwycięstwo Japończyków
Terytorium	Straits Settlements
Strony konfliktu   Wielka Brytania   Australia   Indie Brytyjskie   Japonia Dowódcy Arthur Percival Henry Bennett Lewis Heath Tomoyuki Yamashita Takuma Nishimura Renya Mutaguchi Siły 85 000 żołnierzy 36 000 żołnierzy Straty 2000 zabitych 5000 rannych 50 000 pojmanych[1] 1713 zabitych 2772 rannych[2]

Bitwa o Singapur – bitwa podczas II wojny światowej pomiędzy wojskami brytyjskimi i japońskimi w mieście Singapur w Azji Południowo-Wschodniej . Japończycy wyszli zwycięsko z batalii.

Po japońskim ataku na amerykańską bazę floty w Pearl Harbor rozpoczęto szereg ofensyw na siły państw alianckich w rejonie Pacyfiku . Japończycy wcześniej już okupowali Filipiny , które były amerykańskim terytorium zależnym, brytyjski Hongkong , Indochiny Francuskie oraz Holenderskie Indie Wschodnie oraz zbierali żniwo ciągłych zwycięstw z wojskami państw zachodnich. Japonia chciała bowiem, aby rasa żółta władała niepodzielnie w Azji Południowo-Wschodniej i na Pacyfiku (z Japonią jako siłą dominującą) i dlatego chciała wyprzeć stamtąd Europejczyków i Amerykanów.

Japońskie siły rozpoczęły inwazję na Malaje 8 grudnia 1941 r., zaledwie jeden dzień po ataku na Pearl Harbor. Japonia była w sojuszu z Tajlandią co dawało Japończykom możliwość wykorzystania tajlandzkich baz przed i podczas inwazji. Japończycy mogli używać tajlandzkich lotnisk dla własnych bombowców przez co mogły one dotrzeć do Singapuru i innych celów na Malajach. Początkowo połączone siły brytyjsko-indyjskie odpierały ataki wroga przewyższając Japończyków liczebnie. Jednak siły japońskie szybko skonsolidowały swoje jednostki, które przewyższały przeciwnika w ilości sprzętu, taktyce i doświadczeniu. Na morzu udało się wyprzeć siły brytyjskie i Singapur został odcięty.

Brytyjczycy dysponowali garnizonem złożonym z ok. 85 000 żołnierzy, ale większość z nich stanowili rekruci wywodzący się z lokalnej ludności posiadający niewystarczające uzbrojenie i małe lub żadne doświadczenie bojowe. Japońskie siły liczyły z kolei zaledwie 30 000 żołnierzy (co stanowiło ok. 1/3 liczby żołnierzy wroga), ale wielu z japońskich żołnierzy było weteranami z kampanii w Chinach i w Indochinach. Byli oni też dobrze uzbrojeni oraz przygotowani do walki. Japońskie siły rozpoczęły swój atak na miasto 31 stycznia i kontynuowały atak na przedmieściach pomimo zaciętego oporu dywizji brytyjskich i australijskich. 8 lutego Japończycy rozpoczęli atak wojsk pancernych na zachód od miasta, co wywoływało panikę wśród obrońców, którzy nie posiadali skutecznej broni przeciwpancernej. Mimo wszystko wojska brytyjskie zdołały przeciwstawić się siłom pancernym wroga. Ostatecznie Brytyjczycy zostali zmuszeni do odwrotu, gdy połowa z ich sił została całkowicie zniszczona. Wbrew niepowodzeniom po stronie brytyjskiej Japończycy nie zdołali dotrzeć do śródmieścia.

Wraz z upływem czasu wojskom alianckim zaczęła kończyć się żywność i amunicja. Żołnierze byli coraz bardziej wyczerpani z powodu ciągłego ostrzału artyleryjskiego i lotniczego. 15 lutego Japończycy zdobyli centrum miasta i przejęli kontrolę nad prawie całym miastem. Siły alianckie stać było już tylko na symboliczny opór. W końcu i ten opór został złamany. Dowódca obrony miasta Arthur Percival skapitulował tego samego dnia i tym samym jedna z największych porażek militarnych w historii Wielkiej Brytanii stała się faktem.

Przypisy