Bitwa o Corregodor II wojna światowa , Wojna na Pacyfiku
Plac defilad, na którym w lutym 1945 roku lądowali spadochroniarze. Obecnie miejsce pamięci poległym żołnierzom amerykańskim.
Data	16 lutego - 20 lutego 1945
Miejsce	wyspa Corregidor i okolice
Przyczyna	potrzeba otworzenia wejścia do Zatoki Manilskiej
Wynik	zwycięstwo Stanów Zjednoczonych
Terytorium	Filipiny
Strony konfliktu   Japonia   Stany Zjednoczone Dowódcy Tomoyuki Yamashita Douglas MacArthur Siły ok. 5000 żołnierzy ok. 2000 żołnierzy Straty ok. 4900 zabitych 20 wziętych do niewoli 235 zabitych 405 rannych 240 odniosło obrażenia w czasie skoku bądź wylądowało w wodzie

Mapa przedstawiająca amerykański desant na wyspę

Bitwa o Corregidor - bitwa stoczona na wyspie Corregidor i jej okolicach w dniach 16 lutego - 20 lutego 1945 roku pomiędzy Stanami Zjednoczonymi i Japonią.

Tło bitwy

Na przełomie roku 1944 i 1945 ofensywa amerykańska na Pacyfiku była na bardzo zaawansowanym etapie. USA nie martwiły się Azją Południowo-wschodnią, przez którą szedł zwycięski marsz Brytyjczyków. Do osiągnięcia głównego celu wojny - zaatakowania Wysp Japońskich, potrzeba było już tylko kilku wysp na wschodnim i północnym Pacyfiku, m. im. Okinawy . Na żadnym szlaku bojowym - ani amerykańskim, ani brytyjskim, nie leżały zaś Filipiny.

To byłe terytorium zależne od Stanów Zjednoczonych było jednak bardzo ważne dla generała Douglasa MacArthura . Na Filipinach, w Manili spędził on bowiem najlepsze lata swego życia. 14 lutego 1942 roku, gdy uciekał przed zmasowanym atakiem Japończyków, złożył u brzegów Luzonu obietnicę historyczną słowami "I shall return!" ( ang. "Ja tu wrócę"). Chciał za wszelką cenę oswobodzić Filipińczyków i odwdzięczyć im się za zorganizowanie prężnej partyzantki.

Przeciwnym jego planowi był jednak admirał Chester Nimitz . Uważał on, że wyzwolenie Filipin nie jest potrzebne dla wygrania wojny i poskutkuje tylko zmarnowaniem cennych środków. Ich spór rozwiązał sam prezydent Franklin Delano Roosevelt na spotkaniu w Pearl Harbor . MacArthur tak, jak się spodziewał, dostał pozwolenie na wyzwolenie Archipelagu.

Przygotowania

Po zwycięstwie w Bitwie w Zatoce Leyte , opanowaniu licznych wysp w centralnych Filipinach i przy posuwaniu się do przodu linii frontu na wyspie Leyte , możliwa stała się akcja wyzwolenia Luzonu. Atak nastąpił w pierwszej kolejności od południa, gdyż kluczowym elementem do opanowania wyspy była Zatoka Manilska . Wejścia do niej broniła mała, ale świetnie ufortyfikowana wysepka Corregidor .

Wywiad amerykański dostarczył informacji, iż na wysepce może znajdować się nawet 5000 japońskich żołnierzy, do tego liczna artyleria dalekiego zasięgu i przeciwlotnicza o nieznanej liczbie. Dowództwo postanowiło, że na pierwszy ogień pójdą spadochroniarze, potem zaś wesprze ich desant morski.

Bitwa

Lądowanie poprzedzone silnym bombardowaniem i ostrzałem artylerii okrętowej. Tylko z powietrza zrzucono 3200 ton bomb^[1].

Wyspa była terenem skalistym. Tylko dwa miejsca na całym Corregidorze nadawały się do zrzutu spadochronowego. Był to plac defilad i niewielkie pole golfowe. Dzięki celnemu bombardowaniu cała obrona przeciwlotnicza została wyeliminowana i do samolotów transportowych strzelało tylko kilka karabinów maszynowych. W dzień zrzutu panował silny wiatr, dlatego też spadochroniarze skalali małymi grupkami - ośmiu przy jednym podejściu samolotu.

25 żołnierzy wiatr zniósł poza teren lądowania. Opadli oni w japońskim stanowisku dowodzenia. Pokryte było tylko delikatną siatką maskującą, którą łatwo można było rozerwać. W tym czasie na stanowisku przebywał komandor Itagaka i jego ochrona wpatrzona w trwający właśnie desant morski. Spadochroniarze otworzyli ogień i zabili komandora ^[2].

34. pułk piechoty, który lądował z morza, napotkał silny opór kaemów zainstalowanych w gniazdach wydrążonych w skale. Uciszyli je spadochroniarze, którzy w ciągu dwóch godzin zajęli bez większego oporu powierzchnię wyspy. Jednak pacyfikowanie skomplikowanego systemu umocnień podziemnych zajęło Amerykanom aż cztery dni. Opór Japończyków był samobójczy. Gdy zabrakło amunicji, atakowali na noże, bagnety i katany , a nawet gołymi rękami.

Nie mając już szans na zwycięstwo, kilkudziesięciu Japończyków spróbowało uciec i dopłynąć do Manili. Większość z nich jednak nie umiała pływać i utonęła. Tylko dwudziestu z nich oddało się w ręce wroga.

12 marca nastąpiło uroczyste podniesienie amerykańskiej flagi na Corregidorze.

Bibliografia

Przypisy

Zobacz też

• Bitwa o Corregidor (1942)