Bitwa pod Szczekocinami Insurekcja kościuszkowska
Michał Stachowicz , Bitwa pod Szczekocinami 1794[1]
Data	6 czerwca 1794
Miejsce	na zachód od Kielc
Wynik	zwycięstwo Rosjan i Prusaków
Strony konfliktu I Rzeczpospolita Imperium Rosyjskie Królestwo Prus Dowódcy Tadeusz Kościuszko Fiodor Denisow Fryderyk Wilhelm II Siły 3500 kawalerii, 5 500 piechoty regularnej, 6 000 kosynierów, 33 armaty [2] 20 000 piechoty, 6 500 kawalerii, 134 armaty [2] Straty 1 250 zabitych, 750 rannych, 500 jeńców, 17 dział [2] straty pruskie - 687 zabitych, 479 rannych; straty rosyjskie nie są znane [2]

Bitwa pod Szczekocinami – jedna z bitew insurekcji kościuszkowskiej .

W dniu 6 czerwca 1794 roku wojska polskie stoczyły bitwę pod Szczekocinami przeciwko połączonym siłom armii rosyjskiej i pruskiej .

Przeciwko 15-tysięcznemu polskiemu korpusowi Tadeusza Kościuszki stanęła potężna połączona armia rosyjsko-pruska pod wodzą króla Prus Fryderyka Wilhelma II i gen. Fiodora Denisowa , licząca ponad 26 tysięcy ludzi.

Prawym skrzydłem polskiej piechoty dowodził gen. mjr Adam Poniński , a jazdy gen. Antoni Madaliński , lewym skrzydłem piechoty - gen. mjr Jan Grochowski , a jazdy - książę Eustachy Sanguszko . Centrum, którego trzon stanowiły dwa regimenty piechoty oraz kosynierzy, zawiadywał osobiście Naczelnik Tadeusz Kościuszko . Plan działania Prusaków, nakreślony przez gen. Johanna Jacoba Pistora, opierał się na wykorzystaniu miażdżącej przewagi w artylerii ^[2].

Zaborcy uszykowali się do bitwy tak, że Rosjanie (Denisow, Rachmanow, Apraskin i Chruszczow) tworzyli lewe skrzydło, Prusacy (Fryderyk Wilhelm II, Favrat, Elsner, książę Eugeniusz Wirtemberski i Kleist) zaś prawe^[2].

Po kilku godzinach krwawych walk bitwa zakończyła się klęską wojsk polskich. Zginęli w niej generałowie: Józef Wodzicki i Jan Grochowski ^[2]; śmiertelnie ranny został słynny chorąży grenadierów krakowskich Bartosz Głowacki ^[3].

Bitwa miała wielkie znaczenie dla upadku morale powstańców; oznaczała też odcięcie Krakowa , który, jak się okazało, upadł niespodziewanie szybko^[4].. Ponadto po niej inicjatywa operacyjna przeszła w ręce zaborców^[2].

Przypisy

Literatura

• Mała Encyklopedia Wojskowa, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1967, Wydanie I, Tom II.
• Kronika powstań polskich 1794-1944, Wydawnictwo Kronika, Warszawa , , s. 42.