Choroba wodorowa miedzi – szkodliwe zjawisko zachodzące w miedzi . Powyżej temperatury 380 °C tlen w miedzi występuje w postaci tlenku miedzi(I) Cu₂O (poniżej znajduje się w postaci tlenku miedzi(II) CuO). Wskutek wyżarzania następuje dyfuzja atomów wodoru w sieć krystaliczną tego metalu . Atomy wodoru potrafią penetrować miedź na znaczne głębokości. Wodór w miedzi reaguje z zawartym w niej tlenkiem miedzi, w której to reakcji wydziela się para wodna :

Cu₂O + H₂ = 2 Cu + H₂O

Para wodna, która nie będąc w stanie wydostać się na zewnątrz, gromadzi się wewnątrz struktury krystalicznej, wytwarzają znaczne ciśnienie , które powoduje powstawanie mikropęknięć i naderwań.

Choroby wodorowej można uniknąć poprzez użycie miedzi nie zawierającej tlenu lub przez wyżarzanie w atmosferze nie zawierającej wodoru i jego łatwo rozkładających związków.

Zobacz też

• Wodorowe zużycie metalu