Termin Czerwona Panika (
ang.
Red Scare) odnosi się do dwóch okresów silnego
antykomunizmu
w historii
Stanów Zjednoczonych Ameryki
: pierwszy
1917
–
1920
, drugi, związany z
zimną wojną
, od późnych
lat 40.
aż do połowy
lat 50.
.
Oba etapy czerwonej paniki charakteryzowały się strachem przed rzekomymi wpływami
komunistów
w społeczeństwie amerykańskim. Pierwsza czerwona panika związana była ze strachem przed rosnącym w siłę
anarchizmem
i
związkami zawodowymi
, druga dotyczyła oskarżeń o infiltrację amerykańskiego rządu.
Skutkiem wszechobecnego strachu i podejrzliwości charakteryzujących badane zjawisko były agresywne śledztwa i – szczególnie w pierwszym okresie – liczne aresztowania, wyroki (zdarzały się przypadki kary 20 lat więzienia za rozdawanie ulotek) i deportacje ludzi sympatyzujących z anarchistami, komunistami i propagujących ideologię czy polityczne ruchy
socjalistyczne
.
Obecnie prawo do zgromadzeń w Stanach Zjednoczonych zabrania skazywania obywateli jedynie za przynależność do grup wywrotowych. Jednakże w opisywanym okresie Ustawa o szpiegostwie (ang. Espionage Act of
1917
) została rozszerzona przepisami Ustawy o działalności wywrotowej (ang. Sedition Act of
1918
). Według tych przepisów "atakowanie" (czyli krytyka) rządu
Stanów Zjednoczonych
stawała się przestępstwem; uprawniały one również ministra łączności (ang. Postmaster General) do zatrzymywania korespondencji skierowanej do i od "podejrzanych obywateli" (np. komunistów, socjalistów i anarchistów). W
1921
r.
Kongres Stanów Zjednoczonych
uchylił ustawę z
1918
roku, ale główne przepisy Ustawy o szpiegostwie nadal pozostają w mocy.
Zobacz też
