Dobrudża własciwa

     Cadrilater (Dobrudża Południowa)

Herb Dobrudży

Dobrudża na początku XX wieku

Dobrudża ( rum. Dobrogea, bułg. Добруджа) – kraina historyczna między Morzem Czarnym a ostatnim przed ujściem odcinkiem Dunaju , podzielona obecnie między Rumunię i Bułgarię .

Geografia

Wschodnią granicę Dobrudży tworzy wybrzeże Morza Czarnego . Granicę zachodnią i północną tworzy odcinek dolnego Dunaju - w przybliżeniu od miasta Tutrakan do ujścia. Do Dobrudży zalicza się również Deltę Dunaju . Na południu granica jest mało wyraźna - Wyżyna Dobrudży łączy się tu z płaskowyżem Łudogorie. W przybliżeniu biegnie linią Tutrakan - Warna .

W obrębie Dobrudży wyraźnie wyróżnia się region delty Dunaju , która stanowi bagnistą równinę pocięta niezliczonymi kanałami, zbudowaną - i wciąz budowaną przez Dunaj - z osadów rzecznych. Południowo-zachodnią granicę delty Dunaju stanowi ramię Święty Jerzy .

Pozostałą część Dobrudży zajmuje Wyżyna Dobrudży - wysoko położony region o zróżnicowanej powierzchni. Wyższa jest część północna, w skład której wchodzą pasma wzgórz. Wśród nich najwyższe są wzgórza Pricopan ( Măcin ) z kulminacją Ţuţuiatul (467 m n.p.m.), leżące w łuku Dunaju. Wzgórza te, mimo niewielkiej wysokości bezwzględnej, robią wrażenie gór, ponieważ dominują nad leżącą niemal na poziomie morza doliną Dunaju. Między nimi a wzniesieniami Wyżyny Besarabskiej Dunaj tworzy swój ostatni przełom. Pozostałe pasma wzgórz to Nicoliţel i Wzgórza Tulczańskie. Na południe od wzgórz leżą wyżyny Babadag i Casimcea, sięgające 401 m n.p.m. Dalej na południe Dobrudżę dzieli w poprzek obniżenie rzeczki Caraş, za którym leżą wyżyny Medgidia, Negru Vodă, Oltina i Istria. Wyżyna Dobrudży ciągnie się dalej aż do wzgórz Łudogoria, którego północny skraj również leży w granicach Dobrudży.

Wyżyna Dobrudży jest zbudowana z trzeciorzędowych wapieni i pokryta lessem, jedynie pasma wzgórz są zbudowane z granitu i kwarcytów. Wchłaniające wodę wapienne podłoże w połączeniu z warunkami klimatycznymi powoduje ubóstwo wód powierzchniowych. Rzeki Dobrudży są krótkie i z reguły okresowe. Niedostatek wody i ciepły klimat zaowocował stepowym charakterem regionu - udział lasów jest bardzo mały, najmniejszy w Rumunii. Z powodu suszy słabo rozwinięte jest również rolnictwo, tym niemniej uprawia się tu kukurydzę i winorośl.

Wybrzeże Dobrudży na odcinku delty Dunaju i na południe od niej ma charakter lagunowy ; znajdują się tu największe jeziora Rumunii. Natomiast odcinek wybrzeża na południe od Konstancy stanowi stromy wapienny klif .

Klimat Dobrudży jest umiarkowany kontynentalny. Jest to najsuchszy spośród regionów Rumunii i Bułgarii - roczne opady nie przekraczają 450 mm. Zimy sa bardzo łagodne, lata gorące.

Główne miasta Dobrudży to Konstanca w Rumunii i Dobricz w Bułgarii. Wzdłuż wybrzeża Morza Czarnego rozsiane są liczne kąpieliska.

Historia

Już w IV w. p.n.e. teren ten nazywany był przez Greków Scytią Mniejszą. W roku 46 n.e. terytorium Dobrudży zostało wcielone do rzymskiej prowincji Mezja , od IV wieku należało do Bizancjum , a w końcu VII wieku zostało włączone do Bułgarii. W XI – XII w. powróciło ono do Bizancjum, a następnie ponownie do Bułgarii. Od końca XIV wieku Dobrudża znajdowała się pod władzą Turcji , a w roku 1878 podzielono ją na mocy traktatu berlińskiego pomiędzy Bułgarię i Rumunię; W roku 1913 została włączona w całości do Rumunii i została jej oficjalnie przyznana w roku 1919 , traktatem w Neuilly-sur-Seine .

7 września 1940 układ rumuńsko-bułgarski w Krajowej przyznał południową część Dobrudży Bułgarii, przeprowadzono także wymianę ludności rumuńskiej i bułgarskiej z tych terenów; a ustalona wtedy granica została potwierdzona 10 lutego 1947 roku przez pokój paryski z 1947.

Linki zewnętrzne

• Opis oraz zdjęcia rumuńskiej części Dobrudźy