Wilczyca karmiąca Romulusa i Remusa - symbol Rzymu

Siedmiu królów rzymskich – wg tradycji (utrwalonej w czasach Oktawiana Augusta w pracach historycznych Liwiusza i Dionizjusza z Halikarnasu oraz w dziełach poetyckich^[1]) pierwsi władcy starożytnego Rzymu . Współcześni historycy uważają Romulusa za postać legendarną, są jednak skłonni uznać historyczność następnych królów rzymskich, a zwłaszcza trzech ostatnich władców pochodzenia etruskiego ^[1]. Daty założenia Rzymu i wypędzenia Tarkwiniusza (753–509) zamykają w tradycji tzw. okres królewski .

1. 753 – 716 p.n.e. – Romulus (legendarny założyciel i pierwszy król Rzymu)
2. 715 – 673 p.n.e. – Numa Pompiliusz ( Sabińczyk religijny prawodawca, twórca kolegiów kapłańskich i rzemieślniczych)
3. 673 – 642 p.n.e. – Tullus Hostiliusz (cieszący się sławą wielkiego wojownika, zdobywca Alba Longa )
4. 642 – 617 p.n.e. – Ankus Marcjusz (budowniczy pierwszego mostu na Tybrze , założyciel portu w Ostii )
5. 617 – 579 p.n.e. – Tarkwiniusz Stary (założyciel dynastii Tarkwiniuszy pochodzenia etruskiego)
6. 579 – 534 p.n.e. – Serwiusz Tuliusz (budowniczy tzw. murów serwiańskich otaczających miasto)
7. 534 – 509 p.n.e. – Tarkwiniusz Pyszny (ostatni król Rzymu; wypędzony)

Przypisy

Bibliografia

• Początki miasta-państwa Rzymu. W: Maria Jaczynowska : Historia Starożytnego Rzymu. Cz. 1: Okres Rzymu królewskiego i wczesnej republiki (do roku 264 p.n.e.). Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1986. 

Linki zewnętrzne

• Królowie rzymscy ( ang. )