Dolinianie – niegóralska ludność pochodzenia polsko - ruskiego zamieszkująca obszar wokół Sanoka , okolice Mrzygłodu oraz tereny na północ i wschód od Leska (wsch. Pogórze Bukowskie , połud. Pogórze Dynowskie ) przede wszystkim Mrzygłód , Bukowsko , Sanok , Zagórz , Lesko , Nadolany . Na południu sąsiadowali z góralami ruskimi - Bojkami i Łemkami . Byli głównie rolnikami. Na zachodzie graniczyli z Pogórzanami ( Głuchoniemcami )^[1]. Po II wojnie światowej większość Dolinian została przymusowo wysiedlona do Związku Radzieckiego .

Dawna zabudowa Nadolan. Chałupa przeniesiona do skansenu w Sanoku

Budownictwo

W budownictwie występowała niemal wyłącznie zagroda jednobudynkowa, ze zrębem bielonym wapnem. Tradycyjnym pokryciem dachu była słoma , ale już przed I wojną światową pojawia się cementowa dachówka , gont , a nawet blacha. Cechą charakterystyczną dla doliniańskich chałup jest wnęka na szerokość stajni. Wsie Dolinian ciągnęły się przeważnie łańcuchem wzdłuż rzek.

Zobacz też

• Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku

Przypisy