Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

24 preludia i fugi op. 87 (Szostakowicz)

24 preludia i fugi op. 87 (Szostakowicz)

24 preludia i fugi op. 87 Dymitra Szostakowicza – zbiór 24 utworów na fortepian , po jednym w każdej tonacji . Choć styl muzyczny i pomysły są oryginalne, zbiór ten nawiązuje do napisanego ponad 200 lat wcześniej Das Wohltemperierte Klavier Jana Sebastiana Bacha .

Każdy utwór składa się z dwóch części: preludium oraz wywiedzionej z niego fugi . Poszczególne elementy zbioru różnią się szybkością, długością i stopniem skomplikowania (m.in. ilością głosów w fudze). W przeciwieństwie do Wohltemperiertes Klavier, w którym części ułożone są w wstępującej kolejności chromatycznej (C-dur, c-moll, Cis-dur, cis-moll itd.), Szostakowicz uporządkował zbiór według koła kwintowego : C-dur, a-moll, G-dur, e-moll, D-dur, b-moll itd., kończąc na d-moll. W ten sam sposób ułożone są Preludia op. 28 Fryderyka Chopina .

Wykonanie całego zbioru trwa około dwie i pół godziny.

Historia powstania

Po II wojnie światowej Dymitr Szostakowicz był najbardziej prominentnym spośród rosyjskich kompozytorów. W 1950 roku został zaproszony na obchody dwusetnej rocznicy śmierci Jana Sebastiana Bacha do Lipska . Częścią odbywającego się wtedy festiwalu był I Międzynarodowy Konkurs Bachowski , do którego jury Szostakowicz został zaproszony, aby oceniać produkcje młodych pianistów. Złoty medal otrzymała wówczas 26-letnia Tatiana Nikołajewa z Moskwy, która – czego nie wymagał regulamin konkursu – była gotowa wykonać dowolne spośród 48 preludiów i fug zawartych w obu zbiorach Bachowskiego Wohltemperiertes Klavier. Częściowo pod wpływem konkursu i kunsztu Nikołajewej, 25 lutego 1951 roku Szostakowicz ukończył tworzenie swojego własnego zbioru, by następnie zadedykować go młodej pianistce. Nikołajewa dokonała premiery w Leningradzie 23 grudnia 1952.

Dzieło nie zyskało przychylnej opinii sowieckich krytyków, gdy zostało wykonane przez autora na specjalnym spotkaniu Związku Kompozytorów w 1951 r. Krytykom nie spodobało się skomplikowanie, archaizacja oraz stopień zakorzenienia samej koncepcji (chociażby samego gatunku fugi) w kulturze Zachodu.

Wykonania

Najbardziej znaną odtwórczynią cyklu pozostaje Tatiana Nikołajewa; częściowo zachowały się także nagrania samego Szostakowicza. Preludia i fugi ze zbioru stały się z czasem obowiązkowymi utworami na Międzynarodowym Konkursie Bachowskim w Lipsku .

Bibliografia

  • Laurel Fay. Shostakovich: A Life. Oxford University Press 1999. .
  • Krzysztof Meyer : Dymitr Szostakowicz i jego czasy. Warszawa 1999.


Inne hasła zawierające informacje o "24 preludia i fugi op. 87 (Szostakowicz)":

Boris Blacher ...

1975 ...

Demetriusz (imię) ...

Neoklasycyzm (styl muzyczny) ...

Karty ...

Georg Philipp Telemann ...

Ferenc Liszt ...

1906 ...

Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina ...

Canzona (muzyka) ...


Inne lekcje zawierające informacje o "24 preludia i fugi op. 87 (Szostakowicz)":

Motyw powrotu w literaturze i filmie (plansza 18) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie