Historia Chin Historia Chin
STAROŻYTNOŚĆ
Trzech Dostojnych i Pięciu Cesarzy
Dynastia Xia 2100–1600 p.n.e.
Dynastia Shang 1600–1046 p.n.e.
Dynastia Zhou 1045–256 p.n.e.
Zachodnia Dynastia Zhou
Wschodnia Dynastia Zhou     Okres Wiosen i Jesieni     Okres Walczących Królestw
CESARSTWO
Dynastia Qin 221 p.n.e.–206 p.n.e.
Dynastia Han 206 p.n.e.–220 n.e.
Zachodnia Dynastia Han
Dynastia Xin
Wschodnia Dynastia Han
Epoka Trzech Królestw 220–280
Wei • Shu • Wu
Dynastia Jin 265–420
Zachodnia Dynastia Jin	Szesnaście Królestw 304–439
Wschodnia Dynastia Jin
Dynastie Południowe i Północne 420–589
Dynastia Sui 581–618
Dynastia Tang 618–907
( Dynastia Zhou 690–705 )
Pięć Dynastii i Dziesięć Królestw 907–960	Dynastia Liao 907–1125
Dynastia Song 960–1279
Północna Dynastia Song		Xixia
Południowa Dynastia Song	Jin
Dynastia Yuan 1271–1368
Dynastia Ming 1368–1644
Dynastia Qing 1644–1911
WSPÓŁCZESNOŚĆ
Republika Chińska 1912–1949
Chińska Republika Ludowa (Chiny kontynentalne) 1949–obecnie	Republika Chińska (Tajwan) 1949–obecnie
Powiązane artykuły  Język chiński Sztuka chińska Architektura Chin

Dynastia Song ( chiń . 宋, pinyin : Sòng; 960 - 1279 ) - dynastia założona przez generała Zhao Kuangyin.

Od połowy X wieku Chiny znajdowały się pod panowaniem cesarzy dynastii Song. Zreformowali oni gruntownie państwo w dziedzinie wojskowości, administracji, gospodarki i kultury. Ponad milionową armię zredukowano do pół miliona żołnierzy zawodowych, wspomaganych przez milicję terytorialną. Dla administracji krajem powołano odpowiednio przeszkolonych, profesjonalnych urzędników.

W państwie dokonał się duży postęp gospodarki, nauki i kultury. Nastąpił też wielki rozwój malarstwa i literatury, w związku z rozpowszechnieniem się druku z zastosowaniem ruchomych czcionek z gliny. Wynaleziono proch i kompas . Dźwigniami rozwoju były sprawiedliwe podatki, wzrost handlu morskiego i rzecznego, wprowadzenie uprawy ryżu , plonującego dwa razy w roku oraz zastosowanie pieniędzy papierowych. Chiny liczyły wówczas już ponad 100 milionów mieszkańców.

W 1127 r. północna część kraju, wraz ze stolicą Kaifeng , została zaatakowana i zajęta przez Dżurdżenów , zaś cesarze Huizong i Qinzong wzięci do niewoli i wywiezieni na północ. Nowy cesarz przeniósł się wówczas do Hangzhou , nowo utworzonej stolicy na południu kraju, która w ciągu kilkudziesięciu lat osiągnęła dwa miliony mieszkańców. Po zjednoczeniu plemion mongolskich przez Czyngis-chana , swe podboje rozpoczął on od przejęcia panowania nad Mandżurią i północnymi Chinami, które zajął w 1215 r. Niszczycielskie najazdy zahamowały rozwój Chin na wiele dziesięcioleci. Dzieło podboju południowej części Chin dokończył jego wnuk Kubilaj-chan do 1279 r. Ostatni cesarz dynastii Song popełnił wtedy samobójstwo.

Chiny w późniejszym okresie panowania dynastii Song (1142 r.)