Euzebiusz z Nikomedii (zm. 341 ) – biskup i teolog , patriarcha Konstantynopola w latach 339 - 341 . Obok Ariusza jeden z głównych przedstawicieli arianizmu .

Euzebiusz był początkowo biskupem Berytu (dzisiaj Bejrut ), później w latach 330 - 339 w Nikomedii a następnie przeniósł się do Konstantynopola , gdzie w latach 339- 341 pełnił urząd patriarchy .

Podobnie jak Ariusz był uczniem Lukiana z Antiochii, często także występował jako jego obrońca. Gdy w 320 r. synod w Aleksandrii pod przewodnictwem patriarchy Aleksandra potępił Ariusza, Euzebiusz zwołał synod w Bitynii , na którym oczyszczono Ariusza z zarzutów i okazano mu wsparcie. Ariusz znalazł schronienie w Nikomedii, gdzie mógł spokojnie działać.

Euzebiusz miał duży wpływ na cesarza Konstantyna Wielkiego i na jego syna, Konstancjusza II . W kwietniu 337 r. na łożu śmierci ochrzcił cesarza Konstantyna. Opiekował się małoletnim Julianem , późniejszym cesarzem-odstępcą.

Podczas Soboru Nicejskiego I ( 325 ) dzięki staraniom Euzebiusza potępiono poglądy arian, jednak nie wymieniono Ariusza z imienia. Podpisał credo nicejskie, lecz został później - ze względu na sprzeciw wobec cesarza - zesłany na wygnanie. Ponieważ jednak miał duży wpływ na siostrę cesarza Konstancjusza, Konstancję, dość szybko ( 328 ) został z wygnania odwołany.

Euzebiusz z Nikomedii często jest mylony ze swoim imiennikiem, Euzebiuszem z Cezarei .

Napisał również kroniki^[1] w których spisał znana sobie historię świata od biblijnego Adama. Kroniki te zostały następnie przetłumaczone na łacinę przez św. Hieronima , a następnie uzupełnione przez Prospera z Akwitanii .

Przypisy

\\\