Faruk Kadumi lub Faruk al-Kadumi ( arab. فاروق القدومي), również znany pod pseudonimem Abu al-Lutf, ur. w roku 1931 polityk i palestyński działacz niepodległościowy. Sekretarz generalny komitetu centalnego ruchu Fatah i szef politycznego oddziału OWP w Tunezji .

Młodość

Faruk Kadumi urodził się w pobliżu Nablusu na Zachodnim Brzegu , ale jakiś czas później jego rodzina przeprowadziła się do Jaffy (dzisiaj południowe przedmieście Tel Awiwu ). W trakcie I wojny izraelsko-arabskiej zostali, w roku 1948, wygnani przez milicję żydowską i wrócili do Nablusu. Na początku lat pięćdziesiątych XX wieku Kadumi pracował przez 3 lata w Arabii Saudyjskiej dla arabsko-amerykańskiej kompanii naftowej ARAMCO. W 1954 przeniósł się do Egiptu , gdzie - studiując ekonomię i nauki polityczne - wstąpił do Partii Baas , pan-arabskiej partii socjalistycznej.

Kariera

W roku 1960, w Zjednoczonych Emiratach Arabskich wstąpił do ruchu Fatah. W latach 1965-66 pracował w ministerstwie zdrowia Kuwejtu , ale w 1966 został wydalony z kraju za prowadzenie działalności antypaństwowej w powiązaniu z OWP. w roku 1969 stał się jednym z czołowych działaczy OWP i od 1973 stał na czele politycznego oddziału organizacji w Damaszku , w Syrii .

W 1976 Jaser Arafat i Kadumi spotkali się z Meirem Vilnerem i Tufikiem Tubim, szefami partii Rakah (Nowa Lista Komunistyczna), która powstała w roku 1965 po rozłamie w łonie Komunistycznej Partii Izraela , i na bazie której powstała następnie partia Hadash. To spotkanie było początkiem bliskiej współpracy obu ugrupowań.

Kadumi brał aktywny udział w działaniach grupy Saida al-Muragi (Abu Musy), w tym także w podjętej w roku 1983 próbie zamachu stanu skierowanego przeciwko Arafatowi, ale w odpowiednim momencie przeszedł na stronę przewodniczącego Autonomii i został wybrany do Komitetu Centralnego Fatahu. We wczesnych latach osiemdziesiątych zamieszkał w Tunisie , gdzie przeniosły się władze OWP po ewakuacji z Libanu . Po zawarciu porozumienia izraelsko-palestyńskiego w Oslo w roku 1993, któremu sprzeciwiał się uważając je za zdradę ideałów OWP, odmówił powrotu z zesłania na ziemie palestyńskie, by razem z innymi działaczami tworzyć władze Autonomii Palestyńskiej. Od tego czasu przyjął zdecydowanie antyizraelską postawę, odmawiając współpracy z Autonomią i wielokrotnie wprowadzając jej władze w zakłopotanie oświadczeniami, w których odmawiał państwu Izrael prawa do istnienia. Stało się to przyczyną, że znalazł się na marginesie głównej linii politycznej działaczy palestyńskich na przeciąg co najmniej dziesięciu lat, a więc w czasie, gdy główne centrum decyzyjno-polityczne Palestyńczyków przeniosło się najpierw do Gazy , a następnie do Ramalli .

Walka o wpływy w OWP

Po śmierci Arafata w roku 2004 Faruk Kadumi, zgodnie ze statutem organizacji, został po nim przewodniczącym Fatahu. Od tego czasu nie było nowych wyborów, w związku z czym nadal zajmuje to stanowisko. Jako przewodniczący zaczął zabiegać o przejęcie kontroli nad podzielonym ideologicznie ruchem, a na gruncie OWP zwalczać szefa tej organizacji i prezydenta Autonomii Palestyńskiej Mahmuda Abbasa . Sytuacja stała się tym trudniejsza, że Kadumi próbował przejąc władzę nad OWP (której delegaci mają formalnie wpływ na obsadę stanowisk w Autonomii). Między innymi Kadumi odmawia Autonomii prawa do obsadzania stanowisk ministerialnych i otwierania placówek dyplomatycznych za granicą. Występuje jako obrońca OWP w konfliktach z Autonomią i rzecznik uchodźców, którzy - jak on sam - pozostają na wygnaniu; w obu przypadkach grając na uczuciach Palestyńczyków.

Bibliografia

• John Westwood: The History of the Middle Eaest Wars. North Dighton, MA: World Publications Group, 2002. .