Tetraedryczna cząsteczka fosforu białego

Fosfor biały (fosfor żółty) - najaktywniejsza odmiana alotropowa fosforu . Biała, lepka, woskowata substancja o temperaturze topnienia 44°C i wrzenia 280°C; gęstość 1,8 g/cm³. Tworzy dwie formy krystaliczne, α ( układ regularny ), stabilna w warunkach normalnych oraz β ( układ heksagonalny ), stabilna poniżej -80°C^[1].

Otrzymuje się go przez kondensację jego par powstających podczas prażenia bez dostępu powietrza fosforanu wapnia z koksem i piaskiem . Jego cząsteczka składa się z czterech atomów ułożonych w czworościan foremny (tetraedr).

Fosfor biały przechowuje się pod wodą . Na powietrzu szybko się utlenia, z widoczną w ciemności zielonkawą poświatą (stąd termin fosforescencja ). Łatwo ulega samozapłonowi , jest trudny do ugaszenia (nie należy gasić go wodą ). Palący się biały fosfor rozgrzewa się do 1 300°C i wydziela dużą ilość żrącego dymu ( pięciotlenek fosforu ).

Fosfor biały jest silnie trujący. Dawka śmiertelna dla dorosłego człowieka wynosi ok. 0,1 g.

Stosowany jest jako substancja aktywna w broni zapalającej .

Przypisy