François Bayrou (ur.
25 maja
1951
w
Bordères
) –
francuski
polityk, były przewodniczący
UDF
, założyciel
Ruchu Demokratycznego
, były minister i europoseł, deputowany.
Życiorys
Posiada wykształcenie w dziedzinie filologii klasycznej, ukończył literaturoznawstwo na Uniwersytecie
Bordeaux
III. Opublikował kilkanaście książek poświęconych polityce i historii, w tym biografię
Henryka IV Burbona
. Prowadzi stadninę koni.
Zaangażował się w działalność polityczną w ramach
Unii na rzecz Demokracji Francuskiej
. Zaczął obejmować różne funkcje w administracji terytorialnej. W latach 1982–2008 był członkiem rady generalnej w
Pirenejach Atlantyckich
, w tym w okresie 1992–2001 zajmował stanowisko jej przewodniczącego. W latach 1983–1993 był radnym miasta
Pau
, ponownie objął mandat w 2008.
W 1986, 1988 i 1993 uzyskiwał mandat deputowanego do
Zgromadzenia Narodowego
w jednym z okręgów departamentu Pireneje Atlantyckie. Zrezygnował z zasiadania w niższej izbie parlamentu wkrótce po ostatnich z tych wyborów, obejmując stanowisko ministra edukacji narodowej w rządzie
Édouarda Balladura
. Urząd ten sprawował także w obu gabinetach premiera
Alaina Juppé
(1995–1997). W przegranych przez centroprawicową koalicję wyborach z 1997 ponownie został posłem. Rok później wybrano go przewodniczącym Unii na rzecz Demokracji Francuskiej (stał na czele tej partii do czasu jej rozwiązania w 2007)[1].
W 1999 opuścił Zgromadzenie Narodowe w związku z wyborem do
Parlamentu Europejskiego
. W PE zasiadał w
Grupie Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) i Europejskich Demokratów
i Komisji ds. Konstytucyjnych[2].
W 2002 zadeklarował swój start w
wyborach prezydenckich
. Jeszcze przed pierwszą turą znaczna część partyjnych działaczy opowiedziała się jednak za kandydaturą ubiegającego się o reelekcję
Jacques'a Chiraca
. François Bayrou otrzymał wówczas 6,84% głosów. Opowiedział się przeciw akcesowi UDF do nowo powołanej centroprawicowej
Unii na rzecz Większości Prezydenckiej
. Przed
wyborami parlamentarnymi
wbrew jego stanowisku szereg działaczy centrystów (w tym
Philippe Douste-Blazy
,
Pierre Méhaignerie
,
Hervé de Charette
) zdecydowało się kandydować pod szyldem UMP, która jednocześnie poparła grupę kandydatów UDF, w tym także jej lidera.
François Bayrou uzyskał mandat poselski, odchodząc z PE. Utrzymał też funkcję przewodniczącego Unii na rzecz Demokracji Francuskiej, której parlamentarna reprezentacja skurczyła się do 30-osobowej frakcji. Początkowo wspierał rządową większość prezydencką i gabinet
Jean-Pierre'a Raffarina
. W 2005 przeforsował decyzję o niewchodzeniu do nowego rządu z
Dominique'm de Villepin
na czele (której nie podporządkował się minister
Gilles de Robien
).
Lider UDF zarejestrował się jako kandydat na urząd prezydencki także w
wyborach w 2007
. Według niektórych sondaży przedwyborczych (w tym Ifop Fiducial z 10 marca 2007) mógł przez pewien okres liczyć na 23% głosów, czyli tyle samo co kandydatka
socjalistów
,
Ségolène Royal
[3]. Ostatecznie uzyskał ponad 6,8 mln głosów (18,57%), zajmując trzecie miejsce. Przed drugą turą wyborów nie poparł żadnego z kandydatów[4], ogłosił też zamiar powołania na bazie UDF nowego ugrupowania pod nazwą
Ruch Demokratyczny
. Jednocześnie ponad 2/3 deputowanych jego partii publicznie zaapelowało o wsparcie
Nicolasa Sarkozy'ego
, a po jego zwycięstwie powołało formację
Nowe Centrum
, która powróciła do większości prezydenckiej.
François Bayrou obronił mandat deputowanego w 2007, jednak założony przez niego MoDem wprowadził tylko kilku posłów do Zgromadzenia Narodowego XIII kadencji.
Wybrane publikacje
- La Décennie des mal-appris, Flammarion 1990,
- Le roi libre, Flammarion 1994,
- Le droit au sens, Flammarion 1996
- Saint-louis, Flammarion 1997,
- Henri IV raconté par François Bayrou, Perrin jeunesse 1998,
- Ils portaient l'écharpe blanche: l'aventure des premiers réformés, des Guerres de religion à l'édit de Nantes, de la Révocation à la Révolution, Grasset 1998,
- Hors des sentiers battus: entretiens avec Sylvie Pierre-Brossolette, rozmowy z Sylvie Pierre-Brossolette, Hachette littératures 1999,
- Relève, Grasset 2001,
- Oui : Plaidoyer pour la Constitution européenne, Plon 2005,
- Au nom du tiers état, Hachette Littératures 2006,
Przypisy
Źródła
