Język syryjski (syriacki, ܣܘܪܝܝܐ suryāyā) – dialekt wschodnioaramejski z okolic Edessy (obecnie Şanlıurfa w Turcji ). Chociaż przestał być używany w mowie w VIII wieku po najeździe Arabów na Syrię, stał się głównym językiem literackim i liturgicznym chrześcijaństwa na Bliskim Wschodzie . Używany jest do dziś m.in. przez kościoły jakobicki , nestoriański , maronicki i malabarski .

Zapisywany jest pismem syryjskim . W historii pisma syryjskiego wykształciły się trzy formy zapisu. Najstarszą jest esţrangelā, z której wyłoniły się: serţō i jakobicki. Zasada zapisu i wygląd znaków zbliżony jest do pisma arabskiego : czyta się od prawej do lewej, zapisuje się tylko spółgłoski, samogłoski mogą być zaznaczone znakami nad i pod tekstem.

Kultura syryjska wydała wielu wybitnych pisarzy chrześcijańskich takich jak: Afrahat , Efrem Syryjczyk , Jakub z Sarug , Grzegorz Bar Hebraeus , Jan z Efezu. Literatura syryjska służyła też jako pośredni etap w przyswajaniu przez Arabów nauki i filozofii greckiej.

Bibliografia