Gekonowate, gekony (Gekkonidae) – najbogatsza w gatunki rodzina małych i średniej wielkości
jaszczurek
. Obejmuje ponad 100
rodzajów
i blisko 1200
gatunków
opisanych naukowo. Gekony są gadami o najbardziej prymitywnej wśród jaszczurek budowie. Są też popularnymi wśród terrarystów
zwierzętami domowymi
.
Występowanie i biotop
Najliczniej występują w strefie zwrotnikowej i podzwrotnikowej.
Ameryka Północna
i
Środkowa
,
Ameryka Południowa
,
Afryka
,
Madagaskar
,
Półwysep Arabski
, południowa
Azja
,
Australia
,
Archipelag Malajski
,
Nowa Zelandia
i
Europa
(7 gatunków). Dotarły do wielu wysp. Zajmują wyłącznie środowiska suche. Żyją w lasach, stepach, na sawannach, terenach pustynnych i skalistych, a niektóre w pobliżu siedzib ludzkich (tzw. gekony domowe).
Opis
Skóra cienka i delikatna, pokryta małymi, ziarnistymi łuskami. Na skórze występują rogowe twory o różnym kształcie lub rogowe płytki. Głowa duża, wyraźnie wyodrębniona, oczy wystające, duże, często jasno ubarwione. Gatunki dzienne mają źrenice okrągłe, a nocne pionowe. Powieki u większości gatunków zrośnięte, przez co muszą czyścić oczy długim językiem. Źrenice mogą się zwężać lub rozszerzać. Ogon długi, zwykle stanowi połowę całkowitej długości ciała, w przekroju okrągły, często walcowaty. Większość gekonów zjada
wylinkę
. U gatunków nadrzewnych występują pod palcami włoskowate przylgi, które umożliwiają im sprawne chodzenie po pionowych ścianach, sufitach, a nawet po szybach. Są jedynymi jaszczurkami mającymi zdolność wydawania donośnych głosów. Od jednego z tych dźwięków (gek-ko) pochodzi naukowa nazwa rodziny. Głosy samców różnią się od głosów samic. Gekony mają dobrze rozwinięty zmysł
słuchu
. Największy
gekon olbrzymi
(Rhacodactylus leachianus) z
Nowej Kaledonii
osiąga do 40 cm długości całkowitej i 800 g masy ciała[]. Najmniejszy to
Sphaerodactylus ariasae
osiągający długość 1,4-1,8 cm i masę ciała 2 g.
Diplodactylus damaeum - młoda samica
- Rozmiary
- Długość od 1,4 do 40
cm
Masa ciała od 2 do 800
g
.
- Biotop
- Suche środowiska, lasy, skaliste pustynie, często zamieszkują w pobliżu ludzkich siedzib.
- Pokarm
- Głównie duże
owady
, większe gatunki są drapieżnikami polującymi na małe
kręgowce
-
ptaki
i
gryzonie
. Dorosłe gekony często zjadają mniejszych przedstawicieli swojego gatunku (np.
gekon toke
). Przedstawiciele rodzajów Hoplodactylus i Naultinus oprócz bezkręgowców jedzą również nektar i pyłek kwiatowy.
Zachowanie
Gekony dzielą się na nocne (pionowe źrenice) i dzienne (okrągłe źrenice). Dzienne gekony, jak nazwa tłumaczy, prowadzą dzienny tryb życia i zazwyczaj są bardziej barwne od nocnych. Rzadziej występujące rodzaje gekonów dziennych to: Pristurus,
Phelsuma
, Quedenfeldtia,
Naultinus
i Lygodactylus.
Rozmnażanie
Dojrzałość płciowa
zwykle w 2 roku życia. Większość jest
jajorodna
, nieliczne (z Nowej Zelandii)
jajożyworodne
(rodzaje
Hoplodactylus
i
Naultinus
oraz Rhacodactylus trachyrhynchus). Trzy gatunki gekonów są
partenogenetyczne
.
Samica
składa od 1 do 2
jaj
kulistego kształtu, w pergaminowych osłonkach pokrytych lepkim śluzem, które przykleja w różnych szczelinach, pod kamieniami lub na ziemi.
Funkcje ogona
U gekonów ogon spełnia wiele funkcji. Przede wszystkim jest pomocniczym narządem ruchu istotnym przy balansowaniu ciałem podczas wykonywania skoków. U wielu gekonów stał się on rezerwuarem tłuszczu.
Gekon fałdoskóry
posiada na ogonie specjalne fałdy. Fałdy te pomagają w lepszym przyleganiu do podłoża, w wykonywaniu lotu ślizgowego podczas skoku, a także do lepszego maskowania.
Autotomia
Gekony mają zdolność
odrzucania ogona
, co ratuje im często życie. Oderwany, wijący się ogon przypomina wijącą się gąsienicę, dzięki czemu odwraca uwagę napastnika, a gekon w tym czasie zdoła umknąć i ukryć się. Odrzucona przez zwierzę część ciała jest regenerowana, jednak nigdy już nie jest podobna do pierwowzoru. Nie wszystkie gekony posiadają zdolność do autotomii.
Przyleganie do powierzchni
Wielokrotne powiększenie spodniej części palca gekona
(lamellae)
Charakterystyczną cechą gatunków nadrzewnych jest zdolność przylegania do powierzchni. Gekony o naziemnym trybie życia są tej cechy pozbawione. Na spodniej części spłaszczonych palców istnieją specjalne twory (lamellae). Są to nachodzące na siebie blaszki pokryte milionami mikroskopijnych wyrostków skórnych. Jeden wyrostek jest wielkości około 10 do 100 mikrometrów. Specjalny mechanizm układu krwionośnego w kończynach gekona umożliwia mu sterowanie przyczepnością. Wystarczy, że unosi lub opuszcza palce. Dorosły gekon potrafi utrzymać całą wagę ciała jednym palcem. Zaczepiony wszystkimi palcami jest w stanie unieść ciężar wagi ludzkiego noworodka.
Zmiana ubarwienia
Gekony potrafią zmieniać ubarwienie. Nie jest to zmiana jak u
kameleonów
, a jedynie zmiana z jasnej na ciemniejszą. Kiedy gekon jest zaciekawiony lub oddaje się zwiedzaniu obcego terenu – jaśnieje. Kiedy jest zaniepokojony lub ma zły stan zdrowia – przybiera ciemniejsza barwę. Dzieje się tak, ponieważ gekony posiadają specjalne komórki w skórze, które rozszerzają lub kurczą się na polecenie układu nerwowego gekona. Takie same komórki występują w skórze
mątwy
, pozwalając jej całkowicie zlewać się z otoczeniem, dużo szybciej i efektywniej niż robią to gekony.
Dymorfizm płciowy
Schematy okolicy kloaki u samców
Zazwyczaj u gekonów różnice między samcem a samicą są mało wyraźne. Kiedy gekony są bardzo młode rozróżnienie płci może być niemożliwe. Dlatego stwierdzenie różnic wymaga dokonania pewnych obserwacji. Dobrym sposobem na odróżnienie płci jest umieszczenie małych osobników w tym samym terrarium. Samce zazwyczaj agresywniejsze będą próbować dominować nad innymi osobnikami. Podczas podejmowanych prób zdominowania będą wydawać charakterystyczne odgłosy. Samice na ogół są mniejsze od samców. U samców nasada ogona w większości jest grubsza. Wszystkie gekony w okolicach kloaki, zaraz obok ogona, mają widoczne pory. Każdy gatunek gekona ma charakterystyczny dla siebie układ porów. Pory te są różne u samców i samic.
Systematyka
W rodzinie gekonów wyróżniono kilka podrodzin:
Przedstawiciele Gekkoninae, Teratoscincinae i Diplodactylinae mają nieruchome powieki. U Aleuroscalabotinae i Eublepharinae powieki są ruchome.
- Przedstawiciele
Bibliografia
- Hanna Dobrowolska: Gady. Warszawa: Państwowe Wydaw. Naukowe, 1981. .
- Włodzimierz Juszczyk: Gady i płazy. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1986. .
-
Family Gekkonidae (Geckoes)
(
ang.
). J. Craig Venter Institute. [dostęp 23 listopada 2008].
- Zwierzęta : encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005. .