Publius Terentius Afer (ur. ok. 195 p.n.e. , zm. nie wcześniej niż w 159 p.n.e. ) – komediopisarz rzymski, jeden z dwóch (obok Plauta ), których komedie zachowały się do naszych czasów.

Życiorys

Terencjusz był pochodzenia afrykańskiego (zapewne fenickiego – miejscem jego urodzenia było miasto Kartagina ). Początkowo niewolnik Publiusza Terencjusza Lukana (Publius Terentius Lucanus); w domu pana, gdzie mieszkał od dziecka, uzyskał staranne wykształcenie i zabłysnął talentem literackim, dzięki któremu został wyzwolony w młodym wieku (zapewne z chwilą uzyskania pełnoletności).

W Rzymie należał do literackiego koła Scypiona . W latach 166 - 160 p.n.e. wystawił sześć komedii, które zachowały się pod jego nazwiskiem do naszych czasów.

W roku 160 p.n.e. , w wieku 35 lat, wyjechał w podróż do Azji Mniejszej , z której już nigdy nie powrócił. Co się z nim stało, nie było dokładnie wiadomo już w starożytności – według części przekazów Terencjusz zginął w katastrofie morskiej podczas powrotu z Grecji w roku 159 p.n.e., według innych katastrofie uległ statek, którym Terencjusz wysłał do Italii swoje bagaże, w tym sto osiem (!) nowych komedii. Na wieść o tym, że przepadły, miał rozchorować się i umrzeć.

Jego słynne zdanie „” legło u podstaw renesansu.

Dzieła

Jego sztuki zaliczane są do typu fabula palliata i zostały podzielone na dwie grupy w zależności od pierwowzoru greckiego:

Komedie wzorowane na utworach Menandra :

• Dziewczyna z Andros (Andria), napisana jako pierwsza i wystawiona w r. 166 p.n.e.
• Eunuch (Eunuchus), napisana jako druga i wystawiona w 161 p.n.e.
• Sam siebie karzący (Heauton timorumenos), napisana jako trzecia i wystawiona w 163 p.n.e. - to z niej pochodzi słynne hasło humanistów renesansowych: "Homo sum, humani nil a me alienum puto" (jest to wers 77 tej komedii, często cytowany w błędnej postaci jako np. "Homo sum et nihil humanum a me alienum esse puto").
• Bracia (Adelphoe), napisana jako szósta, wystawiona w 160 p.n.e.

Komedie wzorowane na sztukach Apollodora z Karystos:

• Formion (Phormio), napisana jako czwarta i wystawiona w 161 p.n.e.
• Teściowa (Hecyra), napisana jako piąta, wystawiona dwukrotnie w 165 p.n.e. i raz w 160 p.n.e.

Największy sukces odniosła komedia Eunuch, najgorzej natomiast przyjęta przez publiczność była Hecyra, której za drugim razem nawet nie zdołano odegrać do końca.

Tematykę utworów Terencjusza zdominowały miłosne przeżycia i uniesienia młodzieńców ateńskich, zakochanych w heterach ; a stałymi motywami akcji były: rozłąka, odnalezienie i rozpoznanie.

Terencjusz był w starożytności dość często oskarżany o to, że nie jest autorem sztuk wystawianych pod swoim nazwiskiem – prawdziwymi autorami mieli być Scypion Afrykański Młodszy , Gajusz Leliusz, Gajusz Sulpicjusz Galba (konsul roku 166 p.n.e. i poeta), Kwintus Fabiusz Labeo (konsul roku 183 p.n.e. i poeta) lub Marek Popiliusz Lenas (konsul z roku 173 p.n.e. i poeta). Według przekazów starożytnych, Terencjusz w zasadzie sam wzmacniał te plotki broniąc się w sposób niejednoznaczny i niezbyt energiczny. Jak się sprawa miała naprawdę, jest dziś oczywiście niemożliwe do ustalenia.

Terencjusz był o pokolenie młodszy od Plauta, i nigdy nie zdołał przyćmić go sławą i popularnością. O ile jednak sztuki Plauta chętnie grywano w teatrach, o tyle sztuki Terencjusza dość wcześnie zostały w rzymskim szkolnictwie wciągnięte na listę lektur szkolnych i utrzymały się w tej roli aż do końca starożytności. Zapewniło im to cyrkulację w liczbie kopii wystarczającej do tego, żeby mogły zachować się do naszych czasów.

Zainteresowanie Terencjuszem wzrosło w epoce renesansu , a pod koniec XVIII wieku ukształtowała się tak zwana komedia płaczliwa (comédie larmoyante) wzorowana na jego utworach.

Zobacz też

• literatura rzymska

Linki zewnętrzne

• komedie Terencjusza na The Latin Library.
• Terencjusz

Bibliografia

Julian Maślanka: Słownik pisarzy świata. Zielona Sowa, 2004. .